Rozdział 10 - Ruch oporu

Zakochałam się w tym, jak na mnie patrzył

i w tym, jak ja mogłam patrzeć na niego.

A świat kończy się właśnie tam, gdzie zaczynają się jego oczy.

Poniedziałek nie należał do dni, które lubił Blaise Zabini, choć był pozytywnie i optymistycznie nastawiony do świata.

Po pierwsze, mieli wtedy transmutację razem z Krukonami i Ellie miała niepowtarzalną wręcz sposobność śmiania się z jego marnej wiedzy z tego przedmiotu. Gdyby był to ktoś inny, Blaise na pewno by się nie przejął, jako że jednak była to właśnie Ellie – nie podobało mu się to.

Po drugie, nie mieli żadnej lekcji z Gryfonami, co Blaise uważał za czas stracony. Lubił w czasie lekcji eliksirów puszczać oczko Hermionie, wymieniać się z nią uśmiechami, gestami, minami i patrzeć, jak dusi się ze śmiechu.

Po trzecie, był często mocno skacowany po obfitej w alkohol niedzieli i na pierwszych lekcjach walczył ze sobą, miotając się pomiędzy zachowaniem reputacji niepokonanego konsumenta whisky a rozsadzającym mu czaszkę bólem głowy i irytacją na każdy półgłośny dźwięk.

I gdy tak siedział bez sił na śniadaniu, opierając głowę na ręce i mrużąc powieki by ograniczyć dostęp światła, zarejestrował obok podejrzany ruch. Zmusił się do otworzenia oczu i rzucenia kontrolnego spojrzenia na poruszającą się istotę ludzką. Natychmiast tego jednak pożałował.

- Crowley – jęknął sfrustrowany. – Chcesz mi zatruć poniedziałek?

- Już jest zatruty – zauważył trafnie Samuel.

- Czegoś chcesz, czy będziesz mi siedział na głowie?

- Chcę.

Blaise wywrócił ciężko oczami i zapytał z rezygnacją:

- Tutaj, czy na osobności?

- Na osobności – kiwnął głową Samuel.

- Wykończysz mnie, gówniarzu – poinformował go Blaise, wstając ociężale, ale młodszy Ślizgon zniósł tę wiadomość bez słowa, wstał i razem z Zabinim wyszli z Wielkiej Sali.

***

- Ile razy mam ci powtarzać, że dobrze się czuję?

Dwie Gryfonki z piątej klasy malowały się delikatnie w łazience. Co prawda ostry makijaż był w Hogwarcie zabroniony, nikt jednak nie zwracał uwagi na błyszczyk, pomalowane rzęsy czy podkład. Gabrielle i Nadine od trzeciego roku stały codziennie przed lustrem i nakładały na siebie minimalny makijaż. Zaczęły niewinnie – jako niezaprawione w boju trzynastolatki – i początkowo na ustach gościła jedynie pomadka ochronna („Na bogato”, jak uznawała wtedy sarkastycznie Nadine).

Powinny za piętnaście minut pojawić się na śniadaniu, miały więc spory zapas czasu. Koleżanki z dormitorium już wyszły, łazienka była tylko dla nich. Gabrielle opłukała ręce, przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze wiszącym nad umywalką, a Nadine przysiadła na wannie i popatrzyła poważnie na przyjaciółkę.

- Oni cię po prostu zabiją i nawet się nie zorientujesz kiedy – powiedziała.

- To moja rodzina, Nadie – odparła łagodnie Gabrielle, zakręcając kran.

- To jeszcze gorzej - twoja własna rodzina cię zakatuje.

- Przesadzasz troszkę.

- Nie, Gabie, to ty to wszystko bagatelizujesz!

- Och, daj spokój – machnęła mokrą ręką Gabrielle. – Niby co mogą mi zrobić w Hogwarcie?

- Po pierwsze –Nadine z groźną miną wyciągnęła dłoń i zaczęła wyliczać. – Chcą, żebyś przyjechała na Gwiazdkę. Jeśli przyjedziesz – będziesz miała zasrane święta. Jeśli nie przyjedziesz – będziesz miała bardzo zasrane wakacje. Zamknij się, nie skończyłam jeszcze. Po drugie, jestem niemal pewna, że to oni nasłali na ciebie tych dwóch Ślizgonów.

Gabrielle westchnęła, wytarła dłonie w ręcznik i oparłszy się o umywalkę przeniosła uspokajające spojrzenie na Nadine.

Jednak jej przyjaciółce daleko było do spokoju. Zaplatała właśnie swoje żółto-czerwone, sięgające klatki piersiowej, włosy w warkocza z boku głowy i choć ruchy jej palców były szybkie i zręcznie, brązowe oczy były nadzwyczaj poważne i nieprzerwanie utkwione w drobnej czarnowłosej dziewczynie, która jęknęła cicho na widok zatroskanej przyjaciółki. Nie lubiła, gdy ktokolwiek się o nią martwił. Zawsze radziła sobie sama.

- To moja rodzina – powtórzyła uparcie, a Nadine wzniosła oczy do nieba i poprosiła:

- Myśl racjonalnie…

- No właśnie myślę! – zaperzyła się czarnowłosa Gryfonka. – Jaka rodzina posłałaby na swoją córkę dwóch mięsistych gamoni, żeby ją zlali?

- Ta sama, którą ją bije i wyżywa się na niej przy każdej okazji – odparła ostro Nadine.

- Odzyskałam ich po tylu latach, Nadie…

- Oni cię perfidnie wykorzystują, Gabie! – Nadine podniosła lekko głos. – Zainteresowali się tobą, gdy dostałaś list z Hogwartu i okazało się, że jednak nie jesteś charłakiem, jak twierdzili wszyscy gdy się urodziłaś, a gdy trafiłaś do Gryffindoru…

- Przestań, Nadie – poprosiła Gabrielle i chwyciła się kurczowo umywalki. – Proszę.

Nadine odepchnęła się od wanny i kręcąc głową z bezsilnością i zagryzając wargę, tłumiąc w sobie uczucia.

- Przepraszam – powiedziała, podchodząc do przyjaciółki i przyłożyła swoje czoło do jej. – Nie będę o tym rozmawiać, jeśli nie będziesz chciała.

- Dzięki – uśmiechnęła się Gabrielle z wdzięcznością.

- Idź dzisiaj polatać, wyżyjesz się.

- Chętnie.

- Tylko uważaj na przystojnych, ałć, Gryfonów, ałć! – Nadine odepchnęła od siebie przyjaciółkę i popatrzyła na nią groźnie. – Nie ma szczypania w biodra. Łamiesz zasady naszej przyjaźni.

- Nic takiego nie ustalałyśmy! – zaprzeczyła Gabrielle, wyciągając przed siebie palec wskazujący.

- Masz szczęście, że jestem głodna i nie chce mi się kłócić – Nadine zerknęła na zegarek. – Idziemy?

I poszły.

***

- Kończą w tym roku szkołę.

W chłodnym i surowym pokoju wspólnym Slytherinu te słowa zabrzmiały jeszcze groźniej, niż miały. Blaise Zabini zmarszczył czoło i popatrzył na Samuela poważnie. Od razu zrozumiał, co to oznacza, Crowley nie musiał nawet nic dodawać.

- Chcą zrobić spektakularne wyjście – kontynuował jednak młodszy Ślizgon. – Jak bliźniacy Weasley.

- I w tym celu planują zrujnować psychikę jakiejś Gryfonce…?

- Podejrzewam, że działają na czyjeś polecenie. Są za głupi, żeby samemu na to wpaść.

- Racja, wielomiesięczne intrygi to nie w ich stylu. Raczej od razu sprali by tę dziewczynę na kwaśne jabłko.

- Oby tylko sprali…

- Nie zamierzam do tego dopuścić – podjął decyzję Blaise.

- Myślałam, że mnie nie lubisz – mruknął Samuel, patrząc na niego spode łba.

- Bo nie lubię, nie myśl sobie Crowley za dużo – sprowadził go na ziemię Zabini. – Kiedy dokładnie planują to zrobić? – zmienił temat.

- Mike ma urodziny w styczniu, a Nat w lutym. Moim zdaniem poczekają, aż skończą te siedemnaście lat, zrobią mroczną akcję i spektakularnie, owiani złą sławą, nienawiścią i tak dalej, uciekną i schowają się w jakimś ciemnym zakątku świata, gdzie nie sięga prawo angielskiego Ministerstwa Magii.

- Czyli mamy czas do lutego, tak? – upewnił się Blaise, wchłonąwszy wszystkie informacje i zakodowawszy je w pamięci.

- Tak – zgodził się Samuel. - Ale moim zdaniem będą przeprowadzać do tego czasu dużo mniejszych napaści. I nie zawsze zdążysz przyjść dziewczynom z pomocą.

- Zaangażuję Malfoy’a – zdecydował Blaise. – Co prawda jest sceptycznie nastawiony, ale przekonam go.

- Nie możecie zapomnieć, że Nat i Mike was nienawidzą – przypomniał na wszelki wypadek Samuel.

- Przecież wiem, nie dramatyzuj, Crowley – Blaise skrzywił się lekko.

Samuel zniósł cierpliwie i bez słowa niechęć starszego Ślizgona i dodał:

- Ktoś powinien powiedzieć Potterowi.

- Potterowi? – zdziwił się mimowolnie Blaise.

- No w końcu są blisko, ona i on.

- Pozwól Crowley, że ci przypomnę – zaczął Zabini sarkastycznie. Bardzo sarkastycznie.  - Nie byłeś tak uprzejmy i nie powiedziałeś mi, o kogo dokładnie chodzi.

- A, racja – mruknął Samuel. – No to ci pow… - przerwał mu tłum pierwszorocznych Ślizgonów wsypujących się gwarnie i hałaśliwie do pokoju wspólnego. – Może bezpieczniej będzie, jeśli napiszę. Macie kominek w tym apartamencie prefektów?

- Skąd wiesz, że mieszkam z pre…

- Macie, czy nie? – zniecierpliwił się Samuel.

- Mamy – warknął Blaise, patrząc na niego spode łba.

Samuel wyciągnął szybko kartkę i napisał na niej jedno, pechowe nazwisko. Zagiął ją dokładnie i starannie, a potem wcisnął Zabini’emu w dłoń.

- Obiecaj, że spalisz, gdy przeczytasz.

Blaise patrzył mu poważnie w oczy, jakby kalkulując w myślach wszystkie za i przeciw.

- Obiecuję – przytaknął po dłuższej chwili, odwrócił się i wyszedł.

***

Ginny, Ron i Harry z racji nadchodzących wyborów, dyskutowali właśnie o tym, kto powinien zostać ministrem magii. Wszyscy byli zgodni, że wygrać powinien Kingsley, ale niepokoił ich fakt, że tak dużo Śmierciożerców wciąż jest na wolności.

- Lucjusz Malfoy – powiedziała Ginny i pochyliła się znacząco do Harry’ego, siedzącego pomiędzy nią a Ronem. – Nie rozumiem, dlaczego go nie zamknęli.

- Ginny – westchnął Harry. – Mówiłem ci już. Miał proces, ale…

- Mówiłeś, mówiłeś – burknął Ron i też pochylił głowę ku przyjacielowi i siostrze. – Za bardzo ufasz ludziom.

- Wiemy, że wyratowałeś wielu Śmierciożerców od Azkabanu, Harry, nie musisz kłamać – powiedziała Ginny, widząc minę Wybrańca.

- Ale…

- Powiedziała, że nie musisz kłamać. Cicho siedź. I tak wiemy.

- Dzięki za pomoc, bracie.

- Do usług, siostro.

- O czym rozmawiacie? – nagle za plecami Rona i Harry’ego zmaterializowała się Hermiona we własnej osobie, uwieszając się na ramionach chłopaków i wkładając pomiędzy nich głowę. Ginny wychyliła się zza Wybrańca, obdarzyła przyjaciółkę szerokim uśmiechem i powiedziała radośnie:

- O tym, że Harry ułaskawił przed sądem dziesiątki Śmierciożerców.

- Wcale nie dziesiątki – zaprotestował Harry.

- A, to wiem – machnęła ręką Hermiona. – Malfoy’ów, Parkinsonów, Greengrassów, tego starego Notta i jego syna… Kogoś pominęłam, Harry?

Chłopak skapitulował.

- Jeszcze Crowley’ów – mruknął, wbiwszy wzrok w sufit.

- Posuńcie się, siadam – ostrzegła Hermiona, odpychając sugestywnie chłopaków i wskoczyła między nich.

- W sobotę będzie wyjście go Hogsmeade – powiedziała Ginny, podsuwając przyjaciółce kosz z ciepłymi tostami.

- Tak? – ożywił się Ron i podał Hermionie dżem.

- Tak – prefekt naczelna odebrała od przyjaciół jedzenie i zaczęła smarować tosty malinowymi powidłami. – Zapomniałam wam powiedzieć.

- Zapraszasz Lavander, Ron? – chciała wiedzieć Ginny, wychyliwszy się przez stół. Obdarzyła brata mrożącym krew w żyłach spojrzeniem, na co ten odpowiedział jej tym samym i powiedział niemal uroczyście:

- Lavander to pusta idiotka.

- Nieee! – zawołał Harry z udawanym zdumieniem. – Jak do tego doszedłeś?

- Przestańcie, nie śmiejcie się z mojego nieszczęścia…

- Hej, przestańcie – nieoczekiwanie poparła Rona Hermiona. – Przecież widać, że jest zakochany. W kimś innym oczywiście.

- W sumie… - Ginny przekrzywiła głowę i zjechała brata spojrzeniem od pasa w górę.

- Jakby się tak głębiej zastanowić… - głębiej zastanowił się Harry.

Ron spiorunował Hermionę wzrokiem, a ona wzruszyła tylko ramionami i z uśmiechem ugryzła ciepłego jeszcze tosta.

- Mam nadzieję, że jest normalna - Ginny westchnęła lekko i zwróciła się do przyjaciółki: - A ty z kim idziesz, Hermiono?

Wzruszyła ramionami.

- Pewnie z Blaisem i Ellie, mieli mi coś pokazać. A ty?

- Z Luną i Nevillem, uwielbiam ich takich zakochanych – uśmiechnęła się Ginny. – I może jeszcze jakiś chłopak mnie wyciągnie.

- Jaki znowu chłopak? – zmarszczył brwi Ron.

Ginny wywróciła oczami i machnęła ręką.

- Nie wiem jeszcze – powiedziała. – Jakiś się znajdzie, nigdy nie miałam z tym problemu.

- Fakt – przyznała natychmiast Hermiona, kończąc jedzenie. - A ty Harry?

- Nie wiem, czy pójdę – skrzywił się chłopak. – Może zostanę i pogram w quidditcha.

- Serio? – Ginny pokręciła głową z politowaniem.

- Zostanę z tobą stary – zaoferował Ron. – Stworzymy Stowarzyszenie Samotnych Dusz, w skrócie SSD. Będziemy rozdawać ulotki by zwiększyć wrażliwość społeczeństwa na współczesnych kawalerów.

- Czy ty ze mnie kpisz? – chciała wiedzieć Hermiona, przypominając sobie akcje z WSZĄ.

- Skądże.

- Która godzina? – zmieniła nagle temat Hermiona. – Czemu żadne z was nie ma zegarka?

- Zaraz będzie dziewiąta trzydzieści – odparł Harry, uśmiechając się do uroczo nierozgarniętej Hermiony. – Spokojnie, dzisiaj lekcje są od dziesiątej – powiedział, by ją uspokoić, ale niestety osiągnął efekt odwrotny od zamierzonego.

- Mam tylko pół godziny! – prefekt naczelna zerwała się nerwowo ze swojego miejsca. – A miałam jeszcze skontrolować Malfoy’a z tą listą…

- Może zrób to po lekcjach – podsunęła Ginny.

Hermiona chwyciła kubek z herbatą Harry’ego i opróżniła go całego, kręcąc głową.

- Nie mogę – powiedziała i odstawiła puste naczynie przed nos przyjaciela. – Dzięki, Harry. Mam dzisiaj wolne dwie godziny pomiędzy eliksirami a runami i chcę w ich czasie trochę popracować nad projektem, ale potrzebuję tę listę. To lecę – pomachała im i szybkim krokiem, niemal biegiem ruszyła do pokoju wspólnego prefektów naczelnych i Blaise’a Zabiniego.

- Ona się kiedyś wykończy – mruknął Harry, oglądając z rezygnacją kubek po swojej dobrej, ciepłej herbacie.

- To Hermiona – westchnął Ron. – Bez tej adrenalinki by nie wyrobiła.

- Co macie pierwsze? – zapytała Ginny, przymierzając się do wstania.

- Historię Magii z Puchonami – powiedział Harry, odruchowo ziewając.  - A ty?

- Eliksiry, ze Ślizgonami oczywiście – westchnęła Ginny, cmoknęła chłopaków w policzki i wyszła niespiesznie z Wielkiej Sali, po drodze machając do Luny.

- Transmutacja, eliksiry, wróżbiarstwo i potem już nic? – upewnił się Ron, a Harry pokiwał głową w odpowiedzi i nalał sobie herbaty, z nadzieją, że tym razem nie wypije jej urocza i kochana, ale przemądrzała i zapracowana Hermiona Granger.

***

Na zewnątrz wiał silny jesienny wiatr, a ciemne, wiszące nad Hogwartem niczym przekleństwo, chmury zwiastowały pierwszą tego października większą ulewę.

Blaise Zabini przemierzał szybkim krokiem korytarz otoczony starymi, brudnymi okiennicami, a jego nastrój doskonale odzwierciedlała pogoda, panująca na zewnątrz. W powietrzu wisiała tajemnica, a on zamierzał ją odkryć.

Minął grupkę pierwszorocznych, przekrzykujących się na środku korytarza i czterema szybkimi susami pokonał schody. Niemal biegiem dopadł drzwi apartamentu, w którym mieszkał z prefektami i wpadł do środka jak burza. Rozejrzał się dookoła, czy nikogo nie ma, ale salon był pusty.

W kominku nie palił się ogień, więc kucnął przed nim, wyciągnął różdżkę i jednym zaklęciem rozjarzył drewno. Nabrał w płuca dużo powietrza, zupełnie jak przed skokiem na głęboką wodę, wyciągnął z kieszeni niewielką kartkę i rozłożył ją powoli.

Przeczytał dwa słowa, które nadzwyczaj starannie napisał na niej Samuel i prawie zachłysnął się powietrzem. Niewiele myśląc, wrzucił świstek do ognia i obserwował jak płomienie obracają go w popiół.

Podniósł wzrok i pokiwał głową ze zrozumieniem. Teraz rozumiał, o co chodziło Crowley’owi i dlaczego chciał koniecznie powiadomić Wybrańca.

Blaise wstał, przywołał z sypialni torbę z książkami, schował różdżkę do kieszeni szaty i rzucając ostatnie spojrzenie na tlące się nazwisko, obiecał sobie, że jeszcze dziś znajdzie Pottera i poważnie z nim porozmawia.

***

Hermiona biegła na piąte piętro do apartamentu, gdzie miała nadzieję  spotkać Malfoy’a, ale oboje wpadli na siebie już na drugim.

- Malfoy – powiedziała Gryfonka, odbijając się od jego torsu niczym piłka.

- Granger – odparł Ślizgon, odsuwając ją od siebie stanowczo.

- Masz listę?

- Mam…

- To daj – ucieszyła się Hermiona.

- … Ale nie tutaj – dokończył Malfoy.

- To gdzie? – w innym przypadku Hermiona ochrzaniłaby go za to, że nie nosi tej listy zawsze i wszędzie, by w razie czego jej ją dać, ale teraz bardzo się spieszyła.

- W moim dormitorium – mruknął Malfoy, wzruszając ramionami. – Czekaj, czekaj, Granger – dodał natychmiast, przytrzymując za ramiona wyrywającą się w kierunku apartamentu Hermionę. – Nie wpuszczę cię tam.

Wywróciła oczami.

- To po to idź. Potrzebuję tej listy, Malfoy. Teraz.

- Nie widzisz, że idę na zajęcia, Granger? – zapytał Malfoy z czystej przekory.

- Jaki grzeczniutki – powiedziała ironicznie Hermiona. – Jeśli mi nie dasz, sama tam wejdę. I znajdę. Zapewniam cię.

- Jak ty mnie wkurzasz, Granger – poddał się Malfoy. – Chodź.

Uśmiechnęła się triumfalnie, ale uśmiech szybko znikł z jej twarzy, gdy Draco ruszył w stronę piątego piętra tak szybko, że musiała za nim biec.

- Zwolnij, okej? – zdenerwowała się, truchtając obok niego. Miał znacznie dłuższe nogi i był wyższy co najmniej o półtorej głowy.

- Chciałaś szybko – znów wygrał. Niech go szlag.

- Nie aż tak!

- Gówno mnie to obchodzi Granger. Wymachuj szybciej swoimi krótkimi nóżkami.

- One wcale nie są krótkie! – oburzyła się Hermiona, bo czego jak czego, ale tego, że są krótkie nie można było o jej nogach powiedzieć.

Malfoy nie odpowiedział, ale by pokazać, że ma słowa Gryfonki głęboko gdzieś, przyspieszył jeszcze bardziej.

- Mogę ci coś powiedzieć? – zapytała Hermiona, doganiając go dzielnie.

- Nie.

- Ja… - nie zraziła się Gryfonka, zagarniając włosy do tyłu. Musiała mu to wyznać, by uspokoić sumienie i jego przekora nie miała dla niego żadnego znaczenia. - Ja wiem, że nikogo nie zabiłeś – nabrała dużo powietrza. - Przepraszam za to, co wtedy powiedziałam.

Zdumiony do granic możliwości Malfoy zwolnił krok do tego, stopnia, że teraz to Hermiona musiała na niego czekać. Dogonił ją po kilku ciągnących się w nieskończoność chwilach. Pierwszy raz czuł się w jej towarzystwie tak niezręcznie. Powietrze zagęściło się i zaczęło mu brakować powietrza. Rzucił jej krótkie spojrzenie. Wyglądała zupełnie jak zwykle. Niezachwiana, idealna, i cholernie wkurzająca Granger, która właśnie go przeprosiła.

Wiedział jedno.

Nie zasługuje na przeprosiny.

***

Wysoki, całkiem przystojny Ślizgon z szóstej klasy szedł za ładną rudowłosą dziewczyną od kiedy wyszła z Wielkiej Sali. Chciał z nią pogadać o projekcie, ale cały czas zaczepiały ją osoby z różnych domów.

Niewątpliwie Ginny Weasley była bardzo popularną i rozchwytywaną osobą w szkole, a fakt, że rozstała się z Harrym Potterem sprzyjał pojawianiu się w jej otoczeniu chłopców, którym od dawna się podobała.

Ona jednak ich wszystkich odsyłała jednym gestem. Najwyraźniej związek z Wybrańcem był przełomowym momentem jej życia. Kiedyś odwzajemniłaby  zaloty, uśmiechając się olśniewająco, puszczając oczko, lub patrząc na delikwenta specyficznie. Teraz jednak mijała ich wszystkich z wysoko podniesioną głową, pogardliwym spojrzeniem i chłodną obojętnością.

W pewnym momencie schemat został jednak zaburzony. Wysoki, barczysty chłopak zniszczył wyniosłą i niedostępną postawę Gryfonki, podchodząc do niej z cwanym uśmiechem.

Spanikowana Ginny rozejrzała się dookoła i gdy jej wzrok natrafił na Samuela, był tylko i wyłącznie niemym błaganiem o pomoc.

Krew zaczęła szumieć mu w uszach. Zacisnął pięści i podszedł do Gryfonki z władczym uśmiechem. Dotknął lekko jej ramienia, by po chwili przenieść nienawistny wzrok na zarywającego do niej chłopaka.

- Masz jakiś problem, Mike? – zapytał, modląc się w duchu, by nie wybuchnąć i nie zmieść Ślizgona z powierzchni ziemi raz na zawsze, a przepełnione wdzięcznością  i ciepłem spojrzenie Ginny tylko go do tego przekonywało.

- Nie mam – burknął Mike, straciwszy rezon. Bał się Samuela jak reszta Ślizgonów z zupełnie niewiadomego powodu. – Chcę tylko… - zawahał się.

- Tylko co? – popędził go Samuel.

- Chcę ją zaprosić na sobotnie piwko w Hogsmeade – wydukał Mike, a Samuel pierwszy raz pomyślał sobie, jakie to zabawne, że wszyscy Ślizgoni na jego widok zachowują się jak niedojdy.

Ale skoro tak jest, pora to wykorzystać.

- Niestety – uśmiechnął się władczo i pozwolił sobie objąć Gryfonkę w pasie. Był przygotowany na to, że wyrwie się, krzyknie lub nawet go uderzy, ale absolutnie nie spodziewał się tego, że dziewczyna z uśmiechem przysunie się bliżej. – Ale Ginny idzie ze mną. Jeśli masz z tym jakiś problem… - zawiesił głos groźnie, marszcząc brwi.

- Niee, no co ty, stary – wyszczerzył się Mike sympatycznie. A raczej myślał, że wyszczerza się sympatycznie, bo wyglądało to naprawdę przerażająco i Gryfonka lekko zadrżała Samuelowi w ramionach.

- To zjeżdżaj – Samuel potraktował go pełnym pogardy spojrzeniem, poczekał, aż Mike odejdzie na bezpieczną odległość, puścił Ginny i obrócił ją lekko w swoją stronę.

- Dzięki – westchnęła, poprawiając sobie torbę na ramieniu. Podniosła wzrok i napotkała jego spojrzenie. Przez chwilę patrzyła mu w oczy, a jej brązowe tęczówki były przepełnione wdzięcznością, ulgą i ciepłem. A gdy się uśmiechnęła, dotychczasowy świat Samuela gwałtownie się skończył.

On jednak jeszcze o tym nie wiedział.

Pod wpływem nagłego impulsu przekrzywił głowę w bok i zapytał:

- Hogsmeade nadal aktualne?

***

- Wy tu tak na schadzki?

Gdy Draco i Hermiona weszli do apartamentu, nie byli sami. Na jednym z foteli siedział spokojnie Blaise i obserwował ich z rozbawioną miną. Hermiona popatrzyła na niego z zażenowaniem i popukała się w czoło, a Malfoy bez zbędnych komentarzy przywołał z dormitorium listę, plując sobie w brodę, że wcześniej nie wpadł na ten genialny pomysł.

Być może wtedy Granger nigdy by go nie przeprosiła i nie miałby teraz tak szkodliwych dla jego niezachwianej osobowości wyrzutów sumienia.

- Masz – powiedział chłodno, wręczając jej zapisaną niedbale kartkę. Lista nazwisk ciągnęła się na całej jej długości, a Malfoy miał wrażenie, że gdy ją zapisywał, wyrył sobie imiona poległych w sercu i za nic nie mógł się ich pozbyć.

- Dzięki – spróbowała się uśmiechnąć, ale widok tych wszystkich nazwisk, wypisanych arystokratycznym pismem Draco był zbyt przytłaczający. W milczeniu schowała listę do torby i powstrzymując łzy wyszła z apartamentu, nie czekając na chłopaków.

- Co jej się stało? – zapytał Blaise, podnosząc wzrok z ognia.

Malfoy chwilę kalkulował w myślach, czy opłaca mu się powiedzieć przyjacielowi prawdę, ale w ostatecznym porachunku wygrało milczenie. Nie chciał, by to, co powiedziała mu Granger wyszło poza nich.

- Nic – odparł więc i przykucnął przed kominkiem.

Napełnione ciszą powietrze nie potrzebowało słów, ale Blaise wyprostował się w fotelu i przeniósł poważny wzrok na przyjaciela.

- Draco, przepraszam, ale muszę cię o coś prosić.

Malfoy zamknął oczy i ledwo zauważalnie skinął głową. Wypuścił z płuc nadmiar powietrza i popatrzył na Blaise’a. Był bardzo poważny i bardzo zmartwiony.

- Musimy się zająć sprawą tych Gryfonek – widząc, że Draco otwiera usta, by mu przerwać, machnął ręką i kontynuował: - Draco, wiem, że ci się to nie podoba. Wiem, że najchętniej zamknąłbyś się w pokoju i z niego nie wychodził. Wiem, jak zmieniła cię wojna, wiem, ile wymagało od ciebie zrobienie tamtej listy. I wiem, że ojciec cały czas siedzi ci na głowie. Ale pomimo tego potrzebuję twojej pomocy.

- Skąd wiesz o…

- Czarna sowa. To jego, prawda? – zapytał bez ogródek Blaise, a Draco skinął głową. – I przylatuje codziennie. A ty ostatnio przestałeś czytać te listy, prawda?

- Tak – przyznał Malfoy i zacisnął usta. – Nie mówmy o tym.

- Samuel powiedział mi, o kogo chodzi, ale moim zdaniem sprawa jest bardziej skomplikowana – Blaise zmienił temat, ale Draco wiedział, że przyjaciel powróci do jego relacji z ojcem. Kiedyś. – Dlatego chcę, żebyśmy się w trójkę spotkali w Hogsmeade w jakimś pubie, dla bezpieczeństwa pod działaniem eliksiru wielosokowego.

- Nie lubię się mieszać w takie gówna.

- Ja też. Ale do cholery, Smoku. Tu już nie chodzi tylko o ciebie.

Malfoy pokiwał głową ze zrezygnowaniem i zapytał z nadzieją:

- To już wszystko?

- Na razie tak – skinął głową Blaise. – Muszę jeszcze tylko pogadać z Potterem. Powinien wiedzieć.

- Może wstrzymaj się do soboty? – zaproponował Draco, chcąc nie chcąc włączając się w to szaleństwo. – Ocenię sytuację.

- Spoko – zgodził się Blaise, a potem uśmiechnął szaleńczo i tak, jak Malfoy lubił najbardziej – obiecująco i tajemniczo. – Co powiesz na mały włam do składziku z eliksirami?

***

- Pospiesz się, Zabini – popędzał przyjaciela Malfoy, ale z ust nie schodził mu uśmiech. To właśnie takich akcji mu brakowało. Szaleństwa, spontaniczności i chłopięcej przekory.

Blaise mrużył oczy i z pełnym samouwielbienia uśmiechem grzebał drutem przy nieotwieralnym przez zaklęcia zamkiem.

- Nie ma pośpiechu, Smoku – uspokoił blondyna. – Ślimak ma teraz zajęcia z szóstym rocznikiem.

- Czyżby z naszym ulubionym Crowley’em? – Draco obracał różdżkę w dłoni.

- Oczywiście – Blaise uporał się z zamkiem i drzwi odskoczyły z lekkim trzaskiem. –

- Czemu w sumie nie zajęliśmy się tym w nocy? – chciał nagle wiedzieć Draco. – Przecież Ślimak może w każdej chwili wejść do składzika po jakiś eliksir.

- A chcesz iść na transmutację? – zapytał retorycznie Blaise, a Malfoy pobladł. – No właśnie. To idź go czymś zajmij.

- Jesteś lepszy w odwracaniu uwagi – Draco nie miał zamiaru się ruszać. – Sam idź, zagadaj go, a ja szybko zabiorę ten eliksir.

- Ogarnij się Malfoy. Dasz radę. Wierzę w ciebie – nie czekając na odpowiedź kumpla, Blaise popchnął go w kierunku drzwi, zapukał, otworzył je i zwiał ku składzikowi eliksirów, pozostawiając Dracona w pełnym świetle, blasku i spojrzeniach Ślizgonów i Gryfonów z młodszego rocznika.

Malfoy jęknął w duchu, po czym przybrał poważny wyraz twarzy i powiedział tak autentycznie, że aż się zachwycił swoimi uzdolnieniami aktorskimi:

- Dzień dobry panie profesorze. Czy mógłbym zająć panu chwilę? Sprawy wychowawcze.

***

Tymczasem w składziku za plecami Slughorna Blaise Zabini uznał, że ponieważ jest najlepszym przyjacielem na świecie, załatwi to, co ma załatwić bardzo szybko i uwolni Draco od niewdzięcznej roli zagadywania opiekuna Ślizgonów.

Pomieszczenie, w którym nauczyciel przechowywał wszystkie mikstury i składniki, których oko ludzkie nie powinno dojrzeć, było wąskim, wysokim i długim na pięć metrów pokoikiem. Gdy wstawiono do niego sięgające sufitu półki, pośrodku pozostało tak mało miejsca, że Blaise musiał iść bokiem, by się przecisnąć. Jedynym źródłem światła była jego własna różdżka, a ciemność owijała go niemal z każdej strony. Eliksiry wyglądały niemal tak samo i ciężko było cokolwiek odczytać. Zagryzł wargę i szepnął cicho:

- Accio eliksir wielosokowy.

Odwrócił się powoli, gdy usłyszał z tyłu charakterystyczny dźwięk uderzania szkła o szkło i rozszerzył oczy w przerażeniu. Z najwyższej półki wypychała się spomiędzy innych eliksirów mała, szklana buteleczka. Gdy dotarła do dwóch ostatnich stojących na skraju, Blaise oprzytomniał. Nerwowym truchtem podbiegł pod regał, z którego już zsuwały się  szklane fiolki.

Widział wszystko w spowolnionym tempie. Trzy lecące pojemniczki, ale jego interesował tylko jeden. Rzucił się gwałtownie w przód, złapał tę najważniejszą, a wtedy dwie pozostałe uderzyły w ziemię po obu jego stronach, wybuchając słupem ognia. Ściana za nim wraz z rzędami półek i setkami składników, eliksirów i podejrzanych mikstur została odrzucona siłą, jaką wyzwoliły z siebie dwie mikstury.

Chłodne powietrze uderzyło mu w plecy. Zamarł z palcami obu rąk zaciśniętymi kurczowo na fiolce z bezcennym obecnie eliksirem wielosokowym. Obrócił się ostrożnie i ujrzał Dracona ze słowami zamarłymi na otwartych ustach, profesora Slughorna z rozwartymi z przerażenia oczami i wbitych w krzesła zszokowanych szóstorocznych.

***

- A nie mówiłem?! – triumfował Draco, siedząc w gabinecie Slughorna razem z przyjacielem.

Profesor posadził ich tu, zamknął kilkoma zaklęciami i poszedł dokończyć lekcję, obiecując, że rozprawią się, jak tylko zabrzmi dzwonek.

- Może rzeczywiście lepiej nadawałbyś się do zabrania tego eliksiru, a ja do odciągnięcia jego uwagi – przyznał Blaise, ale uśmiech nie schodził mu z twarzy. – Zresztą kogo to obchodzi? Udało nam się!

- Mogę się założyć, że w ramach kary zabroni nam wyjścia do Hogsmeade – Draco nie był taki optymistyczny.

- Mamy eliksir wielosokowy, stary! – Blaise aż kipiał energią. – Wszystko możemy!

- I w kogo zamierzasz się przemienić?

- Zaufaj mi, Smoku. Mam plan.

Wbrew oczekiwaniom Zabiniego, Malfoy nie zachwycił się, nie zapytał z zainteresowaniem jaki, ani nie popłakał ze szczęścia. Wyglądał na osobę, która ma ochotę, owszem rozpłakać się, ale z rozpaczy.

- Nie martw się, Smoczku – zapewnił go więc pospiesznie, ponieważ, jak świetnie wiemy, był cholernie dobrym przyjacielem. – Nie będzie nudno!

Draco jęknął i schował twarz w dłoniach, a Blaise skrzyżował ręce na piersi, wyciągnął nogi i poddał się dopracowywaniu swojego genialnego planu.

Znów poczuł się jak mały chłopiec, który wraz z stale hamującym go przyjacielem robił w Hogwarcie szczeniackie akcje.

***

- No weź Potter. Pliska.

Draco wywrócił oczami i obiecał sobie, że poważnie porozmawia z Ellie, żeby nie uczyła Blaise’a mugolskich odzywek.

- Ale po co wam ta mapa? – chciał wiedzieć Harry, ignorując dziwne słownictwo Zabiniego.

- Dostaliśmy szlaban na Hogsmeade, bo wypierniczyliśmy w powietrze pół składzika na eliksiry – powiedział Blaise, zupełnie jakby opowiadał najlepszą historię swojego życia.

- Kto wypierniczył, ten wypierniczył – sprostował Draco.

Potter przenosił zdezorientowane spojrzenie z jednego na drugiego Ślizgona, a wyglądał, jakby ktoś właśnie przyłożył mu młotkiem w głowę.

- Skąd wy w ogóle wiecie, że ją mam? – zapytał w końcu.

- Po prostu wiemy, nie nudź, Potter – Blaise ziewnął przeciągle. – Potrzebujemy jednego z ukrytych przejść do Hogsmeade. To dość pilne.

- A co będę z tego miał? – Harry uśmiechnął się cwanie.

- Ważną informację – Blaise skrzyżował ręce na piersi.

- Jak ważną?

- Wartą co najmniej jedno istnienie.

- Trochę przesadzasz, Diab…

- Zamknij się, Smoku. Nie przesadzam.

- Dobrze, dam wam – poddał się Harry. – Ale ma do mnie wrócić.

- Bo co? – zirytował się nagle Draco.

- Bo powiem Hermionie – Harry popatrzył na Blaise’a znacząco, a ten natychmiast wbił przyjacielowi łokieć między żebra.

- Zamknij się, Smoku. Oczywiście, że oddamy, skoro tak się sprawy mają… - zgodził się natychmiast Zabini, ignorując piorunujące spojrzenie Malfoy’a. – Mam propozycję, Potter. W sobotę, pod najdogodniejszym wejściem do Hogsmeade. Pójdziemy razem i wszystko ci powiem.

- Niech będzie – Harry pokiwał głową.

- To do soboty – Blaise wyciągnął dłoń, a Gryfon bez zawahania ją uścisnął. – Trzymaj się.

***

- Ellie.

- Cicho, Hermiono. Muszę to zanieść do góry.

- Ellie, pomogę ci, daj mi połowę tych papierów.

- Dam sobie radę.

- Ellie, ta sterta jest wyższa od ciebie.

- Ode mnie nie trudno być wyższym.

- Masz metr osiemdziesiąt.

- Prawie.

- Daj, wezmę od ciebie chociaż te ostatnie książki.

- Nope, muszę być bardziej samodzielna i samowystarczalna.

- No to umrzesz pod książkami. Samodzielna i samowystarczalna.

- Podaj mi tę ostatnią.

- Nie.

- Hermiono, podaj mi tę ostatnią książkę, bo jak nie to przemaluję ci pokój w barwy Slytherinu niezmywalną farbą.

- Ellie, na miłość boską!

- Dziękuję, kochanieee…

- ELLIE!

- Spokojnie. Tylko się zachybotało. Teraz idę. Powiedz mi proszę, czy tu jest fotel, czy coś, bo nie widzę.

- Daj mi połowę tych książek, to zobaczysz, ograniczu.

- O jeżu, Hermiono, marudzisz bardzo. To jest tu ten fotel, czy go nie ma?

- Nie ma – warknęła Hermiona, wywracając oczami, po czym znów przeniosła asekuracyjny wzrok na przyjaciółkę, trzymającą w dłoniach stos książek wyższy niż ona sama. Ellie była bardzo upartą, ambitną osobą, ale Hermiona mimo wszystko nie zamierzała dopuścić do przedwczesnej śmierci chorobliwie samodzielnej przyjaciółki. Dlatego też przeklęła w myślach swój niski wzrost i podeszła do fotela, by na nim stanąć i zabrać górną połowę ksiąg.

I właśnie wtedy, gdy jedną nogą była już u celu, drzwi gwałtownie się otworzyły i do środka wpadły dwa niezidentyfikowane stwory. Gdy Hermiona zmrużyła oczy, odkryła z przerażeniem, że są to Blaise i Draco, którzy – o zgrozo! – bawią się właśnie w berka. Malfoy biegł za Zabinim z przerażającym wyrazem twarzy, a spanikowany Diabeł nie patrząc gdzie biegnie, przeskoczył kanapę. Draco szybko dokonał w myślach prostego odkrycia, że jeśli chce Blaise’a złapać i zabić za bratanie się z Potterem, wystarczy, że obiegnie sofę z drugiej strony i wyskoczy przyjacielowi naprzeciw.

Blaise natomiast nie spuszczał wzroku z Malfoy’a, tracąc niestety orientację co do swojego położenia i nieświadomie kierował się z zawrotną szybkością wprost na męczącą się z książkami Ellie.

Hermionie słowa zamarły na ustach, a przerażony Draco przystanął bez ruchu tuż obok niej. Zdumiony ich zachowaniem Zabini popatrzył pierwszy raz od dawna przed siebie i przez jego twarz przebiegł przebłysk zrozumienia, jednak na wyhamowanie było już za późno.

***

Była tak skupiona na niezabiciu się przez te ciężkie książki, że na podejrzany harmider zwróciła uwagę dopiero po dłuższej chwili.

Ellie lubiła zamieszanie, lubiła hałas. Lubiła, gdy dookoła panował wesoły rozgardiasz i gdy głosy  bliskich (bądź nie) osób wypełniały powietrze.

Ale gdy niosła w dłoniach niemal dwa metry książek hałasu wręcz nienawidziła. Odwróciła więc ostrożnie, jednak z temperamentem głowę i oczy jej zabłysły, na widok biegnącego prosto na nią Blaise’a. A gdy Ślizgon na nią spojrzał, dostrzegła w jego oczach coś na kształt niemych przeprosin. W panice skierowała lekko lewe ramię w jego stronę, chcąc uciec, ale było już za późno na jakiekolwiek odwroty.

Blaise wleciał w nią z całym impetem. Odruchowo zamknęła oczy i zamachała rękoma, chcąc się obronić przed napastnikiem. Książki rozsypały się dookoła nich, trafiając ją w stopy, dłonie i głowę i oboje przewrócili się na miękki dywan.

Gdy odważyła się uchylić powieki, ujrzała tylko brązowe tęczówki, przepełnione ciepłem i jasnością. Wstrzymała oddech, a świat dookoła zamazał się i zniknął. Nie leżała na dywanie, nad nią nie unosił się, opierając się tylko na przedramionach, najlepszy przyjaciel jej kuzyna.

Były tylko oczy i to, co mogła w nich wyczytać.

***

Hermiona zamrugała powiekami, zdezorientowana. Nie bardzo wiedziała, jak rozumieć scenę, która się przed nią rozgrywa i w akcie desperackiej potrzeby zrozumienia (lubiła wiedzieć), popatrzyła na Malfoy’a, którego oczy przypominały talerze, na których jej babcia zwykła podawać swoje wielkie porcje jedzenia.

- Co… oni… robią…? - wydukał Draco, robiąc między każdym słowem, jakby miało mu to pomóc w zebraniu myśli.

- To trochę nietaktownie tak na nich patrzeć - odparła Hermiona po namyśle, odwracając głowę.

- Nie obchodzi mnie co jest taktowne, Granger. Zobacz, co oni robią.

- Prawie się całują.

- CO?!

Hermiona syknęła na niego niezadowolona, po czym chwyciwszy rękaw jego bluzy pociągnęła go do tyłu.

- Powinniśmy iść, nie przeszkadzajmy im.

- CO?! – Draco był tak zdezorientowany sugestiami Gryfonki, że nawet nie zarejestrował, że ciągnie go ona za rękaw do swojego dormitorium. – Co ty pieprzysz, Granger?

Hermiona wepchnęła Ślizgona do środka i cicho zamknęła za nim drzwi. Odwróciła się i rzuciła mu poirytowane spojrzenie.

- Nie zauważyłeś, że…

- No właśnie nie zauważyłem! – przerwał jej Draco. -  Jakie całowanie, w czym nie przeszkadzać? Co oni tam dzieci będą robić?!

- Ty to byś od razu seks chciał!

- Oczywiście – zgodził się natychmiast Draco, a widząc karcący wzrok Granger dodał: - To jedyna prawdziwa rzecz na tym świecie.

- Nieprawda – oburzyła się natychmiast Hermiona i skrzyżowała ręce na piersi.

Malfoy popatrzył na nią chłodno i postanowił zakończyć rozmowę.

Ona niestety nie uznała tematu za zakończony.

- Po za tym, co w tym złego, że są zakochani?

- ZAKOCHANI?!

- Jest twoją kuzynką i w związku z tym nie ma prawa się w nikim zakochać? – drążyła dalej.

- Oczywiście, że ma! – zaperzył się Malfoy. - Ale w Zabinim? Nie pieprz, Granger…

- Jeszcze się przekonamy – Hermiona zadarła głowę wysoko i popatrzyła mu wyzywająco w oczy. – Jestem niemal pewna, że skończą razem.

- Jeszcze się przekonamy – powtórzył jak w transie Malfoy i pokiwał głową na znak potwierdzenia. – Jeszcze się przekonamy. Żebyś wiedziała, że się przekonamy!

A potem wyminął ją bez słowa i starając się nie patrzeć, co dzieje się na dole pomiędzy fotelem a sofą zbiegł do swojego dormitorium i trzasnął drzwiami. Rzucił różdżką o biurko i sfrustrowany wyjął z szafy butelkę whisky.

Skoro Blaise jest taki zajęty jego kuzynką, napije się sam.

***

Trzask drzwi przywrócił ją do rzeczywistości.

Leżała na podłodze z guzem nabitym przez książkę, a tuż nad nią wisiał Blaise, który jest tylko i wyłącznie najlepszym przyjacielem jej kuzyna.

On również otrzeźwiał. Źrenice jego oczu powiększyły się gwałtownie i odepchnąwszy się od podłogi usiadł obok niej. Potarł dłonią twarz i popatrzył na Krukonkę z niezrozumieniem wypisanym w każdym zakątku twarzy. Podniosła się do klęku i pokręciła głową, dając mu do zrozumienia, że również nie wie, co właśnie się wydarzyło i dlaczego zatrzymał się dla nich czas.

- Zwykle – odezwał się po pewnym czasie Blaise. – Gdy wpadam na dziewczyny, dostaję w twarz.

Popatrzyła na niego pytająco.

- Więc może po prostu mi przyłóż i o tym zapomnijmy – zaproponował, opierając się o sofę plecami.

Wywróciła oczami.

- Może po prostu pomóż mi posprzątać te książki i zanieść je na górę?

- A, chętnie – zapalił się natychmiast Blaise, chyba szczęśliwy, że dziewczyna nie wraca do tematu ich dziwnej, niemal intymnej chwili. – Chyba nabiły mi guza na plecach – poskarżył się, robiąc minę poszkodowanej niewinności i rozcierając sobie kręgosłup.

A Ellie zrobiło się nagle dziwnie przykro, że chłopak chce tak szybko o tym zapomnieć. Maskując smutek uśmiechnęła się zadziornie i docięła mu w swój zwykły, złośliwy sposób.

Gdyby tylko wiedziała, że Zabini obracał właśnie w myślach krótkim, kilkudziesięciosekundowym wspomnieniem niczym drogocennym kamieniem i cieszył się jak głupi, że przeżył właśnie taką chwilę właśnie z nią, wszystko potoczyłoby się inaczej.

A tak sprzątali właśnie razem porozrzucane książki, rzucając sobie kąśliwe uwagi i śmiejąc się z odpowiedzi drugiego.

Ale gdy Blaise przelewitował już książki do pokoju Ellie, pożegnał się z nią w swój typowy, wylewny sposób, zamknął się w swoim dormitorium i usiadł na łóżku opierając się o ścianę, na nowo odtworzył wydarzenia ostatniej godziny. Gapił się na ścianę naprzeciwko z błogim uśmiechem, który tylko się rozszerzył, gdy przypomniał sobie błyski, które widział w jej niebieskich oczach.

Ale jeden istotny fakt popsuł mu gwałtownie i doszczętnie humor;

Ona chciała zapomnieć.

***

Zapadł już zmrok, a korytarze Hogwartu powoli pustoszały. Młodsi uczniowie mieli obowiązek być już w pokojach wspólnych, a  i starsi woleli o tej porze siedzieć w bezpiecznych i spokojnych salonach swoich domów.

W ponurych, ciemnych i chłodnych piwnicach szkoły, jeszcze głębiej, niż wejście do domu Salzara Slytherina, siedziała dwójka uczniów z szóstej klasy. W zamkniętym pomieszczeniu panowała duchota, a jedynym oświetleniem była mała świeczka, leżąca na stole pomiędzy Natem i Mike’m, jednak żaden z chłopaków na nią nie patrzył. Światło w ich życiu dawno zostało stłamszone.

- Zawaliłeś – Nat przeciął powietrze na wskroś swoim zimnym głosem.

- Nie do końca – zaprzeczył chłodno Mike, marszcząc brwi. – Zrobiłem, jak nam kazał. Ale…

- Tu nie ma miejsca na „ale” – temperatura pomieszczenia spadła o kilka stopni, tak samo jak głosu Nata. – On nam nie płaci za nieudane akcje.

- Wpieprzył się Samuel – warknął Mike, waląc pięścią w stół. Świeczka zachybotała się niebezpiecznie, a Nat oparł łokcie na stole, mocno splótł ze sobą palce obu dłoni i zakrył nimi usta. Wzrokiem błądził po pomieszczeniu, starając się zebrać myśli.

- Jak się wpieprzył? – zapytał w końcu, odrywając ręce od ust.

- Powiedział, że ta ruda pińdzia idzie z nim.

- Skoro Samuel tak powiedział, to nie ma co się kłócić – zgodził się niechętnie Nat, wstając od stołu i podchodząc do ukrytego niemal pod samym sufitem lufciku. Minimalny przewiew chłodnego powietrza uderzył w niego z mocą i otrzeźwił. – Nie możemy z nim zadzierać.

- A ta druga?

- Która druga, która druga, Mike? – Nat odwrócił się z rządzą mordu w oczach. – Ona była tylko dodatkiem. Rodzajem zemsty, którą nam zlecił. Celujemy w kogoś innego.

- Ile za nią zapłacił? Za tę drugą?

Nat przymknął powieki.

- Nie zapłacił – powiedział. – Była za mało uszkodzona.

- Tyle starań na nic? – oburzył się Mike.

- Zamknęliśmy się z nią w pustej klasie, napyskowała nam, dostała dwa razy i nawet nie zdążyliśmy zrobić nic więcej, bo wtedy z kolei wpieprzył się Zabini.

- Mamy kilka lasek w  tej szkole, którym możemy coś zrobić i z żadną nam się nie udało? – zirytował się Mike.

- Mamy kilka lasek w tej szkole, za których krew nam zapłaci – sprostował Nat, pocierając dłonią kark. – Ale mamy też tę jedną, najważniejszą i to na niej się skupimy – Ponownie przysiadł na starym, trzęsącym się krześle. – Koniec z zabawami w Hogsmeade, koniec z nieudanymi pobiciami za zamkniętymi drzwiami. Jeśli mamy to doprowadzić w lutym do spektakularnego końca, musimy zacząć działać.

Jego słowa odbiły się od lodowatych ścian i trafiły ich z całą swoją grozą i powagą.

- Dostałeś od niego list? – zapytał Mike, chcąc przerwać ciszę, odbijającą się echem w jego uszach.

- Nie. Dzisiaj dopiero wysłałem raport z ostatnich akcji.

- Czy on naprawdę tak nienawidzi swojej córkę? Do tego stopnia, by kazać i ją prześladować dwóm bezwzględnym dupkom, którzy mogą nawet zabić?

Nat przymknął powieki i pokiwał głową, a podmuch wiatru spod sufitu zgasił świeczkę, niepewnie płonącą na stole, pogrążając ich w mroku.

_______________________________________

Huhu.

Nareszcieee.

Wybaczcie opóźnienie i to, że rozdział nie ma ponad dwudziestu stron, a tylko 19. Już się tłumaczę.

Otóż kiedy miałam napisane tylko 7 stron, stworzyłam scenę w Hogsmeade z Ginny i Samuelem, którą planowałam zakończyć obecny rozdział. Niestety wtedy moje plany dosłownie legły w gruzach. Okazało się, że gdybym chciała włączyć wyżej wymienioną sytuację do części 10, miałaby ona stron co najmniej 30 i data publikacji przeniosłaby się na  połowę maja.

I zaczęłam kombinować, bardzo zła. Przez cały zeszły tydzień miałam nadzieję, że uda mi się to jakoś dopisać, dołączyć, wpasować... I nie udało się.

Także wybaczcie, wiem, że obiecałam dużo akcji i ponad 20 stron, ale niestety wyszło znów dziwnie.

Okej, nie nudzę już. Czas na statystyki, bo obiecałam sobie, że nie będę już więcej dawać spoilerów w dopiskach pod rozdziałami. Odważna decyzja, wiem.

PS: Rozdział sprawdzony tylko w połowie!
PS2: Zakładka "Bohaterowie" została zaktualizowana - klik

_________________

Rozdział 10

Ilość stron: 19

Ilość słów: 6224

PROSZĘ O KOMENTARZE.