Rozdział 9 - Uprzedzenia

Rozdział krótki, bo od następnego będzie dużo wydarzeń i chciałam nabrać oddech ;)

_____________________________________________

"Trzeba być bardzo dzielnym, by stawić czoło wrogom, 

ale tyle samo męstwa wymaga wierność przyjaciołom."

- No i jaki on jest?

- Miły. Może nawet za miły.

- Nie narzekaj, niewdzięcznico. Mogłaś trafić gorzej.

- Nie narzekam! Po prostu to trochę podejrzane…

- Że jest miły?

- Aż tak miły. Hermiono, to Ślizgon…

- Jesteś pełna uprzedzeń, Ginny…

Malfoy z kpiącym i ironicznym uśmiechem przysłuchiwał się rozmowie dwóch idących przed nim Gryfonek. Młodsza, choć wyższa od przyjaciółki, ruda Weasley szła z pięcioma opasłymi książkami, ubrana w nieodłączny hogwarcki mundurek, starając się jednak o drobne odstępstwa od szkolnych reguł.  Spódnicę podwinęła sprytnie, białą koszulę włożyła do niej tylko częściowo, a krawat zawiązała zawadiacko i byle jak, dostosowując się do panujących obecnie w Hogwarcie trendów. Granger natomiast służyła za chodzący przykład wzorowej uczennicy. Idealnie leżąca spódnica, wyprasowana koszula, prosto zawiązany krawat w barwach Gryffindoru, a w dłoniach oczywiście sto pięćdziesiąt książek.

Pewnie szły do biblioteki. Świetnie się składa, bo on też.

Kiedy przekroczyli próg, Gryfonki skierowały się do działu z rodowodami czystokrwistych czarodziei. Co za przypadek, on też.

Wróć.

- Weasley i Granger w dziale poświęconym arystokratom?

Odwróciły się i popatrzyły na niego zdezorientowane i dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że wypowiedział swoje myśli na głos.

- Zjeżdżaj, Malfoy – warknęła Granger, posyłając różdżką książki na półki.

- Miła jak zawsze! – uśmiechnął się ironicznie.

- Jesteś pełna uprzedzeń Hermiono – powiedziała Weasley, naśladując przemądrzały głos swojej przyjaciółki, a zrobiła to tak dobrze, że Malfoy usilnie i z całą mocą powstrzymywał się przed głośnym śmiechem.

- Ja mogę, kochanie – powiedziała Granger, uśmiechając się do rudej przesłodko i powracając  do układania książek.

- Phi – prychnęła Weasley.

- Rusz się i odstaw te książki, Ginny – Granger najwidoczniej opracowała nową strategię, polegającą na całkowitym ignorowaniu jego nieskromnej osoby.

- Czego szukacie w tym dziale? – postanowił ją sprowokować. – Z tego co wiem, Granger, nie masz tu żadnych korzeni.

- Jak już sprawdzimy tę część – znów zero reakcji. – Zajmiemy się tamtą.

- Chyba, że… – udał zamyślonego, podpierając łokieć na najbliższym stosie książek i pocierając palcem brodę. – … Desperacko starasz się udowodnić, że jest inaczej.

Ruda Weasley posłała mu mrożące krew w żyłach spojrzenie i już otwierała usta, kiedy ubiegła ją Granger.

- A potem, Ginny, popatrzymy jeszcze na zapisy pogrzebowe z tego cmentarza. A właśnie – odłożyła ostatnią książkę na półkę. – Malfoy. Fatalnie cię widzieć. Mówiłeś coś? – nim odpowiedział, machnęła ręką, i sięgnęła po różdżkę i ściągnęła kolejne opasłe tomisko przed swój własny, mały nosek. – To świetnie. Przejrzyj spisy zmarłych, musimy się za to zabrać.

- Miałem ciekawsze plany – odparł, zirytowany, że go ignoruje i w dodatku się rządzi.

Zamknęła z hukiem starą księgę, aż wyleciała z niej chmara kurzu i osiadła na czubku jej nosa. Spojrzała na niego z politowaniem i uniosła kpiąco prawą brew.

- Chciałeś pogapić się z uwielbieniem na swój rodowód? – zapytała sarkastycznie.

Pochylił się ku niej i odpowiedział tym samym tonem:

- Ja przynajmniej mam się na co pogapić.

- Zamknij się Malfoy! – nie wytrzymała Ginny.

Odepchnął się od stosu książek i popatrzył na młodszą Gryfonkę z góry.

- Od zawsze byłaś taka pyskata, co nie? Nawet jak broniłaś swojego Portiera, który potem tak chamsko cię rzucił.

-Harry uratował ci życie, Malfoy – powiedziała Granger, również wstając i nie dopuszczając Weasley do głosu.

- Nie prosiłem się – prychnął, niezadowolony z kierunku, w którym zmierzała ta rozmowa.

- Mam ci przypomnieć, jak wołałeś o ratunek? – zapytała hardo Granger, zadzierając głowę. – Chyba tego nie chcesz, co nie? Ale wiesz… McGonagall chętnie użyczy mi myślodsiewni…

Weasley zachichotała, zachwycona tą wizją, a Malfoy nieznacznie spiął mięśnie.

- Mnie możesz obrażać, dupku – powiedziała Granger, patrząc na niego z nienawiścią. – Ale nie pozwolę ci krzywdzić moich przyjaciół.

- No tak… Waleczna, lojalna Gryfonka – wywrócił oczami z zażenowaniem. – Sceny z tanich romansideł to nie dla mnie, Granger.

- Schlebiasz mi – uśmiechnęła się lekko, choć sztucznie, a Malfoy zaczął się zastanawiać, jak wygląda jej szczery uśmiech. Chyba nigdy go nie widział.

- To nie miał być komp… - zaczął i nawet przygotował sobie ciętą ripostę, ale ona machnęła ręką lekceważąco i przerwała mu bezczelnie.

- Zamknij się i kompletuj tę listę.

Posłał jej mrożące krew w żyłach spojrzenie, na co odpowiedziała mu tym samym, wzruszając ramionami i dodała swobodnie:

- Nie wymagam, żebyś pisał przy każdym nazwisku poległego jego mordercę, to tak z tych lepszych wieści.

- Nie zabiłem nikogo – skłamał twardo, a jego źrenice rozszerzyły się niebezpiecznie.

- Bezpośrednio może i tak – przyznała Granger, kręcąc lekko głową. – Ale pośrednio?

- Po kolacji będziesz miała pół tej pieprzonej listy – warknął, odwrócił się i kopiąc krzesło odszedł.

W tle usłyszał jeszcze, jak roześmiana Weasley mówi coś do Granger i przybijają sobie piątkę.

- Jeszcze się policzymy – zapewnił ją zimno, ale na szczęście nie usłyszała.

Ellie by go rozwaliła, gdyby było inaczej.

***

Tymczasem kuzynka najprzystojniejszego Ślizgona w szkole dostała właśnie czkawki ze śmiechu. Siedziała przy stoliku kawowym w pokoju wspólnym prefektów naczelnych i Blaise’a Zabiniego i próbowała pisać wypracowanie, które zadała im McGonagall. Siedzący nieopodal najnowszy mieszkaniec apartamentu na piątym piętrze, wspomniany już Zabini, usilnie jej w tym przeszkadzał, czytając każde napisane przez nią słowo wyniosłym i przemądrzałym głosem dyrektorki.

- Aby transmutować zwierzynę dużą… – grzmiał właśnie nosowo, a Ellie szturchała go w bok za każdy wypowiedziany wyraz, ale rozchichotana była mało przekonująca.

- Oddajcie prochy, ćpuny – warknął Draco, wchodząc do salonu i kopiąc po drodze szafkę.

- Ktoś tu ma świetny humorek – powiedział Blaise głosem McGonagall, na co Ellie wybuchła śmiechem i posławszy mu radosne spojrzenie, zapytała kuzyna słodkim tonem:

- Ktoś ci dał kosza, Smoczusiu?

- Smoczki nie lubią, kiedy ktoś im odmawia – podchwycił Blaise.

- Zieją ogieńkiem.

- Albo kopią szafki.

- Tak, jeśli nie mają ogieńka.

- Dobrze się bawicie? – zirytował się Draco.

- Bardzo – przyznała entuzjastycznie Ellie.

- Wkurzacie mnie – poinformował ich Draco złowrogo i opadł na fotel ze zrezygnowaniem. – Wyrzucę cię stąd, Diable.

Nim Blaise otworzył usta, odezwał się kto inny.

- Nikogo nie będziesz wrzucać – powiedziała Hermiona i wskoczyła od tyłu na kanapę pomiędzy Ellie i Blaise’a.

- Czy ty za mną łazisz?! – wkurzył się Draco.

- Malfoy! – warknęli jednocześnie Blaise i Ellie, mrożąc blondyna spojrzeniem, a Hermiona uśmiechnęła się do niego prowokacyjnie.

- Nic jej nie powiedziałem! – zaparł się Draco, wymachując rękoma w gestach, które miały podkreślić jego wątpliwą niewinność.

- Spróbowałbyś – Blaise zmierzył przyjaciela groźnym spojrzeniem.

Draco wypuścił z irytacją powietrze, napiął mięśnie i wbił wzrok w sufit. Przewrócił oczami, zacisnął szczękę i wysyczał:

- Po czyjej jesteście stronie, zdrajcy?

- Właściwej – odparli natychmiast Blaise i Ellie, spojrzeli na siebie i parsknęli śmiechem. To jednak nie rozładowało wytworzonego pomiędzy trójką nastolatków napięcia. Każda ściana, każdy mebel i najmniejszy ruch, wchłaniał i odbijał ze zdwojoną mocą ich negatywne emocje. Każdy zakątek eleganckiego apartamentu drżał od wytworzonych przez buzujących osiemnastolatków wibracji i było jasne, że ktoś musi przerwać pozorny spokój i ciszę, napiętą i delikatną jak bańka mydlana. Draco wiedział, że ten, kto odważy się wyciągnąć palec i zbić ją koniuszkiem paznokcia, rozsierdzi go do tego stopnia, że straci nad sobą panowanie.

Pytanie tylko, kto to zrobi.

- A ty po czyjej jesteś stronie? – padło na Ellie, co w nieznacznym stopniu zminimalizowało wybuch Draco.

Niestety tylko nieznacznym.

- Staram się być po waszej! – wzburzył się i od razu poczuł jak nadmiar adrenaliny, nerwów, złych emocji i popieprzonej sytuacji z ojcem wypływa z niego z każdym słowem. Spodobało mu się to. – Myślicie, że nie mam własnych problemów?! Nawet swojej opinii wyrazić nie mogę, jeśli się nie zgadza z waszą o naszej cudownej nieczystej?! Bronicie jej, jakby była waszym najważniejszym skarbem, a nie popieprzoną Gryfonką!

- Ale pojechałeś Malfoy – powiedziała bezbarwnie Hermiona, unosząc brew. – Cudowna nieczysta? Popieprzona Gryfonka?

- Mój przyjacielu, ostatnimi czasy twoje riposty nie są za wysokich lotów – przyznał  z grymasem niezadowolenia i zażenowania Blaise.

- Ubolewasz nad tym – podsunęła usłużnie Ellie.

- Ubolewam. Tak.

- Do cholery! – Draco aż poderwał się z fotela. – Dajcie mi się chociaż wkurzyć!

- Dostaniesz zmarszczek – skrzywiła się Ellie.

- Właśnie – podchwycił Blaise. – I Black będzie się wstydzić z tobą pokazywać.

- Ona i tak się z nim nie pokazuje – przypomniała Hermiona, główna strażniczka prawdy i sprawiedliwości. I nauki, ale to w tym momencie mniej istotne.

- Już się wstydzi – wyjaśnił jej Zabini i oskarżycielsko wyciągnął palec w stronę przyjaciela. – Zobacz, Hermionko. Tam. Widzisz?

- Zmarszczki? – upewniła się Hermiona, mrużąc powieki.

- Cokolwiek – wtrąciła się Ellie. – Czy widzisz tam Hermiono cokolwiek oprócz buzującej kupy mięsa?

- I tlenionych kudłów – podsunął Blaise.

Hermiona uniosła brew i skrzywiła się.

- Tlenisz włosy, buzująca kupo mięsa? – zapytała z niesmakiem.

Malfoy wydał z siebie dźwięk pomiędzy jękiem a warknięciem i prychnięciem i przejechał sobie rękoma po twarzy.

- Jasne, że tleni – powiedziała Ellie pewnie.

- Czy inaczej miałby takie… - Blaise zamachał rękoma w poszukiwaniu odpowiedniego słowa. - … blond?

- To takie mugolskie – stwierdziła Hermiona. – Ostatnio zauważyłam, Malfoy, że używasz sporo mugolskich sprzętów. Nie wstyd ci?

Draco odjął dłonie od twarzy i potraktował ją zabójczym spojrzeniem.

- Czy możecie przestać? – zapytał z przesadną uprzejmością, zaciskając szczękę aż do bólu, a widząc, jak Ellie, Blaise i Hermiona jednocześnie otwierają usta, machnął ręką, wstał i szybkim krokiem, tupiąc przesadnie, podszedł do swojego pokoju i zatrzasnął za sobą drzwi. Echo jego złości rozniosło się falami po apartamencie prefektów naczelnych i Blaise’a Zabiniego. A gdy dotarło do trójki osiemnastolatków, zamiast posępnych i zmieszanych spojrzeń, napotkało głośny śmiech.

***

- Słucham, panno Granger – Slughorn kolejny raz podczas lekcji udzielał głosu Hermionie, a jej ręka była w górze niemal przez cały czas. Tym razem pytał o poszczególne rodzaje eliksirów wywołujących halucynacje. Hermiona znała każdy z nich, bo w wakacje, chcąc zagłuszyć tęsknotę i traumę spowodowaną wojną, przeczytała o nich trzy księgi i obszerny artykuł w czasopiśmie „Magonauka”.

Hermiona wstała ze swojego miejsca i stanęła obok nauczyciela, za stołem zastawionym kociołkami o najróżniejszych zawartościach i wskazała pierwszy od lewej, dymiący na tęczowo.

- Ten – powiedziała. – To silnie uzależniający, wręcz narkotyczny Iris Deliramenta. Poprawia samopoczucie, sprawia, że świat widzimy w barwach tęczy, ale użycie go nawet w niewielkiej ilości powoduje silne przeczyszczenie. W nadużyciu może zniwelować naturalne skurcze żołądka, utrudnić oddychanie, a nawet zniszczyć drogi oddechowe.

- Brawo! – powiedział Slughorn z niekrytą dumą. – Widzicie? – zwrócił się do klasy. – Panna Granger czy przed wojną, czy po wojnie, czy na lekcji z Krukonami, czy ze Ślizgonami i tak jest przygotowana. Piętnaście punktów dla Gryffindoru.

Hermiona zarumieniła się i poprawiła włosy nerwowym ruchem. Zawsze miała problem z zachowaniem się w sytuacji, gdy wszyscy na nią patrzą i komplementują. A już przy Ślizgonach w szczególności. Pospiesznie ruszyła na swoje miejsce i usiadła obok Harry’ego.

- Gratulacje – szepnął Potter, zapisując coś skrzętnie na pergaminie.

- Dzięki, że wciąż ze mną siedzisz, choć Ron wrócił na zajęcia – odszepnęła, wyjmując pióro i maczając je w atramencie.

Wzruszył ramionami.

- Jesteś moją przyjaciółką, tak samo jak Ron przyjacielem – wyjaśnił cicho. – Ale byłaś pierwsza.

- Teraz siedzi z Parkinson… - zauważyła Hermiona i zawisła z piórem nad pergaminem.

Harry ponownie wzruszył ramionami.

- Przyda im się, współpracują przecież w Pojednaniu.

- A jak z tobą i Blaisem? – zapytała Hermiona, odrywając wzrok od Rona i Pansy, siedzących z ponurymi minami na dwóch najbardziej oddalonych od siebie końcach ławki jak tylko się dało.

- Jest spoko – powiedział Harry cicho i podsunął przyjaciółce pod nos pergamin z notatkami. – Masz, przepisz.

- Dzięki.

- Lubisz Zabiniego? – zapytał przyjaciel, poprawiając zsuwające się z nosa okulary.

- Bardzo – uśmiechnęła się lekko i spojrzała dyskretnie w stronę, w której siedział Ślizgon. Blaise wyczuł jej spojrzenie, odwrócił się i mrugnął, a jej usta rozciągnęły się w jeszcze większym uśmiechu i powróciła do notatek.

- Ron chyba będzie chciał się z tobą pogodzić – ostrzegł ją niepewnie Harry.

Westchnęła lekko.

- Harry…

- Pogadaj z nim Hermiono… - poprosił.

- No dobrze – zgodziła się niechętnie. – Ale tylko dla ciebie.

Uśmiechnął się z wdzięcznością i cmoknął ją lekko w policzek. Odpowiedziała mu błyskiem w oku i skrobaniem pióra po chropowatej powierzchni pergaminu.

***

- Hermiona… Możemy pogadać?

Właśnie wychodziła z Harrym z pracowni profesora Slughorna, gdy dobiegł ją głos Rona. Zatrzymała się i dała znak Harry’emu, żeby został z nią.

- Dobrze – powiedziała spokojnie.

Ron dogonił ją i rzucił dziwne spojrzenie na Harry’ego, ale Hermiona uprzedziła jego pytanie:

- On tu zostaje.

Ron westchnął ciężko, a Hermiona chwyciła odsuwającego się dyskretnie Wybrańca za tył koszuli i przyciągnęła.

- No więc? – odwróciła się do Rona i przekrzywiła głowę w oczekiwaniu na odpowiedź.

- Przepraszam… - wymamrotał pod nosem. Hermiona podniosła brwi. – Przepraszam – powtórzył wyraźniej, podnosząc wzrok i natrafiając na jej miodowe spojrzenie. – Jestem idiotą. Krzywdzę każdą dziewczynę, która się do mnie zbliży.

Wypuściła wolno nadmiar powietrza nagromadzonego w płucach. Puściła Harry’ego i założyła włosy za ucho. Już sam fakt, że Ron przeprosił ją przy Harrym był dla niej ważny. Największym problemem Rona było przyznanie się do własnych słabości i proszenie o wybaczenie.

Czy powinna mu je dawać? Czy na nie zasłużył?

Wiedziała, że nie.

Ale czasem wiedza, rozsądek i racjonalność nie wystarczą, by podjąć decyzję.

Hermionie też nie wystarczyły.

A szalę przeważyło to, co razem przeszli i jakim wspaniałym był Ron przyjacielem.

I uśmiechnęła się, kiwając lekko głową. A potem dla odmiany pokręciła nią ze śmiechem i spuściła wzrok. A kiedy go podniosła w oczach zabłysły jej łzy, które zakończyły drogę na krawatach dwóch Gryfonów, których przytulała jak największy skarb.

***

Ginny stała przy schodach, przyciskając książkę z rodowodami czystokrwistych rodów i z wilgotnymi oczami obserwowała swojego byłego chłopaka, przyjaciółkę i brata, obejmujących się z uczuciem. Przechyliła głowę w prawo i z rozrzewnionym uśmiechem uświadomiła sobie, że nie była jeszcze świadkiem piękniejszej chwili.

- Są cudowni, prawda? – odwróciła się gwałtownie do tyłu i jej oczom ukazała się Ellie z torbą przewieszoną przez ramię.

Ginny pokiwała głową i ponownie wbiła wzrok w najsłynniejszą hogwarcką trójkę. Ellie podeszła do niej i zrównała się z nią ramionami.

- Wiem, że mnie nie lubisz – powiedziała bez ogródek, wpatrując się w Hermionę, Harry’ego i Rona.

- Nie… - próbowała zaprzeczyć Ginny, ale Krukonka uciszyła ją machnięciem ręki.

- Daj spokój – pokręciła głową. – Nie udawaj. Przecież wiem.

- To nie jest tak, że cię nie lubię… - zaczęła Ginny, wzdychając ciężko. – Tylko po prostu bardzo potrzebuję Hermiony, a ona nie spędza już ze mną tyle czasu co kiedyś.

- Każdy potrzebuje Hermiony – mruknęła Ellie.

Ginny spuściła głowę zakłopotana i poruszona tym prawdziwym spostrzeżeniem. Wszyscy potrzebowali Hermiony. A kogo potrzebowała Hermiona?

- Na przyjaźń chyba nie ma co liczyć – powiedziała prawdomównie Ellie, obracając szyję i patrząc na Ginny błękitnymi oczami. – Ale nie powinnaś być zazdrosna o to, że też się z nią przyjaźnię. Powiedziałabym nawet, że jesteś na „wygranej” pozycji. Masz coś, czego ja nie mam.

- Co? – zapytała z niezrozumieniem Ginny, wpatrując się głęboko w jej tęczówki. Ellie bez słowa przeniosła wzrok z powrotem na Hermionę płaczącą w objęciach przyjaciół i powiedziała z lekkim uśmiechem:

- Wspomnienia.

A potem, nie patrząc już na Ginny, skręciła w prawy korytarz i zniknęła jej z oczu.

***

Kiedy ucieszony Blaise wchodził do swojego nowego dormitorium, zastał w środku Ellie, kończącą wypracowanie na transmutację. Siedziała w fotelu po prawej stronie kanapy i marszczyła nos w skupieniu. Włosy związała w luźnego koka, z którego wymsknęło jej się parę pasemek. Wciąż ubrana była w mundurek, choć wszyscy uczniowie z ostatniej klasy skończyli już lekcje.

- Mam świetną wiadomość, Black! – zakomunikował wesoło, swoim zwyczajem wskakując na kanapę przez oparcie.

- O jaaa – powiedziała, dalej pisząc w skupieniu. – Nie mów mi tylko, że znalazłeś mózg!

Nabrał powietrze w płuca, zatrzymał je i strzelając do niej palcami wskazującymi odparł:

- Nieee… Ale za to Hermiona pogodziła się z Potterem i Weasley’em!

- Wiem – mruknęła Ellie, podnosząc na niego na chwilę wzrok znad pergaminu.

- Nie cieszysz się?

- Bardzo się cieszę – zapewniła go Ellie, odkładając pióro z westchnieniem ulgi.

- Jakaś niemrawa jesteś – zauważył Blaise, zakładając ręce za głowę.

- Zmęczona – poprawiła do Krukonka, zapadając się głębiej w fotel i rozluźniając krawat. – Gdzie Draco?

- W bibliotece. Chyba robi tę listę poległych.

Ellie sięgnęła nerwowym ruchem do głowy i rozpuściła koka. Włosy rozsypały się powoli dookoła jej głowy, a Blaise przyłapał się na tym, że podoba mu się ten widok i szybko wbił wzrok w półkę nad kominkiem. Tymczasem Krukonka podwinęła nogi pod siebie, położyła łokieć na oparciu fotela i zapytała niepewnie:

- Myślisz, że on kogoś zabił?

Blaise spoważniał. Odjął ręce spod głowy, pochylił się do przodu i odpowiedział pytaniem na pytanie:

- Myślisz, że byłby w stanie?

- Sama już nie wiem – Ellie spuściła wzrok. – Zawsze myślałam, że jest czuły, delikatny, taktowny… A potem okazało się, że był po prostu chamskim, aroganckim dupkiem.

- Ellie… - zaczął, ale mu przerwała.

- Nie, Zabini – powiedziała. – Nie rozumiesz. Był dla mnie jedną z czterech osób, które prawdziwie kochałam. Zawsze był dla mnie ważny. Wciąż jest…

- Posłuchaj… - spróbował znów.

- … Jedna z czterech osób Blaise. To tak jakby ćwiartka twojego życia została obrócona w popiół.

- Ellie, wiem, o co ci chodzi – przerwał jej wreszcie. – O Hermionę.

Pokiwała głową, odgarniając włosy za ucho.

- Nie chcę go bronić i nie będę tego robić – uprzedził ją, nim zdążyła otworzyć usta. – Ale przecież mu wybaczyłaś. Dlaczego do tego wracasz?

- Bo on się nie zmienia, Blaise – powiedziała, rozkładając bezradnie ręce.

Pokręcił głową.

- Oczekujesz zmiany z dnia na dzień? – zapytał sarkastycznie.

- Chcę, żeby cokolwiek się zmieniło – wyjaśniła, wzdychając lekko. Chwyciła swoje wypracowanie i pióro, wstała i powiedziała: - Idę do siebie.

- Widzę – zgodził się.

Pokręciła głową z politowaniem i ręka jej drgnęła. Zapewne chciała się popukać w czoło, ale pióro i pergamin skutecznie jej to uniemożliwiły.

- Nie odpowiedziałeś mi – opadła z powrotem na fotel.

Zabini wywrócił oczami, westchnął i popatrzył na nią dziwnie.

- Zależy co rozumiesz przez słowo „zabić” – powiedział.

- No... Że ktoś umiera przez ciebie.

- Black, nie jestem pewien ale myślę, że nie zabił nikogo Avadą, czy jakimkolwiek innym zaklęciem. Jedyne, o co można go oskarżyć, to agresja na przetrzymywanych w Malfoy Manor, kłamstwa, trzymanie się po stronie Czarnego Pana i tak dalej.

- Moim zdaniem McGonagall oszalała – stwierdziła Ellie. – Powierzyła jemu i Hermionie zadanie, które odkopuje ich przeszłość.

- Rodziny tych zabitych – pokiwał głową Blaise. – Przecież oni nigdy mu nie zaufają.

- I jeszcze robią to razem – Ellie popukała się w czoło z politowaniem. – Draco i Hermiona. Pozdro.

Blaise zmarszczył brwi.

- Pozdro…? - zapytał kontrolnie.

- Wymsknęło mi się – mruknęła Krukonka. – Gimbusiarskie mugole tak mówią.*

- Gim… Co?

Ellie machnęła ręką.

- Jesteś beznadziejny. Idę sobie.

- Ja? Beznadziejny? – oburzył się Blaise. – Black, połączenie tych dwóch słów jest niemożliwe.

- No patrz, a mi udało się je połączyć.

- Mam wrażenie, że w ogóle mnie nie doceniasz – powiedział Blaise z miną skrzywdzonej trzynastolatki.

- Ojej, naprawdę? – Ellie ponownie pozbierała ze stolika wypracowanie, pióro, książki i różdżkę. -  Zatem czuj się niedoceniony.

- Wystarczy mi, że sam siebie doceniam – wypiął dumnie. – Nie potrzebuję twojego docenienia, nie myśl sobie.

- Okej – powiedziała wywracając oczami i poszła do siebie.

Kiedy zamknęły się za nią drzwi, Blaise ponownie założył dłonie za głowę, oparł bok stopy na zgiętym kolanie drugiej nogi i powtórzył z namysłem:

- Pozdro…?

***

W tym samym czasie w Hogwarcie działo się wiele rzeczy godnych uwagi.  Pozwólcie jednak, że skupię się tylko na kilku z nich, tych najistotniejszych dla naszej historii.

Pierwszym ważnym, wzruszającym i przełomowym wydarzeniem było to, że Harry Potter, Ron Weasley i Hermiona Granger jak za dawnych szkolnych lat siedzieli wygodnie w pokoju wspólnym popijając kakao i rozmawiając o wszystkim i o niczym. Stopniowo zmniejszali dystans między sobą, poznawali się na nowo i zapominali o tygodniach nieporozumień i milczenia. Śmiali się z byle czego, poważnieli, gdy trzeba było i czuli się w swoim towarzystwie jak dawniej, czyli po prostu najlepiej.

Jedynie temat jej chwilowych załamań został pominięty. Ale Hermiona wiedziała, że skoro odzyskała tak ważną namiastkę swojego dawnego życia, wyjście z mroku, który roztoczyła przed nią wojna, będzie dużo prostsze.

Tymczasem w bibliotece Draco Malfoy rozdrapywał niezabliźnione jeszcze rany, skrzętnie zapisując na czystym pergaminie nazwiska poległych. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie będzie mu łatwo, że ten projekt albo go uratuje z czerni, która od urodzenia towarzyszyła mu w życiu, albo jeszcze bardziej  w niej pogrąży. Bez szans na ratunek. Bez szans na choćby nikłą szarość.

Natomiast w ponurym dormitorium chłopców z szóstego roku w Hogwarcie panował tradycyjny półmrok. Samuel Crowley siedział na swoim łóżku, oparty o ścianę i pisał na ugiętych kolanach esej na Historię Magii. Pokój, w którym mieszkał z Natem i Mike’iem, wystawał nieco w górę, dzięki czemu długie, niskie, prostokątne i ukryte pod sufitem okna ukazywały niewielką część świata zewnętrznego.  Za oknem na ścianie obok wiał jesienny wiatr i zrywał liście z widniejącego w oddali Zakazanego Lasu. Było pochmurno i zbierało się na deszcz, a gdzieś tam pod chatką Hagrida ostatnia grupa trzecioklasistów miała z gajowym Hogwartu Opiekę nad Magicznymi Stworzeniami. Samuel mógłby wychylić się nieco z okna, a na pewno by ich zobaczył.

Miał teraz jednak ważniejsze sprawy na głowie.

Po tym, co dzisiaj usłyszał, nie miał wątpliwości, że Nat i Mike planują największe w dziejach Hogwartu upokorzenie i krzywdę pewnej dziewczyny.

Zdecydowanym ruchem odłożył dopiero co zaczęty esej i spuścił nogi w dół. Oparł łokcie na kolanach i ukrył twarz w dłoniach. Kiedy przyrzekł przed sobą, że powstrzyma kolegów z dormitorium, nie zdawał sobie sprawy, jak daleko zajdzie ich pozornie głupia, szczeniacka inicjatywa. Teraz był świadomy, że tutaj nie liczy się już tylko udowodnienie Ślizgonom, że nie są w stanie skrzywdzić kogokolwiek, gdy on o tym wie i nad ich ofiarą czuwa.

Teraz chodziło już tylko o Nią, o to aby nic jej się nie stało.

Bo przyznał rację otoczeniu.

Była wyjątkowa.

***

Kiedy Draco wykończony psychicznie i żwawy fizycznie wrócił do dormitorium, nie zastał tam nikogo, a przynajmniej tak mu się wydawało. Cała szkoła huczała już od plotek o wielkim pogodzeniu Golden Trio, więc naturalnie i do niego owe wieści dotarły. Nie spodziewał się zatem, że dzisiejszego wieczoru Hermiona Granger wróci do dormitorium prefektów naczelnych. Ellie pewnie poszła się uczyć, Krukonka w końcu, a Zabini jej przeszkadza albo pije u siebie ognistą.

Ewentualnie śpi.

Draco, przekonany o swojej samotności, ziewnął więc przeciągle niczym prawdziwy smok i swoim zwyczajem wskoczył od tyłu na kanapę.

Jakieś fatum ciążyło niestety na wskakiwaniu na sofę w jego wydaniu. Po raz kolejny bowiem nie znalazł się na miękkich poduszkach, ale na czyimś kościstym zadku.

***

- Na Merlina! - wrzasnął Blaise, a żyrandol wiszący nad nim zatrząsnął się niebezpiecznie. - Będę już grzeczny! Przysięgam! Odstawiam alkohol! 

Koniec świata, który na nim wylądował, odskoczył błyskawicznie na tyle nieszczęśliwie, że na stolik kawowy. Przekoziołkował nad nim, ściągając przy okazji obrus i wylądował tuż pod wypalonym na szczęście kominkiem. I kiedy podniósł jasną łepetynę, Zabini z przerażeniem rozpoznał w poczwarze swojego najlepszego przyjaciela.

- Smoku! - krzyknął ponownie, tym razem ze wściekłością i ulgą jednocześnie.

Draco potarł obolałą głowę, podnosząc się do pozycji siedzącej, mamrocząc pod nosem jakieś złowrogie słowa, których nie wypada tu przytaczać.

- Odwaliło ci? – chciał wiedzieć Zabini. – Po cholerę wskakujesz? A jakby to była Granger?

- Ogarnij się, Diable – warknął Draco, podnosząc się niezdarnie z podłogi i aż zmartwiał na widok dużego siniaka, którego nabił sobie na przedramieniu. – Super. Jak ja teraz będę wyglądał?

- Na twoim miejscu – powiedział Blaise pogodnym tonem. Humor zawsze szybko mu wracał. – Bardziej przejmowałbym się tym guzem nad okiem.

Malfoy znieruchomiał, po czym rzucił się do łazienki i zatrzasnął za sobą drzwi. Zabini spokojnie usiadł, otrzepał koszulkę i dla bezpieczeństwa przeniósł się na fotel tak, by mieć dobry pogląd na drzwi wejściowe i te do ubikacji, z których dobiegały wściekłe pomruki Malfoy’a. Tak na wszelki wypadek.

Ponieważ jednak Blaise Zabini był osobą niezwykle oddaną i przyjacielską postanowił ruszyć najlepszemu kumplowi z pomocą. Ochoczo wstał i poszedł do Dracona, przemywającego brew zimną wodą.

- Bardzo boli? – zapytał z troską, stając nad nim i cmokając niczym babcia, gdy wnuczek się skaleczy.

- Pożałujesz Zabini – poinformował go chłodno Draco, a Blaise aż się zdziwił, że od temperatury jego głosu nie zamarzła woda w umywalce.

- To ty mnie zaatakowałeś swoim wielkim cielskiem, buzująca kupo mięsa – obraził się Zabini.

Draco nie odpowiedział, kończąc zabawę z pokaźnym guzem tuż nad okiem i sięgnął po ręcznik. Wytarł sobie ostrożnie twarz, przewiesił przez ramię i wyszedł z łazienki, nie czekając na Blaise’a.

Od czegóż jednak ma się przyjaciół? Zabini postanowił spełnić swoją rolę aż za dobrze i potowarzyszyć Malfoy’owi w trudnych chwilach. Wiernie niczym hipogryf podążył za nim i usiadł na sofie obok niego, ignorując przez chwilę kwestię bezpieczeństwa

- Odczep się, no – zdenerwował się Draco. – Miałem ciężki dzień.

- Właśnie dlatego będę z tobą – wyjaśnił mu usłużnie Blaise, na co Malfoy uniósł kpiąco brew, ale Zabini nic sobie z tego nie robił. – Ellie – rozpoczął pogawędkę. – Nauczyła mnie dzisiaj gimbusiarskiego stylu.

Draco prawie zakrztusił się własną śliną.

- CO?!

- Coś mugolskiego – wytłumaczył mu Blaise. – Pozdro.

Malfoy wybałuszył na niego oczy.

- Nie wiem jeszcze kiedy się tego używa, ale brzmi fajnie, co nie? Pozdro.

- Brzmi dziwnie – sprowadził go na ziemię Malfoy.

- Mówię, że fajnie. Gimbusiarsko tak.

- Wyprała ci mózg – stwierdził Draco ze zgrozą.

- A jak ci poszła lista poległych? – zainteresował się Blaise.

- Cudownie – mruknął z przekąsem Malfoy.

- Przynajmniej Granger cię nie zabije.

- Tak, rzeczywiście wielkie szczęście.

- Zachowujesz się jak zgrzybiała staruszka – Blaise zmarszczył brwi oskarżycielsko. – Nie bądź takim nerdem! Pozdro!

Draco wyglądał jakby miał ochotę walić w ścianę głową. Nie swoją oczywiście.

Zamiast tego z trudem powstrzymał swoje mordercze zapędy, odetchnął głęboko i zamknął się w pokoju.

A zrelaksowany Blaise wyciągnął przed siebie nogi, uśmiechnął się błogo i pokiwał głową z miną człowieka, który właśnie podbił świat.

- Ależ ja jestem genialnym przyjacielem – powiedział z autentycznym samouwielbieniem. Leniwym machnięciem zgasił różdżką wszystkie światła i wolnym krokiem, z rękami w kieszeniach, poszedł do swojego pokoju.

 _______________________________________________________

*Tak gimbusiarskie jak na przykład autorka tego Dramione. Z tym, że ja naturalnie nie jestem mugolem (czarodzieje półkrwi rządzą!).

Rozdział niesprawdzony, albowiem gdyż ponieważ nie mam czasu. Sprawdzę jutro, pojutrze, ewentualnie w piątek. Krótka część, bo nie mam czasu i uznałam też, że limit akcji na tę cześć się wyczerpał. W rozdziale 10 zaczniemy projekt tak na serioserio, Draco znów utnie sobie (nie)miłą pogadankę z Hermioną, a Blaise i Ellie przeżyją pierwszy  (nie)poważny kontakt fizyczny (nie, to nie to o czym myślicie!). No i jeszcze Knighthoodowie :3

Proszę o komentarze! Im jest ich mniej, tym dłużej piszę nowy rozdział, bo w sumie to nie mam dla kogo :c

___________________

Rozdział 9

Ilość stron: 14

Ilość słów: 4261

Cytat: Pierwszy cytat - J.K. Rowling