Rozdział 1 - Mdlejąca prefekt naczelna

Sko­ro nie można się cofnąć,

 trze­ba zna­leźć naj­lep­szy sposób,

 by pójść naprzód. 

- Naprawdę, Hermiono… Tak mi przykro…

- Nic się nie stało.

- Przecież oboje wiemy, że jest inaczej… Ja przepraszam, ale… Musimy… musimy zerwać…

Letni dzień. Zaledwie dwa miesiące minęły od decydującej bitwy o Hogwart, w której Harry Potter pokonał Voldemorta, ratując tym samym całą społeczność czarodziejów od niegodziwego losu. Jak wiele wydarzyło się od tamtego czasu!  Hermiona pokręciła głową na to wspomnienie i westchnęła ciężko.

- Ron, myślę, że po raz pierwszy od czasu, gdy zaczęliśmy się spotykać mówisz z sensem.

Popatrzył na nią spod przymkniętych powiek, a potem natychmiast spuścił wzrok na podłogę.

Stali w opuszczonej i nieodnowionej jeszcze po bitwie klasie. Hermiona opierała się ramieniem o framugę wielkich okiennic i spoglądała tęsknie na hogwarckie błonia, lśniące w plasku sierpniowego słońca. Ron stał przed nią, zakłopotany i dziwnie smutny.

- Boję się, że to może być koniec naszej przyjaźni – powiedział po dłuższej chwili milczenia, a w jego głosie Hermiona wyczuła strach.

- Posłuchaj Ron – powiedziała, odrywając na chwilę wzrok od okna i patrząc mu w oczy. – Jeśli kiedykolwiek naprawdę się przyjaźniliśmy…

- Wiem, co chcesz powiedzieć, Hermiono. Ale ja zachowałem się jak świnia i nie wiem, czy po czymś takim przyjaźń nadal jest możliwa.

- Cóż, jeśli sam uważasz, że nie jesteś wart mojego przebaczenia…

- To nie tak! – zaprzeczył od razu chłopak, podskakując gwałtownie. – Ja mam nadzieję, że mi wybaczysz, niczego tak bardzo nie pragnę!

- W takim razie daj mi trochę czasu, dobrze? – zapytała, a jej spojrzenie ponownie otuliło błonia. – Ron, tego nie da się tak z dnia na dzień zapomnieć.

Chłopak przyglądał jej się chwilę, a potem westchnął, podszedł do niej i pocałował w policzek.

- Będę czekał, Hermiono – powiedział i po chwili zniknął w drzwiach.

Dopiero wtedy dziewczyna pozwoliła sobie na okazanie uczuć. Osunęła się cicho na ziemię i zaczęła płakać.

Nie wiedziała, jak długo będzie musiał czekać Ron na jej wybaczenie. Nie wiedziała, czy kiedykolwiek je dostanie…

Wspomnienia z tamtego dnia wciąż budziły w niej silne emocje… nie mogła się otrząsnąć, nie wierzyła, że jej chłopak i co dużo ważniejsze – przyjaciel – mógł jej zrobić coś takiego.

Zamknęła powieki, ale nie wizja Rona obściskującego się z Lavander w kawiarni na Pokątnej była zbyt wyraźna, by ją odgonić. I bardzo bolała.

Siedziała na zimnej, zakurzonej i pełnej pyłu posadce, opierając się o ścianę i uginając nogi w kolanach. Oparła o nie głowę, a łzy poleciały jej gwałtownie po policzkach, gdy jeszcze raz ujrzała w nieposłusznym umyśle swojego byłego już chłopaka z koleżanką z dormitorium.

Szlochając słyszała ludzi przebiegających korytarzem obok pustej klasy, w której była. Jej zmysły odbierały bodźce jak przez mgłę – coraz mniej wyraźniej dobiegały go niej dźwięki ochotników odbudowujących Hogwart, coraz mniej wyraźnie widziała na oczy, przestawała też powoli odczuwać cokolwiek… Czuła jak osuwa się w nicość.

***

Draco Malfoy miał wiele powodów, by  nie pojawiać się na odbudowie Hogwartu.

Pierwszym i najważniejszym był jego ojciec, który zdecydowanie oznajmił, że jeśli jego syn tam pojedzie, może więcej do Malfoy Manor nie wracać.

Ale miał i inne… Odrzucenie, niechęć, pogarda. To te uczucia mu okazywano. 

Postanowił jednak, że przyjedzie. Chciał się zmienić. Chciał naprawić swoje błędy, a jednym z lepszych pomysłów, jakie mu wpadły do głowy był właśnie ten. Pomóc naprawić to, co między innymi i przez niego zostało zniszczone.

Dokoła niego przechodzili ludzie, z zapałem i energią zabierając się za odnawianie ścian, posadzek i murów. A on szedł niespiesznie jednym z korytarzy mijając ich wszystkich. Patrzyli na niego ze zdumieniem i niedowierzaniem, starał się tego nie dostrzegać idąc wciąż do przodu. Nie miał ochoty z nimi pracować, nie miał ochoty na nich spoglądać. Wiedział co o nim myślą.

Zatrzymał się pod wpływem nagłej myśli, która właśnie przyszła mu do głowy. Nie musi z nimi naprawiać szkód. Może to robić całkiem sam, w ciszy i spokoju.

Uśmiechnął się pod nosem i pchnął drzwi jednej z klas, znajdujących się najbliżej niego.

Wszedł do środka i natychmiast utwierdził się w przekonaniu, że to była dobra decyzja.

Salę zapełniały połamane i brudne ławki. Ściany były popękane i niepewnie podtrzymujące sufit. Gdzieniegdzie leżały porozrzucane księgi. Wystarczy parę trafnych zaklęć i po sprawie.

Zadowolony wyciągnął różdżkę, którą oddał mu przed paroma tygodniami Potter.

Ich spotkanie nie należało do najmilszych. Wybraniec wysłał mu sowę z zapytaniem, kiedy mogą się zobaczyć, odpisał więc, że w każdej chwili, teleportował się na Pokątną i po kwaśnej wymianie zdań odzyskał różdżkę. Teoretycznie podali sobie ręce, jednak Draco był pewien, że to pozorna zgoda.

Odgonił od siebie uciążliwe myśli o Potterze i wycelowawszy w  ławkę mruknął:

- Reparo – i ku jego uciesze ta natychmiast się naprawiła.

Prostym zaklęciem oczyścił podłogę przed nim i zdecydował się zacząć porządki od tej dalszej części sali.

Ruszył więc w głąb pomieszczenia i ku swojemu zdumieniu ujrzał pewną postać, leżącą na podłodze w dość dramatycznej pozie.

Niewątpliwie była to dziewczyna.

Twarz miała zwróconą w stronę posadzki, czoło oparte było o jedną z rąk, druga natomiast spoczywała swobodnie na ziemi. Nogi, lekko podkurczone, były – jak zdążył zauważyć Draco – imponująco długie i zgrabne.

Odważył się podejść bliżej, a nawet ukucnąć przed nią.

Wahał się przez chwilę, ale stwierdził, że przecież kobiety tak zostawić nie może. Nie po to matka od dziecka wpajała mu szacunek do kobiet, żeby teraz tak ją tu zostawił.

Wstał i wycelowawszy różdżkę w jedno z krzeseł, przetransmutował je w poduszkę (nie odbyło się bez problemów; nigdy nie opanował transmutacji).

Przyklęknął ponownie przy dziewczynie i podniósł ją delikatnie. Wpasowała się idealnie w jego ramiona. Była miękka, delikatna i lekka, a jednocześnie zimna, na pewno od chłodnej posadzki, na której leżała.

Położył ją na poduszce, odsunął i się spojrzał na nią.

Odskoczył gwałtownie i ledwo się powstrzymał od krzyku.

Dziewczyna, której pomógł, ba! – Którą przed chwilą trzymał na rękach, okazała się być niejaką Hermioną Granger!

***

Czuła zimno.

Powoli rozchodziło się po jej ciele, paraliżując jej ciało…

Chciała wstać, pobiec, uciec…

Ale nie potrafiła.

Nie miała siły.

Więc po prostu leżała, pozwalając, by przejmujący chłód wylewający się z skołotanego serca rozchodził się powoli po ciele, zabierając jej resztki otuchy.

Ron ją zdradził, a potem zerwał z nią bez słowa wyjaśnienia.

Rodzice są w Australii, ale gdzie dokładnie – nie ma pojęcia.

Fred nie żyje. Lupin nie żyje. Tonks nie żyje.

A oprócz nich dziesiątki innych osób.

Zginęły właśnie tu, w murach tej szkoły, walcząc o to, co najcenniejsze, swoją ofiarą darując życie niezliczonej liczbie innych…

Przenikliwe zimno zawładnęło jej głową, myśli coraz trudniej docierały do jej świadomości…

To muszą być dementorzy…

Harry niesiony przez Hagrida…

Ale przecież to niemożliwe… Dementorzy?

Malfoy obrażający ją w drugiej klasie…

Nie, Hogwart jest pod wpływem czarów…

Wąż raniący ją i Harry’ego…

Te czary uniemożliwiają dementorom…

Umierający Snape…

Nagle zrobiło się ciepło. Wszystkie myśli uciekły jej z głowy, poczuła jak zimno zostaje odepchnięte przez coś dobrego… Nie wiedziała co to jest, ale zalewało ją od wewnątrz, przenikało przez jej skórę, wpłynęło do serca. Odprężyła się i nawet pozwoliła sobie na minimalny uśmiech, ale nagle połączenie zostało brutalnie przerwane. Znów leżała na czymś zimnym, z tym, że tym razem miała pod głową coś miękkiego.

Straszne myśli powróciły do jej głowy, tym razem jednak miała w sobie dość siły, by je rozwiać. Zacisnęła mocniej powieki, po czym powoli i z wysiłkiem podniosła się do pozycji siedzącej.

Otworzyła oczy i jej ciałem mimowolnie wstrząsnął dreszcz.

Tuż przed nią stał wyraźnie czymś przerażony Malfoy.

Wytrzeszczyła na niego oczy i poczuła, że traci jakąkolwiek zdolność mówienia.

- Co tak patrzysz? – burknął, odwracając głowę w bok. – Też jestem w szoku.

Milczała, a w jej głowie formowała się lista pytań, które powinna mu zadać, gdy w końcu słowa przejdą jej przez gardło.

Zaczął się niecierpliwić.

- Dobra, Granger – powiedział w końcu. – To nie jest śmieszne. Dlaczego nic nie mówisz? Czyżby twoja wybujała inteligencja nie zniżała się do wysławiania?

Potrząsnęła lekko głową, odzyskując głos.

- Mowę mi odjęło, Malfoy – wycedziła przez zaciśnięte zęby.

- Mnie również, uwierz mi na słowo – warknął. – To może, skoro już się tak poświęciłem i podniosłem cię z tej podłogi, powiesz mi łaskawie, dlaczego się tam znalazłaś?

- Podniosłeś mnie z podłogi? – zapytała w stanie zdumienia absolutnego. – I nie pobrudziłeś się przy tym szlamem?

Potraktował ją zimnym spojrzeniem.

- Chciałabyś, Granger, żebym cię tknął choćby palcem – powiedział szorstko.

- Zaiste. Marzę o tym – mruknęła zgryźliwie.

- To jeszcze pomarzysz – uciął. – Zaklęcie swobodnego zwisu, Granger. Mam ciekawsze rzeczy do roboty, niż spełnianie twoich marzeń.

- Ulżyło mi, Malfoy, nie powiem. A skoro już mnie obraziłeś…

- …Nawet nie zacząłem, Granger…

- … To może wyjdziesz?

Spiorunował ją spojrzeniem.

- Oszalałaś? Należy mi się jakieś podziękowanie.

Uniosła drwiąco brwi.

- Za użycie zaklęcia? Może jeszcze mam ci wręczyć Order Merlina? Doprawdy, cóż za spektakularny sukces, zaklęcie swobodnego zwisu…

- Coś się ostatnio bardzo wyszczekana zrobiłaś, Granger.

- Natomiast ty, Malfoy, jesteś tak samo irytujący jak zawsze.

Zmrużył oczy.

- Zero wdzięczności. Szlama! – warknął, po czym obrócił się i ruszył w stronę wyjścia.

Hermiona opadła na poduszkę, patrząc w sufit beznamiętnym wzrokiem i nawet zaczęła już zamykać oczy, kiedy od drzwi dobiegł ją głos Malfoy ’a:

- Przy okazji, Granger – idź coś zjedz, bo nie mam ochoty ponownie cię zbierać z podłogi.

I wyszedł.

***

Nie miał pojęcia, dlaczego skłamał.

Wiedział natomiast, że gdyby wcześniej rozpoznał w nieprzytomnej dziewczynie Hermionę, na pewno użyłby tego nieszczęsnego zaklęcia swobodnego zwisu. Albo zostawiłby ją w spokoju. Po prostu.

Wkurzony na siebie wypadł jak burza z klasy, pozostawiając Granger na poduszce i prawie zderzył się z Wybrańcem.

- Cholera, Potter – warknął, doprowadzony niemal do ostateczności. – Patrz jak łazisz!

Harry obdarzył go pogardliwym spojrzeniem i zapytał z wahaniem:

- Widziałeś może…

- Granger?! Tak, wyobraź sobie, że ją widziałem! Nieprzytomną! W tej oto klasie! – ryknął i wskazał palcem drzwi.

- Akurat chodziło mi o… Zaraz, co?! Nieprzytomną?! Hermionę?!  - krzyknął przerażony Potter.

Draco zaklął cicho pod nosem, po czym odwrócił się po prostu i odszedł.

***

Malfoy miał rację.

Nie jadła nic od czterech dni, kiedy to zobaczyła Rona z Lavander. Nie miała ochoty.

No tak, nic dziwnego, że zemdlała, skoro zaczęła się głodzić…

Otworzyła oczy i spróbowała usiąść, ale siły jakby ją opuściły.

Chciała ponownie odpłynąć, chociaż przerażające myśli znów zaczęły panować nad jej umysłem. Ponownie zaczęła się bać. Obecność Malfoy’ a, chociaż niechciana, pomogła jej zapomnieć o koszmarnych wizjach.

Przytknęła rękę do czoła i stwierdziła, że ma gorączkę. Z największym wysiłkiem otworzyła powieki i podparła się na łokciach, by wstać.

Głowa rozbolała ją niemiłosiernie, skrzywiła się więc z bólu i wykorzystując cały nakład dostępnych sił usiadła.

Jęknęła z bólu, przytrzymując sobie głowę ręką.

Wtedy drzwi otworzyły się gwałtownie i do klasy wtargnął Harry.

- Hermiona! – krzyknął, po czym widząc jej zbolałą minę, dodał – Co ci jest…?

- Nie wiem – jęknęła i ponownie zaczęła osuwać się w nicość.

Harry natychmiast był przy niej i złapał ją w chwili, gdy zaczęła spadać ze stołu.

- Hermiona… - szepnął przerażony. – Błagam, powiedz coś…

Bliskość jego ciepłego ciała podziałało na nią kojąco i dodało jej sił. Otworzyła oczy i powiedziała cichutko:

- Harry… Pomóż mi…

Przyjaciel natychmiast usiadł na stole, a ona przytuliła się do jego torsu i zaczęła płakać.

***

Był przerażony.

Nigdy, nawet kiedy opuścił ich Ron, Hermiona nie była w takim stanie.

Przytulił ją mocniej. Była dla niego jak siostra, którą być może miałby, gdyby nie Voldemort.

Pomyślał, ile innych rzeczy by miał, gdyby nie Riddle i poczuł niesamowitą ulgę, że lista ta uległa zamknięciu. Liczy się tu i teraz. Liczy się Hermiona, która wyraźnie przeżywa ciężki okres w swoim życiu.

- Hermiona… - szepnął delikatnie, kiedy poczuł na swojej koszuli łzy przyjaciółki.

- Ja już nie mogę Harry – powiedziała, podnosząc głowę odrobinę, tak by spojrzeć mu w oczy. – Niby wojna się skończyła, ale wszystko się wali… Ja nie mam siły…

- Cii… Wszystko będzie dobrze…

- Nie Harry, nie będzie…

- Będzie, tylko powiedz mi, dlaczego płaczesz… I dlaczego zemdlałaś…

Cisza. Hermiona cicho szlochała w jego koszulę, po czym zdecydowanym ruchem poderwała się i popatrzyła na niego poważnie.

- Wolisz usłyszeć wersję dla prasy, czy…

- Chcę wiedzieć prawdę. Prawdę…

Patrzyła mu w oczy, więc i on spojrzał w jej. Zobaczył w nich chwytający za serce smutek.

- Hermiona, jeśli chcesz, możesz mnie okłamać, powiedzieć, że wszystko w porządku, ale ja się nie nabiorę. Zbyt długo jesteśmy przyjaciółmi, zbyt dobrze cię znam.

Po zaczerwienionych policzkach spłynęły jej łzy. Ponownie oparła głowę o jego tors i szepnęła:

- Ron ze mną zerwał.

Harry nie wiedział co powiedzieć. Czuł jak krew w nim buzuje, jak wściekłość na przyjaciela bierze górę nad zdrowym rozsądkiem. Opanował się jednak i spytał:

- A… Właściwie dlaczego…?

- Całował się z Lavander – szepnęła dziewczyna w jego pierś i ponownie poczuł na skórze mokre łzy.

Nie wytrzymał.

- Jak to?! – krzyknął, aż zadrżała. – Przepraszam – dodał znacznie ciszej. – Po prostu nie mogę w to uwierzyć…

- Ja też – powiedziała i podniosła się. Usiadła teraz obok niego.

Harry bez słowa chwycił jej zimną, delikatną dłoń w swoje ręce i czekał. Wiedział, że jeśli będzie chciała, sama wyjawi mu resztę.

- Ja… ja ich razem widziałam… - szepnęła po dłużej chwili. Cztery dni temu. Na Pokątnej.

- Jak to…?  To dlaczego z nim…

- Nie wiem Harry. Nie wiem. Może miałam nadzieję, że to sen, głupie przewidzenie. Albo chciałam, żeby sam się przyznał. Żeby przyszedł do mnie i powiedział mi prosto w twarz, że się z nią całował.

- I zrobił to?

- Nie. Po prostu ze mną zerwał. Bez wyjaśnienia, chociaż powiedział „zachowałem się jak świnia”…

- Może wiedział, że wiesz…

- Wątpię. Pewnie powiedział to nieświadomie, mimowolnie.

- Mówił coś jeszcze…?

- Tak. Że ma nadzieję, że będziemy się dalej przyjaźnić.

Harry wypuścił wolno powietrze i powiedział:

- Zabiję go.

Dłoń Hermiony zadrżała delikatnie w jego ręce, a ona sama położyła mu głowę na ramieniu.

Zapadła cisza, w której słuchać było tylko spokojny oddech dziewczyny. Zasnęła.

Harry powoli i ostrożnie ze stołu i przytrzymując przyjaciółkę ramieniem, tak by się nie przewróciła, wyciągnął pelerynę niewidkę.

Wziął teraz Hermionę na ręce, jednocześnie zarzucając na nich jedno z insygniów śmierci i ruszył w stronę drzwi. Nie chciał, by ktokolwiek widział, co się z nią dzieje, bo on sam jeszcze do końca tego nie wiedział.

Ruszył teraz w stronę gabinetu dyrektora, chcąc spotkać profesor McGonnagal. Dotarł do posągu strzegącego przejścia, wychylił lekko głowę poza pelerynę, rozglądając się wcześniej, czy nikt nie patrzy i powiedział:

- Hej, to ja. Nie znam hasła. Wpuścisz mnie?

Posąg kiwnął lekko głową i mruknął:

- Hasło to wciąż „Dumbledore”. Właź.

Harry skinął uprzejmie, zdjął z siebie pelerynę i wszedł do gabinetu z Hermioną na rękach.

Ledwo przekroczył próg, napotkał na sobie spojrzenie Dumbledora, więc uśmiechnął się lekko i powiedział:

- Dzień dobry panie profesorze. Szukam profesor McGonnagal.

- Harry – odrzekł stary mężczyzna z portretu. – Jak miło cię widzieć!

Harry pokiwał głową, wciąż trzymając Hermionę i zapytał ponownie:

- Wie pan może gdzie jest profesor McGonnagal?

- Tutaj, Potter – odpowiedział mu kobiecy głos zza jego pleców.

Odwrócił się i odetchnął z ulgą.

- Pani profesor – powiedział cicho. – Potrzebuję miejsca, w którym będę mógł położyć Hermionę.

Rzuciła niespokojne spojrzenie na śpiącą mu w ramionach postać.

- Co jej się stało? – spytała z troską. – Wygląda bardzo niewyraźnie…

- Właśnie na tym polega problem, pani profesor, że nie wiem. I potrzebuje spokojnego miejsca do rozmowy, a jednocześnie też i do wypoczynku. Ostatnio miała ciężki czas, niech trochę odsapnie…

Dyrektor Hogwartu słuchała go uważnie, patrzyła jednak na swoją najzdolniejszą uczennicę. Kiedy skończył, westchnęła i zwróciła się do portretu Dumbledora:

- Panie profesorze…?

- Tak, Minevro – powiedział były dyrektor. – Myślę, że to najwyższy czas.

Przypatrywali się sobie przez chwilę, po czym McGonnagal odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi, gestem nakazując Harry’emu to samo.

Wyszedł za nią posłusznie, a ona prowadziła go korytarzami Hogwartu świadomie i pewnie. Harry zapomniał nakryć siebie i Hermionę peleryna, więc wszyscy im się przyglądali, zignorował to jednak, starając się dotrzymać kroku dyrektorce.

Minęli wejście do pokoju wspólnego Gryfonów i wspięli się schodami jeszcze wyżej.

- Piąte piętro – powiedziała McGonnagal, zatrzymując się gwałtownie przed jedynymi drzwiami na tym poziomie. – Niżej od wieży Gryffindoru, ale jednak dość wysoko. Tu są dormitoria prefektów naczelnych.

Harry uniósł brwi w zdumieniu, podczas gdy profesor pchnęła drzwi i weszła do środka.

- Czy to znaczy…

- Tak, Potter. Panna Granger zostanie prefekt naczelną Gryffindoru.

Harry wypuścił wolno powietrze.

- A… Pani profesor…? Pani zdaje sobie sprawę, że Hermiona może nie wrócić do Hogwartu na siódmy rok…?

Spojrzała na niego zdumiona.

- Tak, Potter, dopuszczałam  taką możliwość, jednak uznałam ją za mało prawdopodobną.

- Hermiona nie odnalazła jeszcze rodziców, pani profesor. Nie wiem, czy będzie chciała wrócić do szkoły nie zrobiwszy tego.

McGonnagal obdarzyła Hermionę zatroskanym spojrzeniem, jednocześnie przypominając sobie o jej obecności.

- Na Merlina, Potter! Przecież ty ją miałeś gdzieś położyć! Na pewno ci ciężko!

Harry’emu nagle przemknęła przez głowę straszna myśl – wcale nie. Przyjaciółka nie ciążyła mu w ramionach. Była lekka… Bardzo lekka. Może zaczęła się głodzić? To by wyjaśniało, dlaczego zemdlała…

Obiecał sobie, że nakarmi ją czymś porządnym, gdy tylko się obudzi.

Tymczasem McGonnagal otworzyła już jedne z czworga drzwi prowadzących do, jak się chwilę później okazało, dormitorium. Ten był w barwach Gryffindoru i wyglądał niezwykle gustownie i przytulnie.

- Tutaj ją połóż, Potter. Nie będę wam już przeszkadzać, niech wróci do sił – powiedziała z troską, po czym odwróciła się i podeszła do wyjścia.

Powoli odłożył więc przyjaciółkę na miękkie posłanie, a kiedy przykrywał ją troskliwie kołdrą, poczuł na sobie kobiecie spojrzenie.

Zerknął na profesor McGonnagal przez ramię i ujrzał wzruszenie w jej oczach.

- Zajmij się nią dobrze… Harry…

I wyszła.

A Harry zamarł. Na jego twarz wypłynął pełen czułości uśmiech.

***

Odzyskała świadomość.

Musiała to przyznać, choć niechętnie, bo czuła się błogo i spokojnie.

Coś jasnego drażniło jej powieki, było jej ciepło i przyjemnie. Nozdrza wypełniał rozkoszny zapach bzu.

Otworzyła oczy i usiadła.

Natychmiast zarejestrowała, że na dywanie leży sobie jak gdyby nigdy nic Harry i patrzy w sufit.

- Harry…? – zapytała niepewnie, a on natychmiast się zerwał się z podłogi i stanął przy niej z uśmiechem.

- Hermiona! Jak się czujesz?

- Słabo, jeśli mam być szczera… Gdzie jesteśmy?

Przyjaciel roześmiał się i powiedział:

- Cóż, wychodzi na to, że w twoim nowym dormitorium.

Wybałuszyła na niego oczy.

- Byłbym zapomniał – oprzytomniał Harry, a z jego twarzy spełzł uśmiech, ustępując miejsca trosce. – Hermiono, kiedy ostatni raz coś jadłaś?

Momentalnie spuściła wzrok, wyłamując sobie palce. Wiedziała, że to pytanie padnie. Harry na pewno sam przeniósł ją do tego miejsca… Musiał odczuć, że w kwestii żywienia ostatnio u niej nie najlepiej.

Kucnął przy łóżku, opierając ręce na pościeli.

- Popatrz na mnie – szepnął.

Zacisnęła usta i delikatnie pokręciła głową, dalej patrząc w swoje dłonie.

- Proszę. Proszę, Hermiono… Popatrz na mnie.

Nie mogła pozostać obojętna na prośbę przyjaciela. Coś w jego głosie kazało jej na niego spojrzeć.

Miał na twarzy wymalowany tak wielki smutek, że poczuła, jakby jej serce rozpadało się w drobne kawałki.

- Harry… - szepnęła. – Nie bądź smutny, proszę…

- To powiedz mi od kiedy przestałaś jeść. I co cię męczy. Po prostu zaufaj mi, Hermi…

Chwycił jej dłoń i nie puszczał. Westchnęła.

- Od kiedy zobaczyłam Rona z Lavander. Pięć dni temu.

Harry nabrał dużo powietrza i wypuścił je gwałtownie.

- Stworku! – krzyknął tak niespodziewanie, że Hermiona podskoczyła.

Natychmiast zmaterializował się obok nich skrzat domowy, którego Harry odziedziczył po swoim ojcu chrzestnym.

- Harry Potter mnie wzywał? – zapytał, ku zdumieniu Hermiony, niezwykle radośnie.

- Tak, Stworku. Czy mógłbyś mi tutaj przynieść… Niech pomyślę – mruknął mierząc przyjaciółkę spojrzeniem. – Dwie kiełbasy… Mięso jakieś dobre, tylko spory kawałek… Ziemniaki do tego, surówkę, przysmażaną cebulkę, sok dyniowy… Ach i jeszcze może kurczaka, kurczak zawsze spoko… I zupę. Pomidorową. I ciasto, duży kawałek... I… Jakieś specjalne zamówienia Hermiono?

Dziewczyna drgnęła i popatrzyła na Harry’ego nieprzytomnie.

- Zaraz… Czy ty… Zamawiasz to wszystko dla mnie?

- To wszystko, Stworku – odrzekł na to wszystko Harry z cwanym uśmieszkiem. – Bardzo ci dziękuję. Możesz odejść.

Kiedy skrzat posłusznie się deportował, by chwilę później pojawić się z ogromną tacą przepełnioną jedzeniem, do Hermiony dotarł prawdziwy sens jego słów.

- Harry! Co to ma być?

- Koniec głodówki. Huczny. Bardzo.

- Będzie huczny, jak mi huknie pasek od spodni.

- Uwierz mi, biorąc pod uwagę jego aktualny rozmiar – nie zaszkodzi.

- No wiesz?

- To był komplement.

Hermiona westchnęła ciężko i chcąc nie chcąc zaczęła jeść.

Rozglądała się przy tym po pokoju, w którym się znalazła.

Był bardzo gustownie urządzony. Piękne, drewniane drzwi w kolorze ciemnego brązu idealnie wpasowywały się w pomalowane na żółto i czerwono ściany dormitorium. Pod oknem stało wielkie, niesamowicie miękkie łoże z baldachimem, a nad nim wisiała belka z wystruganym napisem „Gryffindor”. Na lewo od drzwi samym wyglądem kusiło Hermionę stylowe i na pewno stare biurko.  Naprzeciw niego stała spora szafa z zamykanymi drzwiami. „Niczym do Narni” – przemknęło dziewczynie przez głowę i uśmiechnęła się do własnych myśli.

Brakowało jej tu jeszcze tylko półki na książki, ale to można w każdej chwili przymocować nad biurkiem…

Zaraz. A właściwie co to za miejsce?

- Harry, a tak właściwie, to gdzie jesteśmy? – zapytał przełykając kiełbasę. – Bo chyba nie w twoim dormitorium…?

- Oczywiście, że nie – odparł Harry, wesoły do granic możliwości. – Jesteśmy w twoim dormitorium, kochana.

Zakrztusiła się sokiem dyniowym.

- C-ooo-o? – wydyszała w końcu, odzyskując oddech.

- Niniejszym przedstawiam państwu nową prefekt naczelną Gryffindoru, pannę Hermionę Granger! – Harry wlazł na krzesło i machał rękoma jak szaleniec.

Parsknęła śmiechem, odstawiła tacę z jedzeniem, podeszła do niego i zupełnie nagle i niespodziewanie zepchnęła chłopaka z prowizorycznego podium.

- No wiesz? – mruknął przyjaciel i z miną cierpiącej niewinności podniósł się na nogi. –Eeej, a ty gdzie się wybierasz? – zapytał, widząc, że Hermiona również gramoli się na krzesło.

- Kłaniam się publiczności, kochany – syknęła i zaczęła zginać się w przód z bardzo cwaną miną.

Harry podszedł do niej, złapał ją w pół i przerzucił sobie przez ramię.

- Harry, wariacie! – krzyknęła, szamocąc się i machając rozpaczliwie kończynami. – Puść mnie, ale już!

Ale chłopak miał właśnie nowy, genialny pomysł i wlazł wraz nią na krzesło.

- Panie i panowie, oto wasza prefekt naczelna! – wrzasnął i roześmiał się głośno. – Wiesz, Hermiono? Właśnie sobie uświadomiłem, że oni nie widzą twojej twarzy, tylko…

Ale nie było mu dane zakończyć tej myśli, bowiem krzesło pod nim pękło nagle i niespodziewanie, a oboje wylądowali na podłodze.

Przez chwilę patrzyli na siebie z zdezorientowaniem w oczach, a potem Hermiona chwyciła przyjaciela za rękę i powiedziała patrząc mu w oczy:

- Dziękuję ci Harry.

A potem, nie dając mu szansy na jakąkolwiek reakcję rzuciła się na niego i zaczęła łaskotać.

________________

Rozdział 1
Ilość stron: 13
Ilość słów: 3709
Cytat: Paulo Coelho