Rozdział 11 - Konsekwencje podchodów

"Nie wiedziałem, czego pragnę, dopóki nie odkryłem, że mogę to stracić."

Charlaine Harris ‘Martwy aż do zmroku’

Dzień był wyjątkowo paskudny. Z nieba padał obfity deszcz, a Hogwart spowiła jesienna szarość. Hermiona nienawidziła takiej pogody, bo przypominała jej listopadowe dni sprzed lat, zanim dowiedziała się, że jest czarownicą i wyjechała do Hogwartu. 

Rodzice codziennie wstawali koło szóstej, a czasami jeszcze wcześniej. Szykowali śniadanie, jedli je w pośpiechu i zostawiali dla niej kilka kanapek i ciepłe mleko w garnuszku. Ubierali się i wychodzili do gabinetu, znajdującego się w tym samym budynku, by przygotować się na przyjęcie pacjentów. Hermiona budziła się godzinę później w ponurym i pustym domu. Za oknem padał deszcz, gdy jadała sama przy wielkim stole. Nie dosięgała do podłogi i machała nogami w powietrzu, popijając mleko. Czytała książki, by poczuć się choć trochę mniej samotnie, ale zawsze tęskniła za rodzinnymi śniadaniami. 

Kolacja była natomiast u Grangerów wspólnym posiłkiem. Siadali razem i rozmawiali. Roześmiane twarze rodziców nakładających jej jedzenie na talerz i popijających herbatę trwale wyrył się w jej pamięci i był jednym z obrazów, które przywoływała, wyczarowując patronusa. 

Teraz jednak okienna szarość wprawiła ją w ponury nastrój, choć nie było się co dziwić – minęła właśnie połowa października i dni robiły się coraz chłodniejsze, ciemniejsze i nieciekawe. 

A do tego jeszcze Hogsmeade.

Wszyscy, z którymi mogłaby gdziekolwiek iść, byli zajęci bądź niedostępni w inny sposób - Ginny umówiła się z jakimś chłopakiem, Neville i Luna szli na randkę, Ron się rozchorował i od dwóch dni leżał bez życia w łóżku, a Harry uparł się, że musi ćwiczyć quidditcha i nie można go było od tego idiotycznego pomysłu odciągnąć. Ellie natomiast miała dla niej czas dopiero po południu, wcześniej umówiwszy się z Blaisem na podchody. Długa historia, ale mam dużo czasu, więc chętnie Wam ją opowiem.

Było tak:

Ginny wpadła do pokoju Hermiony po wczorajszej kolacji, wnosząc ze sobą harmider, nieład, entuzjazm i wiatr. Dosłownie, bo trzasnęła drzwiami trochę za bardzo i podmuch poderwał z biurka wypracowania Hermiony.

- Ups – skomentowała to Ginny, zatrzymując się na chwilę. Ale potem przypomniała sobie, po co tu jest i wskakując na łóżko (a konkretnie na Hermionę, leżącą na tym łóżku – a jeszcze bardziej szczegółowo – na jej wyprostowane nogi) z rozmachem, na jednym oddechu wyjawiła Hermionie swoje propozycje nie do odrzucenia.

Otóż wiedziona nieopisaną miłością do przyjaciółki Wspaniałomyślna Ginny umówiła ją z miłym i uprzejmym Krukonem z siódmego roku. Ale ponieważ była również Niesamowicie Inteligentna, przewidziała, że przyjaciółce może się ów sympatyczny młodzieniec nie spodobać i na wszelki wypadek zarezerwowała również Adama z Hufflepuffu, Jace’a z Gryffindoru i jeszcze jednego Krukona, Steve’a. Ach, no i Pojednanie pojednaniem, ale ze Ślizgonem jej nie umówiła. Nobobezprzesady.

- Co? Nie! – zaprotestowała Hermiona. – Mam już plany.

Ginny natychmiast poderwała się do pozycji siedzącej, a widząc, jak niebezpiecznie świecą jej się oczy, Hermiona od razu sprostowała:

- Nie TAKIE plany.

Ramiona młodszej Gryfonki natychmiast opadły, a uśmiech zastąpił grymas rozczarowania.

- Ginny – próbowała się tłumaczyć Hermiona. – To naprawdę bardzo ważne. Chodzi o Pojednanie.

Po zabójczym spojrzeniu przyjaciółki wiedziała, że powiedziała coś nie tak. 

I miała rację. 

- Będziesz pracować.

- Ginny.

- PRACOWAĆ. W dzień Hogsmeade.

- …

- To się nazywa pracoholizm. Albo czekaj nie – to jest celowe izolowanie się od społeczeństwa. Gdzie się podziała ta mała Hermiona, która jarała się Miodowym Królestwem? Zamknij się, to było pytanie retoryczne, wiem, że nie jesteś mała. 

Hermiona nie zdążyła odeprzeć ataku, bo drzwi otworzyły się zamaszyście i do pokoju wpadła rozczochrana Ellie.

- O! – ucieszyła się Ginny. – Świetnie się składa. 

- Ginny, nie podpuszczaj jej – warknęła Hermiona, która szybko zorientowała się, że Ginny chce podburzyć Ellie przeciw niej. A konkretnie przeciwko „pracoholizmowi” i „celowemu izolowaniu się od społeczeństwa”.

Ellie natomiast całkowicie zignorowała obie Gryfonki, opadając na krzesło przy biurku, po czym natychmiast z niego wstając i chodząc w kółko po pokoju, mamrocząc pod nosem coś w stylu: „…erasnacieżjanieemcotosąchody!”.

- Em… Ellie? – spytała Hermiona najostrożniej jak mogła.

- Odwaliło jej – zasugerowała Ginny spokojnym i niemal uroczystym tonem.

- Cholera jasna, przecież ja nie wiem co to są podchody! – krzyknęła na to wszystko Ellie i dla efektu wzniosła ręce do nieba w rozpaczliwym oczekiwaniu na pomoc boską.

Nie uzyskała jej jednak - ba! – zamiast chociażby zrozumienia i empatii ze strony Boga otrzymała tylko nerwowy śmiech i pokasływanie. I to ze strony bynajmniej nie boskiej.

- Ekhem, ekhem – zakasłała dyskretnie Ginny, podczas gdy Hermiona dusiła się z histerycznego śmiechu, nie wiedziała bowiem do końca, czy się śmiać czy płakać. – Może wody?

- Wody – pokiwała energicznie głową Ellie, a roztropna Ginny zaczęła się martwić, czy tym potakiwaniem nie złamie sobie kilku kręgów szyjnych, kiwała bowiem bardzo zapamiętale. – A można w twarz?

Kiedy Hermiona potraktowała ją Aquamenti, Ellie, wyraźnie uspokojona, wytarła twarz w bluzkę, odetchnęła i wyjaśniła:

- Zarzuciłam Blaise’owi podczas kolacji, że nie zna się w ogóle na mugolach, którzy stanowią znaczną część ludności ziemskiej. Zaczęliśmy się oczywiście sprzeczać, a koniec końców on zaproponował, żebym go nauczyła jakiejś prostej, mugolskiej gry. Zapytałam siedzących przy sąsiednim stole Puchonów, jaką znają prostą mugolską zabawę dla Ślizgona i na moje totalnie nieszczęście zaproponowali podchody. Oczywiście nie mogłam odmówić, bo wyszłoby na to, że się cykam, lub, co gorsza, nie znam mugoli, a do tego nie mogłam dopuścić i… - tu nastała dramatyczna pauza – zgodziłam się!

- Podchody? – zdziwiła się Ginny. – Nie znam.

- Hermiono, pomóż – poprosiła Ellie dramatycznym tonem. – Bez ciebie nie dam rady.

Hermiona westchnęła i bez większych ogródek zaczęła wyjaśniać przyjaciółce czym są podchody. 

- To może być świetna zabawa! – zapaliła się Ginny. – Na pewno bliźniakom by się podobała.

W Hermionie automatycznie coś pękło na wspomnienie Freda, którego już nigdy nie ujrzą. Który już nigdy się nie zaśmieje, nie zirytuje jej i nie rozzłości Umbridge. Przełknęła nerwowo ślinę i postarała się zepchnąć wszelkie emocje na dalszy plan.

Pomogła jej w tym Ellie, która zauważyła, że Blaise ma upodobanie w podobnego typu grach i na pewno ją rozniesie w drobny mak. Ginny zaczęła ją przekonywać, że jest Krukonką i na pewno coś wygłówkuje, bo Krukonki tak mają. Zaczęły dyskutować i sprzeczać się, ale bez złości – zwyczajnie, przyjacielsko. Hermiona po raz pierwszy pomyślała, że być może nie będzie musiała przyjaźnić się każdą z nich osobno, bo stworzą trójkę.

Wszystko to przypomniała sobie tamtego poranka przed wyjściem do Hogsmeade. Dziewczyny wspólnymi siłami nakazały jej bezsprzecznie i kategorycznie iść i chociażby powłóczyć się po sklepach w poszukiwaniu ładnych ubrań czy też wstąpić do Miodowego Królestwa na parę chwil. Chcąc nie chcąc Hermiona musiała przystać na ich palące prośby (czytaj – polecenia) i zwlekła się z łóżka już o ósmej.

Zeszła po schodach na dół, w jednej dłoni trzymając złożone w kupkę ubrania, a drugą sunąc po poręczy. Salon był przyjemnie pusty. W kominku nie palił się ogień i nadawał wnętrzu przygaszony charakter. Jesiennie światło, którego użyczyło światu Słońce, na chwilkę pokazując się zza chmur, leniwie wpadało do środka przez okna po obu stronach kominka. Na sofie stojącej przed nim leżał czarny materiał zarzucony na nią pionowo od góry do dołu. Na miękkich fotelach znajdowała się moc poduszek z motywami głównie czarno-białymi. Naprzeciwko schodów po prawej stronie od drzwi (według perspektywy Hermiony) wisiał piękny obraz przedstawiający Hogwart w czterech lekko i subtelnie zaznaczonych barwach – niebieskiej, zielonej, żółtej i czerwonej. Po jego prawej stronie natomiast znajdowała się łazienka, której drzwi były jako jedyne w całym apartamencie białe. Reszta została pomalowana lekkimi pastelowymi kolorami odpowiadającymi przedstawicielom poszczególnych domów. Połowę stanowił zielony, ponieważ zapobiegliwy Blaise jednym konkretnym zaklęciem zmienił barwę swoich drzwi.

Hermiona przeszła przez salon i zamknęła się w łazience, utrzymanej w bieli z subtelnymi fioletowymi dodatkami. Podłogę pokrywały białe kafelki, pomiędzy które wysypano czarny, błyszczący proszek, świecący pod wpływem lamp. Po prawej stronie od wejścia znajdował się prysznic, a naprzeciwko nich po białym puszystym dywanie w fioletowe kropki można było przejść do dużej, okrągłej wanny w którą projektanci dormitorium włożyli nieco mugolskiej techniki i wyposażyli ją w hydromasaż. Odwróciła się w lewo i zdjęła z jednego z czterech drewnianych wieszaków, również w delikatnych pastelowych barwach danych domów, swój ręcznik i przerzuciła go przez liliowy stołek znajdujący się niedaleko wanny. Podeszła do dużego, wysokiego lustra stojącego naprzeciwko prysznica i zaraz obok umywalki i pierwszy raz od bardzo dawna uważnie przyjrzała się swojej osobie.

Zaczęła od włosów samoczynnie kręcących się w delikatne fale. Przyjrzała się miodowym oczom, małemu, zgrabnemu nosowi, bladoróżowym ustom i właśnie gdy miała zjechać wzrokiem na szyję, odwróciła się gwałtownie od lustra i odchyliła głowę do tyłu.

Nigdy nie była próżna i darzyła szczerą niechęcią dziewczęta lubujące się w ostrym makijażu i wyzywających strojach. Znacznie bardziej wolała ubrać się w szorty niż w krótką, obcisłą spódniczkę, ponieważ czuła się w tym pewniej i swobodniej. To, że przed chwilą przyglądała się swojej osobie tak dogłębnie zmieszało ją nieco. Spuściła głowę w dół i już bez zbędnych ceregieli ubrała przylegające jeansy i zwykłą, szarą koszulkę, którą wpuściła do spodni. Zarzuciła na ramiona czarny, długi sweterek i była niemal gotowa. Szybko związała włosy w chaotycznego koka, ale usytuowanego idealnie pośrodku głowy. Symetrycznie, jak lubiła.

Wyszła z łazienki i natknęła się na Ellie, spoczywającą na sofie, z twarzą wtuloną w poduszkę, ledwo przytomną i owiniętą w czarny materiał, który jeszcze dwadzieścia minut temu był przerzucony przez sofę.

Gdyby nie fakt, że Hermiona była obdarzona niezwykle wysokim poziomem kultury osobistej oraz miłosierdzia, wskoczyłaby najpewniej na przyjaciółkę i przyduszając ją, rzuciłaby jej do ucha radosne: „DZIEŃDOBRYPORAWSTAWAĆ!”.

Poprzestała jedynie na przycupnięciu na krawędzi sofy i powolnym zakładaniu białych trampek z popularnej mugolskiej firmy, której nikt i tak tutaj nie znał (no może oprócz Malfoya. On znał wszystko co było droższe niż przeciętny produkt) i potraktowaniem Ellie poduszką.

- Co? – wyjęczała w odpowiedzi.

- Co ty, kaca masz? Wstawaj!

Ellie burknęła coś, że nic nie piła i z trudem, ale podniosła się do pozycji siedzącej i wyjaśniła, że całą noc nie spała, bo martwiła się tymi podchodami.

- Typowa Krukonka. Dobrze, że nie kułaś zasad – zakpiła z niej Hermiona, która była sobie to w stanie wyobrazić.

Ellie skrzywiła się.

- Powtarzanie ich w pamięci się liczy? – zapytała kontrolnie.

Hermiona wzniosła oczy do nieba.

- Jesteś beznadziejna. Ubierz się.

I nie czekając na przyjaciółkę ruszyła na śniadanie.

***

Zaraz po wyjściu Hermiony Ellie skumulowała cały zapas sił, jakie posiadała, skupiła się, użyła ich i wstała. Przywołała z sypialni ubrania, które poprzedniego dnia położyła na krześle obok łóżka, przygotowana na ewentualność, że po wstaniu z ciepłego wyrka padnie bez życia na kanapie i na tym skończy się jej aktywna egzystencja i jakiekolwiek chęci ponownego wejścia na górę i grzebania w szufladach. 

Razem z bielizną, białą, luźną bluzką, czarnymi jeansami, brązowymi butami za kostkę i kurtką, z góry przyfrunęła również jej torebka i torba, do której włożyła rzeczy potrzebne do gry w podchody. 

Ubrała się szybko w łazience i rozczesując włosy stanęła pod drzwiami Blaisea i zawołała do niego:

- Chciałeś, żeby cię obudzić za wszelką cenę, ale radzę ci wstać na tyle szybko, bym tej ceny nie zdążyła wymyślić!

Odpowiedział jej burkliwy, zaspany głos:

- Czy ty kiedykolwiek wyłączasz mózg, Black?

- W niedziele. I gdy się napiję. I jeszcze gdy rozmawiam z wyjątkowo uroczym chłopakiem.

Drzwi natychmiast się otworzyły i stanął w nich całkowicie rozbudzony Blaise. Oparł się szarmancko o framugę i rzucił znaczącym szeptem do oddalonej od niego o kilka kroków Krukonki, wciąż rozczesującej włosy:

- W takim razie twój mózg powinien być w tym momencie całkowicie nieczynny, kochanie.

Ostatnie słowo wypowiedział tak specyficznie, że aż dosłyszał je śpiący do tej pory w sąsiednim pokoju Draco. Zaniepokojony podniósł głowę z poduszki i zamrugał powiekami. W apartamencie prefektów naczelnych nikt nie mówił do siebie per „kochanie” bo nikt się z nikim nie kochał. Proste. A przynajmniej takie mu się wydawało kilka sekund temu.

Zaintrygowany  wstał i stanął pod drzwiami, nasłuchując.

- Z chęcią ci udowodnię, że mój mózg pracuje teraz na wyjątkowo wysokich obrotach, Zabini.

- Cudownie. Zapraszam do sypialni.

Po tym tekście przyjaciela usłyszał głośny trzask i jego mamrotanie, co najpewniej świadczyło o tym, że jego rozmówczyni nieźle mu przyłożyła. 

Otworzył drzwi i nieświadomie stanął w identycznej pozie jak wcześniej jego sąsiad i kumpel w jednym, ale zachwiał się niebezpiecznie i z szokiem wymalowanym na całej twarzy zdał sobie sprawę, że osobą, z którą Blaise przed chwilą rozmawiał w tak dwuznaczny sposób, była jego kuzynka Ellie.

- Co wy wyprawiacie? – zapytał, gdy już się pozbierał.

- Rozmawiamy – odparła spokojnie Ellie, kończąc się czesać i machając głową, by włosy się rozwiały.

- Ale o czym?! – wkurzył się Draco i zabił spojrzeniem przyjaciela.

- O…

- Wiem o czym rozmawialiście, to było pytanie ironiczne, kretynie – warknął Malfoy.

- Właśnie kretynie – dodała Ellie, chowając szczotkę do torebki.

Momentalnie zbombardowały ją dwa palące spojrzenia. Uniosła ręce w geście poddania się, odwróciła się i wyszła na śniadanie. Nie zamierzała już tu wracać przed wyjściem do Hogsmeade. Przypomniała tylko Blaise’owi, że są umówieni, ma się sprężać i nie tracić dużo czasu na przyjacielskich pogawędkach z tym przewrażliwionym dupkiem Malfoyem, który nie ma prawa mieć pretensji, że rozmawiają trochę sprośnie.

Po jej wyjściu panowie zmierzyli się groźnymi spojrzeniami, po czym posłali sobie znaczące uśmieszki i rozpoczęli szalony wyścig do łazienki zakończony sinikami, guzami, zadrapaniami, obitymi drzwiami, urażoną dumą przegranego i zarządzeniem kolejnych wyścigów, tym razem na śniadanie i późniejsze spotkanie z Potterem. W efekcie Ślizgoni w niecałe 15 minut później kończyli jeść śniadanie i jedną nogą przygotowani byli na szaleńczy bieg na miejsce spotkania. Dosłownie. 

***

Hermiona tymczasem po śniadaniu zajrzała do pustego już dormitorium tylko na chwilę, by zabrać torebkę, kurtkę i inne potrzebne rzeczy oraz przebrać białe trampki, które, jak stwierdziła podczas konsumpcji tostów z dżemem, natychmiast zabarwią się na niewdzięczny kolor błotny. O ile taki istniał. 

W każdym razie krótko potem, zadowolona, że założyła czarne, sięgające za kostkę buty, wędrowała ścieżką prowadzącą do Hogsmeade, po drodze opracowując dokładnie plan na dzisiejszy dzień.

Najpierw Miodowe Królestwo.

Potem Magiczna Księgarnia.

Następnie przydałoby się kupić nową szatę, bo stara przetarła się na wysokości łokci.

A później pospaceruje sobie po miasteczku i porozmyśla nad tym, jak bardzo się zmieniło od czasu, gdy widziała je ostatnio w paskudnie niesprzyjających okolicznościach. Na wspomnienie wojny oraz ukrywania przed Śmierciożercami się wraz z przyjaciółmi u Aberfortha Dumbledorea i późniejszych wydarzeń, które ostatecznie doprowadziły do wojny i śmierci tylu osób, ciarki ją przeszły. Ale metody obronne przed tego typu myślami miała opanowane do perfekcji i szybko powróciła do poprzedniego stanu ducha.

A przynajmniej wydawało jej się, że to opanowała.

***

Harry wątpił w sens tego całego przedstawienia, w które wrąbali go Zabini i Malfoy, choć ten drugi mimowolnie i niechętnie. Chociaż pojmował powagę sytuacji, podejrzane wydawało mu się, że Ślizgoni z którymi przez całą edukację łączyły go jedynie złowrogie zaklęcia, wyzwiska, groźby i kłótnie nagle proszą go o pomoc i mówią, że więcej na tej pomocy zyska, niż straci. Czyli teoretycznie wyjdzie na plus. Czyli, co jeszcze bardziej podejrzane, oni bezinteresownie chcą, żeby wyszedł na plus. Ale czy rzeczywiście na tej plus wyjdzie? 

Kto wie.

Ale zdążył już wmówić Hermionie, Ronowi, Ginny i całej reszcie, że będzie ćwiczył quidditcha i skoro i tak wszystkim nazmyślał, warto było chociaż sprawdzić, czy zagrożenie ze strony dwóch uczniów klasy szóstej jest faktycznie tak ogromne.

A na boisko i tak zamierzał pójść. Co prawda ćwiczenie przy tej pogodzie do najprzyjemniejszych zajęć nie należało, ale on, choć uparcie wmawiał sobie, że jest inaczej, miał zgoła inne powody, by tam się udać.

Owe powody uczęszczały do piątej klasy, miały czarne, piękne włosy i w chwili obecnej spacerowały uliczkami Hogsmeade ze swoją buntowniczo nastawioną przyjaciółką.

***

- Ależ nie – upierała się czerwonowłosa piątoklasistka, świdrując Gabrielle spojrzeniem. – To absurdalne. Nie wyrażam zgody.

Gabrielle westchnęła niecierpliwie.

- Nie rozumiesz, Nadine, że dla mnie to nie jest przykry obowiązek, tylko przyjemność? Lubię, wyobraź sobie, latać na miotle!

- No właśnie ciężko mi to sobie wyobrazić – burknęła Nadine do swoich butów, a gdy podniosła wzrok trafił on natychmiast na sklepową wystawę. Oczy jej się zaświeciły. Pociągnęła zdezorientowaną, ale przyzwyczajoną do tego typu akcji przyjaciółkę za kurtkę i już po chwili przymierzały razem wielobarwne kapelusze, kompletnie ignorując fakt, że do lata jeszcze wiele miesięcy i nawet nie przebrnęły przez zimę.

Która, nawiasem mówiąc, mała należeć do jednej z najbardziej emocjonujących zim ich życia.

***

Pierwsze trzy punkty planu Hermiona zrealizowała szybko i sprawnie. Obkupiona, zadowolona i zrelaksowana schowała wszystko do swojej zmniejszającej torebki i przystąpiła do ostatniego punktu programu – spaceru.

Mijała uliczki, domki, skwery, pałacyki i sklepy. Wszystko wyglądało znacznie lepiej niż w czasie wojny a nawet przed nią. Na nowo pomalowano budynki, wymieniono chodniki, wybudowano place zabaw i zasadzono więcej zieleni. Nawet bez Słońca Hogsmeade wydawało się słoneczne i nawet gdy nie używała czarów – magiczne. Kochała je bardziej niż rodzinny Londyn. 

Zamyślona dotarła do krańców Hogsmeade, tych, z których widać było Wrzeszczącą Chatę. Chwilę przyglądała się jej, odtwarzając w myślach przerażającą noc w trzeciej klasie, gdy Ron został ranny, a Harry poznawał prawdę o Syriuszu, przypłacając to ucieczką Glizdogona i w efekcie powrotem Voldemorta. I całym koszmarem, który rozegrał się później. Śmierci niewinnych osób. Śmierci Lupina, Freda i…

Gwałtownie chwyciła się obiema rękami za głowę, chcąc uciszyć krzyczące myśli. Nienawidziła ich za wymykanie się spod kontroli, spod ściśle wyznaczonych granic, które ustaliła i których nikt nie powinien przekraczać. Wykończona walką z samą sobą przysiadła pod oknem jakiejś knajpy, ale nie od strony wejścia, tylko przeciwnej.  Oparła się głową o zimne kamienie. Kilka centymetrów nad nią znajdował się parapet, a okno najwyraźniej było otwarte, słyszała bowiem niewyraźnie fragmenty rozmów i stukanie naczyń. Ktoś wznosił toast, inni grali w karty. Wszyscy tacy normalni. Bez widocznej na pierwszy rzut oka skazy.

Ale Hermiona potrafiła zajrzeć w głąb człowieka i znaleźć źródło bólu. Być może dlatego, że ją również skrzywdził los.

***

W nowo otwartym pubie mieszczącym się w najbardziej odległej od Hogwartu ulicy w Hogsmeade, nie przebywało zwykle zbyt wiele uczniów i to właśnie tam postanowili udać się Blaise, Draco i Harry, by spokojnie omówić parę spraw.

Pod osłoną eliksiru wielosokowego szli niezauważeni uliczkami miasteczka. Przybrali najróżniejsze wyglądy, ale po sposobie poruszania się każda osoba z ich bliższego otoczenia szybko by ich rozpoznała. Niespecjalnie jednak się tym martwili, bo najważniejsze było, by nie dojrzał ich profesor Slughorn i McGonagall, której każdy bał się bardziej z przyzwyczajenia, niż konkretnych powodów. 

Gdy dotarli pod starannie wybrany wcześniej pub, jeden z nich nacisnął klamkę i weszli do środka. Malfoy pod postacią czarnowłosego Krukona podszedł do mężczyzny obsługującego klientów przy barze i w kilku zdaniach wyjaśnił, że mieli rezerwację i oczekuje takiego stolika, jakiego sobie zażyczył. 

- Ile mu zapłaciłeś? – spytał pomrukiem Zabini, obecnie niski i pucołowaty brunet z Gryffindoru.  

- Wystarczająco.

- Dopiero otworzyli ten lokal, a Malfoy od razu daje łapówki – skrzywił się Harry, ukrywający się pod postacią przystojnego Puchona.

Usiedli przy wskazanym przez kelnera stoliku. Znajdował się przy oknie wychodzącym z zupełnie innej strony, niż weszli. Malfoy od razu zamówił potrójną whisky i usadowił się wygodnie na krześle. W milczeniu zaczekali, aż obsługa poda im zamówiony alkohol. Z chwilą, gdy upili pierwszy łyk, napięcie znikło. 

Blaise zaczął mówić pierwszy. W kilku słowach streścił Potterowi, co planują Nat i Mike i w kogo dokładnie celują. Zszokowany Harry opróżnił na raz całą szklankę whisky.

- To pewne? – zapytał ze ściśniętym gardłem.

Ślizgoni pokiwali głowami.

- Nie miałem pojęcia…

- Nikt nie miał – Zabini wpatrywał się w stół. – Wie tylko Crowley, Malfoy i ja.

- Myślicie, że chcą ją zgwałcić? 

Odpowiedziała mu cisza.

- Pomożemy ci – zapewnił go Blaise. – Prawda, Draco?

- Niech będzie – zgodził się Malfoy. – Ale tylko dlatego, ze Ellie też ucierpiała.

- Chcecie im coś zrobić? – zapytał Harry niepewnie.

- Oczywiście! – odparł natychmiast Malfoy.

Harry wyłączył się na chwilę, rozmyślając nerwowo o całej sytuacji. Wiedział, że im pomoże. Musiał, zważywszy na cel, który obrali sobie Ślizgoni z szóstego roku.

- Dobra, panowie – powiedział, wstając. – Dziękuję, że mi o tym powiedzieliście, ale muszę już iść. W razie potrzeby jestem gotów do pomocy. Będę na każde wezwanie. Oczywiście POWAŻNE wezwanie – dodał szybko, widząc znaczący wzrok Malfoya.

I wymieniwszy uścisk dłoni z Blaise'em, wyszedł.

***

Gdy Hermiona przymknęła powieki, by delektować się szelestem liści, szumem płynącego nieopodal strumyka i śpiewem ptaków, ktoś rozsiadł się tuż przy oknie, pod którym siedziała. Otworzyła gwałtownie oczy i odruchowo podciągnęła nogi jak najbliżej pod siebie. Zamarła bez ruchu, wsłuchując się w postacie wyżej. Nie miała dobrych przeczuć. 

Jakże słusznie…

- Kelner! – rozległ się gburowaty głos, napawający przerażeniem. Hermiona słyszała go pierwszy raz w życiu. – Potrójna whisky! I wiecie, na kogo wystawić rachunek, prawda?

- Ta jest, szefuńciu – dobiegło z oddali.

Przez chwilę nic się nie działo, po czym spełniono zamówienie mężczyzny, którego Hermiona nazwała w myślach Gburem i trzy butelki z głośnym łoskotem wylądowały na stoliku.

Wtedy odezwał się ktoś inny, ale mówił znacznie ciszej i bardziej przerażająco niż jego poprzednik. Hermiona musiała nieźle wytężyć słuch, żeby go usłyszeć, ale i tak nie udawało jej się wyłapać wszystkiego z wypowiedzi mężczyzny, ochrzczonego przez dziewczynę Mamrotem. Wysłuchała jednak wystarczająco sporo, żeby włosy stanęły jej dęba.

- Sprawa… towarzyszu wygląda… ‘at’ i… ‘ajk’… napaść na… ‘fonki’… głównym celem jest…

- Ciszej, tumanie! – uciszył go Gbur bardzo głośno. – Kto wie, czy oni właśnie nas nie podsłuchują.

Mamrot wymamrotał coś w odpowiedzi i Hermiona zrozumiała, że razem z tymi półsłówkami skierowanymi do Gbura padło i nazwisko „fonki”, która była ich głównym celem. Bez problemu domyśliła się, że chodzi o wychowanki domu Gryffindora i przełknęła nerwowo ślinę, a potem zamarła w oczekiwaniu na dalszy ciąg rozmowy.

Przez przełykanie śliny straciła niestety wątek, bo następną rzeczą jaką usłyszała były słowa Mamrota:

-… tylko… ‘wley’… Malfoy…

Rozszerzyła oczy w przerażeniu. Czy od ponad miesiąca mieszkała pod jednym dachem z osobą która chce… Właściwie to wciąż nie wiedziała, co chcą zrobić, oprócz napaści.

I wtedy padło tylko jedno słowo, które rozwiało wszelkie wątpliwości i ugodziło ją głęboko. Wypowiedział je głos, którego wcześniej nie słyszała.

- … zgwałcić?

Nie chciała słuchać dalszego ciągu rozmowy, która zresztą właśnie się kończyła. Musiała dowiedzieć się, kto był w to zamieszany. Zgięła się w pół i przesuwając się tuż przy ścianie dotarła do ściany prostopadłej to tej, w której znajdowało się wyjście. I czekała.

Po chwili z pubu wyszedł chłopak w kapturze i poszedł prosto przed siebie, w kierunku centrum miasteczka i wejścia do Hogwartu. Posturą nie przypominał jej nikogo znajomego, a że szedł do niej tyłem, nie mogła zauważyć jego twarzy.

- Cholera – zaklęła cicho, chowając się za krzakiem, oddzielającym ją od ulicy i pozostała w bezruchu, czekając na dwóch pozostałych.

Minęła minuta, może dwie, kiedy ze środka wyszedł jeden z obiektów jej poszukiwań. Wychyliła głowę akurat, gdy rozejrzał się dookoła, ale nie zdążyła zobaczyć jego twarzy - szybko schowała się za krzakiem, padając z powrotem na ziemię. Tymczasem Gbur, Mamrot a może Ten Trzeci zbiegł ze schodków i ruszył w lewo, do lasu, czyli w stronę przeciwną od tej, w której się znajdowała. Zagryzła wargę poirytowana i nie czekając już na ostatniego Spiskowca, wyszła z krzaków i ruszyła w stronę zamku.

Miała serdecznie dość tych wszystkich podchodów.

***

Blaise pożegnał się z Draco i pod osłoną eliksiru wielosokowego wyszedł z pubu. Zarzucił kaptur granatowej bluzy na głowę i zbiegł po schodkach na chodnik. Po lewej stronie mignęła mu drobna postać w brązowych włosach, łudząco podobna do Hermiony, ale szybko zniknęła w grupce uczniów podążających w kierunku Miodowego Królestwa. Wzruszył ramionami, włożył ręce do kieszeni i udał się w drugą stronę, za miasteczko, gdzie umówił się z Ellie na podchody.

Nie przejmował się, że nie wie, na czym ta dziwna gra polega, bo taki miał charakter – beztroski i zawsze pogodny. Dlatego gdy ją zobaczył siedzącą pod drzewem i jedzącą zielone jabłko nie przejmował się jeszcze bardziej niż dotychczas. Co z tego, że nie wie czym są podchody. Był pewien, że będzie się dobrze bawić.

 Niestety przeliczył się, ale o tym miał się przekonać długo potem.

Przywitał się z Ellie w typowy dla siebie sposób, czyli znienacka. Zaszedł drzewo od tyłu i wychylił się nagle przed jej twarz wyszczerzając zęby w wariackim uśmiechu.

- Odwal się wariacie! – zirytowała się Ellie i przywaliła mu jabłkiem w policzek.

- Opanuj się, Ellie – zaproponował Blaise. – Złość piękności szkodzi.

Zgrzytnęła zębami i podniosła się do pozycji stojącej. Nie dość, że musiała bawić się w te idiotyczne podchody to jeszcze Blaise miał świetny humor i będzie nie do wytrzymania.

- Spóźniłeś się – powiedziała.

- Wybacz, kochanie – odparł, jakby zwracał się do nadgorliwej małżonki. – Wypadło mi coś. – Co z resztą nie mijało się z prawdą, choć spotkanie z Potterem i Malfoyem miał zaplanowane od dłuższego czasu. Ellie jednak nie traciła czasu na zastanawianie się nad dziwną nutą w jego głosie, bo miała na głowie zgoła inny problem.

Z tego co tłumaczyła jej Hermiona wynikało, że podchody są trudniejszą wersją zabawy w chowanego, którą akurat świetnie znała. Wyjaśniła to Ślizgonowi i niestety od razu zobaczyła niezwiastujący niczego dobrego szaleńczy błysk w jego oczach.

- Zadania? Fenomenalnie. Strzałki, wskazówki? Mega.

- Chcesz szukać czy się chować? – spytała.

- Zwykle się nie chowam, ale tym razem chyba zrobię wyjątek – wyszczerzył się do niej.

- Masz papier i koperty, możesz w niej zostawiać listy. Długopis też tu jest – wręczyła mu małą torbę ze wszystkimi potrzebnymi przedmiotami.

- Długopis? – zainteresował się Blaise. – A co to?

- Coś jak mugolskie pióro do pisania. Spodoba ci się – zapewniła go. - Powodzenia. Masz dwadzieścia minut przewagi, pośpiesz się.

- Czekaj, nie ustaliliśmy jaka jest nagroda – powstrzymał ją przed włączeniem stopera w zegarku. 

Westchnęła.

- Czy ty choć raz nie możesz zrobić czegoś bezinteresownie?

- Rozumiem, że rozbieranej butelki nie będzie?

W odpowiedzi zarobił w głowę torbą, którą wcześniej zabrała mu z rąk Ellie.

- Dobra, dobra – poddał się. – Ale wygrany ma prawo do jednego życzenia.

- Niech będzie – przystała na to niechętnie Ellie i oddała mu torbę, powstrzymując się ostatkiem sił, by nie walnąć go nią jeszcze z dwa razy. Ewentualnie siedem.

Ustawiła stoper i Blaise odszedł szybkim krokiem w stronę przerzedzonego lasu rosnącego przy Hogsmeade. Ellie miała nadzieję, że Ślizgonowi nie przyjdzie do głowy chować się w Zakazanym Lesie, ale gdzieś podskórnie wiedziała, że jest bardziej roztropny i rozważny niż mogłoby to się wydawać po jego zachowaniu.

Osunęła się po pniu i dokończyła jabłko.

Wierzby szumiały, po lasku biegały dzieci, a Ellie patrzyła w niebo skryte za koronami drzew i liczyła płynące po nim leniwie chmury. Za plecami miała urokliwe Hogsmeade i wszystkich znajomych a przed sobą oddajającą się sylwetkę Zabiniego. Szedł jak zwykle z kapturem na głowie, rękami w kieszeniach i torbą przewieszoną przez ramię, ale w jego sposobie chodzenia było coś, co uwielbiała.

Po prostu.

***

- Potrafisz być przerażający – Ginny obracała w palcach kubek z kakao.

- Czy ja wiem… - Samuel odchylił się na krześle i popatrzył na nią z rozbawieniem. 

- Jak podszedłeś, od razu się ulotnił – przekrzywiła głowę.

- Mike każdego się boi.

- Mam raczej wrażenie, że każdy Ślizgon boi się ciebie – odparła Ginny, zagryzając lekko wargę.

- A ja mam wrażenie – Samuel oparł przedramiona na stole i popatrzył na nią specyficznie. – Że masz niesamowite powodzenie wśród płci przeciwnej.

- Nie zaprzeczę. Ale mimo tych wszystkich facetów, którzy za mną latają, siedzę tutaj z tobą.

- Zaszczyt? 

- Nie, raczej nie. Wyjście ze mną do Hogsmeade to wbrew pozorom nie jest osiągnięcie – odparła Ginny, upijając łyk napoju.

- Ale wyjście ze mną jest zaszczytem – Samuel obdarzył ją szelmowskim uśmiechem.

- Pewnie jestem pierwsza, bo żadna wcześniej cię nie chciała – pełne usta dziewczyny rozciągnęły się w pięknym uśmiechu, który zapewne miał być szyderczy, ale wzbudził w Samuelu zupełnie inne uczucia. Parsknął śmiechem i schował głowę między ramionami, a kiedy ją podniósł, popatrzył na nią zadziornie i powiedział:

- Jesteś pierwsza dlatego, że to ja żadnej innej wcześniej nie chciałem.

- Wiesz, jak mnie podejść – przyznała Ginny, śmiejąc się cicho.

- Jestem dobry w podchody – wyjaśnił, rozbawiony.

Ginny roześmiała się jeszcze bardziej na wyraz „podchody”.

- A wiesz co? – niespodziewanie dla samej siebie zapragnęła mu opowiedzieć o poprzednim wieczorze. – Wczoraj moja koleżanka wpadła do pokoju Hermiony i powiedziała…

***

Blaise włożył w podchody wielką energię i serce. Pieczołowicie zostawiał wskazówki, pisał liściki i z dziwną u niego rozwagą, zdecydował, że nie będzie wchodził do Zakazanego Lasu, tylko ograniczy się do jego obrzeży. Gdyby zrobił inaczej, najpewniej Ellie przy pierwszej okazji pozbawiłaby go życia, które przecież tak bardzo lubił.

Kiedy wyczerpały mu się kartki, na których mógłby umieszczać zadania, z przykrością stwierdził, że nastąpiła najnudniejsza część zabawy – oczekiwanie. Wdrapał się na drzewo, usiadł na gałęzi, zabezpieczył się prostym zaklęciem przed nieoczekiwanym zaliczeniem bliskiego spotkania z podłogą i zerknął na zegarek.

Była dwunasta osiemnaście. Ellie powinna tu być za pięćdziesiąt minut, a przynajmniej stawiał, że tyle zajmie jej pokonanie wszystkich jego zadań, pułapek i zagadek. Zamknął oczy i postanowił się zdrzemnąć, nieświadomy, że gdy się obudzi nie wszystko będzie w porządku.

A przynajmniej nie to, na czym mu bardzo zależy.

***

Spiczaste czubki wież, śmiesznie niskie z tej wysokości mieniły mu się w oczach na tle jesiennej szarości. Uwielbiał wzbijać się w powietrze jak najwyżej i przypatrywać się Hogwartowi z wysokości.

Tak, Hogwart bez dwóch zdań był jego domem. Czuł się tu znacznie lepiej niż gdziekolwiek indziej i z nostalgią myślał o końcu szkoły, gdy będzie musiał zamek opuścić. Co prawda przyrzekł sobie, że posprząta i wyremontuje dom w Dolinie Godryka, ale nie był pewien, czy zamieszka tam na stałe z rodziną. W tym domu działo się zbyt wiele złego. W tym domu zginęli jego rodzice.

Gwałtownie skierował miotłę w dół i z dużą prędkością ruszył w dół. W uszach słyszał tylko świst powietrza, a zimny, październikowy wiatr przenikał przez kurtkę, bluzę, a w reszcie i skórę. Czuł całym sobą, że leci, że jest wolny i szczęśliwy. 

Wyhamował tuż przed spotkaniem z ziemią i zeskoczył na trawę. Nim zdołał ochłonąć, tuż przed nosem przemknęła mu Gabrielle. Uśmiechnął się, gdy okrążyła go kilka razy i zawisła do góry nogami tuż przed jego twarzą.

- Cześć, dzień dobry – powiedziała. – Ładniej wyglądasz do góry nogami.

- Ładniej wyglądam w garniturze – zaprotestował.

Wzruszyła ramionami, robiąc fikołka i zeskakując na ziemię.

- Nie widziałam.

- A ja ciebie nie widziałem w sukience – zauważył.

Roześmiała się.

- Musimy w takim razie iść kiedyś razem na bal – zaproponowała.

- Zapraszasz mnie? – zapytał, uśmiechając się charakterystycznie.

- Ale klękać nie będę – uprzedziła na wszelki wypadek, z powrotem wskakując na miotłę. – Ścigasz się?

- Nie masz szans na tym staruchu – odparł, nie ruszając się z miejsca i wskazując na jej miotłę, która rzeczywiście wyglądała mizernie przy jego. 

Zastanowiła się chwilę.

- Masz rację – przyznała. – Zamienisz się ze mną i szanse będą wyrównane!

I nim Harry zdążył się zorientować, co właściwie zrobiła przed chwilą Gabrielle, ona już siedziała na jego miotle, wręczając mu swoją i wywijała nią młynki. 

- Nono – powiedziała z uznaniem. – Nie kłamią na temat tej błyskawicy. Rzeczywiście jest niesamowita.

- No, jest – przyznał z uśmiechem. – A teraz oddaj mi ją, co?

- Oddam ci, jeśli kupisz mi taką samą – zażartowała.

Roześmiał się, wskoczył na jej miotłę i już po chwili ścigali się dookoła Hogwartu, a uczniowie dwóch najmłodszych roczników wyglądali z okien, kibicując im gorąco.

***

Stoper przypomniał jej, że ma wyruszać za Blaise'em z punktualnością szwajcarskiego zegarka, którym niestety nie był. Ellie wstała, otrzepała się z ziemi i nabierając głęboki oddech obiecała sobie, że gdy ta cała szopka się skończy (naturalnie jej zwycięstwem) da popalić wszystkim – od Puchonek, które zaproponowały podchody, przez Hermionę, która wyjaśniła jej, co to jest, po Blaise’a, z którym właśnie w owo idioctwo grała. 

Już na pobliskim drzewie dostrzegła wyciętą nożem strzałkę, która kazała jej skręcić w lewo, zagłębiając się w las przy Hogsmeade. Włożyła ręce do kieszeni i ruszyła za wskazówką.

***

Hermiona nie miała siły dłużej plątać się przy pubie, w którym podsłuchała niepokojącą rozmowę. Było po trzynastej, gdy weszła na teren Hogwartu, przebrała się i ruszyła do biblioteki. Idąc jednym z korytarzy, dostrzegła przez okno Harry’ego i Gabrielle. Przystanęła i pomachała przyjacielowi z zaangażowaniem, krzycząc, że jeśli znajdzie chwilę, ma zajść do niej, będzie tam, gdzie zawsze. Nie wiedziała, czy usłyszał, ale zobaczył ją na pewno i to już gwarantowało spotkanie. Przyjaciel świetnie będzie wiedział, gdzie może znaleźć pannę Granger.

Obecnie sprawa rodziny Knighthoodów zeszła na dalszy plan. Dużo ważniejszym zadaniem było pokrzyżować szyki Malfoyowi i spółce, która planuje złe, bardzo złe rzeczy. Gdyby Hermiona wiedziała, że przeciwdziałając Draco przeciwdziała przeciwdziałaniu rzeczywistemu zagrożeniu, wszystko potoczyłoby się inaczej. Ale nie wiedziała i nie znała obecnie nikogo, kto mógłby ją z błędu wyprowadzić.

Usiadła przy większym stoliku na samym końcu biblioteki. Wzięła z półki pierwszą lepszą książkę i zagłębiła się w jej treść. Gdy zaczynała ósmą stronę, ktoś położył jej ręce na ramionach, cmoknął w policzek i opadł na krzesło obok. 

- Harry – Hermiona odłożyła książkę i uśmiechnęła się do przyjaciela.

- Nie tylko Harry – odparł chłopak i przywołał gestem dwie dziewczyny. – To Gabrielle, a to Nadine. Gryfonki, piąty rocznik.

- Miło was poznać – powiedziała Hermiona ciepło i wskazała dziewczynom ławkę, stojącą naprzeciwko Harry’ego. – Siadajcie.

- Hermiona, wszędzie cię szukam! Muszę ci kogoś przedstawić! – z tymi słowy w polu widzenia prefekt naczelnej pojawiła się ruda głowa. – To jest Samuel.

Nim zdezorientowana Hermiona poskładała wszystkie fakty w całość, Ginny i jej towarzysz usiedli na ławce obok Nadine i Gabrielle. A gdy stolika dopadli też Neville i Luna, zrobiło się wesoło i gwarno. 

***

Pierwsze zadanie okazało się proste, ale niestety zupełnie w stylu Zabiniego. Przeczytała treść listu, zgrzytnęła zębami i zaczęła tworzyć rzeźbę Ślizgona z szyszek, która w efekcie końcowym bardziej przypominała pagórek, niż człowieka, ale kto by się tym przejmował. Kolejne polecenia były w równym stopniu łatwe, co zabawne, ale każde nawiązywało do postaci Blaisea. Po napisaniu wierszyka na jego cześć, Ellie zaczęła się już nieco irytować wybujałą wyobraźnią współgracza. Włożyła ręce do kieszeni i ruszyła dalej, tak, jak nakazywały strzałki i wskazówki. 

Dotarła już na skraj lasku przy Hogsmeade. Przed nią rozciągał się niewielki pas pola, a dalej był już Zakazany Las. Zaniepokojona zerknęła jeszcze raz na ślady pozostawione przez Blaisea i uspokoiła się. Miała iść dalej prosto, ścieżką pomiędzy lasem a polem. Zadowolona przeszła kilka kroków i wtedy to się stało.

Najpierw w głowie rozległ się przerażający, głuchy dźwięk, jakby krzyk, któremu towarzyszył przeszywający czaszkę ból. Chwyciła się rękoma za głowę, zaciskając powieki. Nie wiedziała, co się dzieje, ale jednego była pewna – nie były to naturalne reakcje ciała. Znajdowała się pod wpływem zaklęcia. Ból potęgował się z każdą chwilą. Nie mogła już iść, musiała stanąć w miejscu i oprzeć się o drzewo. Zaciskała dłonie na skroniach, ale to nie powstrzymywało bólu, a wręcz tylko go wspomagało. Osunęła się na ziemię i zaczęła rozwiązywać szalik, chcąc dopuścić do siebie więcej powietrza.Ciężko oddychając zacisnęła powieki. Potem usłyszała czyjeś kroki i wpadła w ciemność.

***

Było już grubo po osiemnastej, gdy Blaise się obudził. Zdezorientowany spojrzał na zegarek i rozejrzał się dookoła. Nigdzie nie było Ellie.

Zeskoczył z drzewa i ruszył po ciuchu drogą, którą powinna nadejść. Zajrzał w krzaki, w których ukrył wskazówkę. Była tam. Uśmiechnął się triumfalnie pod nosem. A więc poległa gdzieś wcześniej. Wzruszył ramionami i dla pewności jeszcze raz zerknął na zegarek.

Osiemnasta czterdzieści jeden.

- Black, Black – zaśmiał się do siebie, wkładając ręce do kieszeni i kierując się ścieżką, wśród której pochował wskazówki. Zerkał w każde miejsce, w którym schował list, chcąc zobaczyć, gdzie się poddała. Bo na pewno poddała się i wróciła do Hogwartu. Nie było innej opcji.

Gdy był mniej więcej w połowie trasy, to znaczy na wylocie lasku przy Hogsmeade, z którego widać było już Zakazany Las, listów nie było. Zamiast nich znajdywał dzieła Ellie, które jej zlecił. Jego portret w drzewie był co prawda skupiskiem kółek i kresek, ale już do wierszyka bardzo się przyłożyła. Parsknął śmiechem, zgiął kartkę z nim na pół, schował do tylnej kieszeni spodni i ruszył dalej. Minął jeszcze pomnik wykonany z szyszek,  przedstawiający jego skromną osobę i parę innych zadań, które w przypływie niezwykłej kreatywności kazał jej wykonać. Żałował, że nie dotrwała do ostatniego, jakim było ułożenie muzyki do napisanego wcześniej wierszyka na jego cześć. Ale co się odwlecze, to nie uciecze.

Szybko przeszedł przez Hogsmeade, pokonał drogę prowadzącą do Hogwartu i już po chwili mamrocząc pod nosem idiotyczne hasło („Czekoladowy sorbet”) wszedł od apartamentu swojego i prefektów naczelnych. Z wesołym uśmiechem na ustach udał się od razu na górę, do Ellie, by zakomunikować jej, że przegrała, jest luzerem i on ma teraz prawo do swojej nagrody. Otworzył drzwi od jej pokoju i gdy już miał krzyczeć: WYGRAŁEM!, spostrzegł, że nikogo w środku nie było. Momentalnie oklapł, włożył ręce do kieszeni i zmarszczył nos. 

Ale ponieważ miał niesamowicie wysokie IQ, szybko przypomniał sobie, że teraz Ellie trzyma się z Hermioną, więc albo będzie w pokoju obok, albo w bibliotece. Szybko sprawdził pierwszą opcję, ale pokój był pusty. Kilkoma sprawnymi skokami pokonał więc schody i już po chwili prawie biegiem, bo niosła go euforia wygranej, pokonywał korytarze i schody w drodze do miejsca, w którym Granger czuła się najlepiej i w którym miał nadzieję znaleźć Ellie.

***

Właśnie gdy Harry opowiadał wszystkim, jak wyglądały lekcje Wróżbiarstwa we wcześniejszych latach i wszyscy pękali po cichu ze śmiechu (Hermiona nie pozwalała na głośniejsze rozmowy. Regulamin to regulamin.), oczom prefekt naczelnej Gryffindoru ukazał się uśmiechnięty i entuzjastyczny Blaise Zabini. Natychmiast przypomniała sobie o podchodach i szturchnęła ramieniem Ginny. W odpowiedzi na jej pytające spojrzenie wskazała Ślizgona, podążającego szybko w ich stronę i powiedziała bezgłośnie: podchody.

Więcej nie trzeba było Ginny Weasley. Oczy jej się zaświeciły i wykrzywiła szyję, szukając wzrokiem Ellie, przegranej lub wygranej. Nie dostrzegła jej jednak i zmarszczyła brwi z niepokojem. Już miała zapytać przyjaciółkę, gdzie podziewa się Krukonka, gdy Blaise zadał to samo pytanie, opierając się o krzesło Hermiony, a ta odpowiedziała zmartwionym lekko głosem:

- Nie wiem – i ściągnęła na siebie uwagę wszystkich obecnych przy stoliku.

- Jak to? – zdziwił się Blaise, marszcząc czoło.

- A kto wygrał? – zapytała Ginny, wychylając się zza Hermiony niespokojnie.

- Ja, oczywiście – odparł dumny z siebie Ślizgon, ale po chwili spoważniał i ponownie zwrócił się do Hermiony: - Nie ma jej w apartamencie, w pokoju pustki… Poddała się po drodze i wróciła do Hogwartu, ale nie mogę jej znaleźć.

- Nie widziałam jej w Hogwarcie – wtrącił się Harry. – A lataliśmy po całym terenie na miotłach razem z Gabrielle.

Wspomniana Gryfonka potwierdziła to skinieniem głowy i dodała:

- Też jej nie zauważyłam. Na pewno wróciła do szkoły?

Blaise odepchnął się od krzesła Hermiony i wyciągnąwszy obie ręce przed siebie w uspakajającym geście, zapytał:

- Okej, czy ktokolwiek ją widział w Hogwarcie? 

Odpowiedziała mu aż nazbyt wymowna cisza. Nawet on zaczął się już denerwować. Ellie nie należała do osób, które ot tak pałętają się bez sensu po miasteczku. Była bardzo konkretną osobą. Przegrała? Wraca do Hogwartu i czeka.

Aż się wyprostował, gdy dotarł do niego paradoks całej sytuacji. Ellie? Poddać się? To niemożliwe.

- Cholera jasna – powiedział z taką powagą, że aż sam się zdziwił, że tak potrafi.

- Blaise – odezwał się jakiś równie poważny głos i od stolika podniósł się Samuel. – Myślę, że nasi przyjaciele mogą być w to zamieszani. – Wyrazy „nasi” i „przyjaciele” wypowiedział tak zgryźliwie, że Hermionie aż ciarki przeszły po plecach.

- Chodźmy – powiedziała, wstając od stolika. Co prawda nie rozumiała, kogo miał na myśli Samuel, ale wiedziała jedno – coś jest nie w porządku. Miała ochotę krzyczeć na nich wszystkich, żeby się ruszyli, żeby coś zrobili, bo Ellie… Ellie zaginęła.

Cała kompania podniosła się za jej przykładem i po chwili wszyscy biegli korytarzami Hogwartu na piąte piętro, do apartamentu prefektów naczelnych. Hermiona, albo Blaise – sami nie pamiętali, kto z nich wypowiedział hasło, ale dostali się do środka. Oboje dopiero teraz zdali sobie sprawę z celu swojej wędrówki tutaj i nim Blaise, zdrętwiały z niepokoju, zdążył to wyjaśnić osobom, które przyszły tu z nimi, zrobiła to za niego Hermiona.

- Zostańcie – poprosiła przyjaciół i gestem zatrzymała ich na korytarzu. – Musimy tylko powiadomić Malfoya. 

Wszyscy posłusznie zbili się w ciasną kupkę przed drzwiami i niespokojnie oczekiwali na konkretne ruchy Hermiony i Blaise'a. Wszyscy, oprócz Harry’ego, który przepchnął się przez tłumek i ruszył za przyjaciółką. Podziękowała mu spojrzeniem, bo na więcej nie było jej stać. 

Blaise podszedł do drzwi Malfoya i nie bawiąc się w uprzejmości otworzył je szybkim ruchem , po czym razem z Harrym i Hermioną wparowali do środka. Gryfoni przystanęli pomiędzy framugami, ramię w ramię, ale Zabini się nie ograniczał. Zawisł nad robiącym pompki na podłodze blondynem niczym wyrzut sumienia i powiedział:

- Wstawaj. Mamy bardzo poważny problem.

Draco westchnął. Wrócił przed godziną i zabrał się za ćwiczenia. Niespecjalnie uśmiechało mu się teraz rozwiązywać jakieś skomplikowane detektywistyczne zagadki przyjaciela, które zwykle ograniczały się do dramatycznego wyznania: „Draco, zniknęła moja ognista”. Tym razem w drzwiach dojrzał Pottera i Granger, więc przekaz mógł brzmieć: „Draco, Potter i Granger ukradli mi ognistą”. Wywrócił więc oczami i powoli podniósł się do pozycji stojącej. Sięgnął po ręcznik i przetarł twarz, nieświadomy, że trzy pary oczu śledzą go z przejęciem i niecierpliwością. Gdy zjechał materiałem na szyję zamarł, bo natrafił na ich wzrok i bardzo mu się nie spodobało to, co w nim dojrzał.

- Przepraszam was bardzo – warknął zdenerwowany, takim tonem, że nikt nie miał wątpliwości, że nie miały to być przeprosiny. – Ale wpadacie mi do pokoju jak stado bawołów i mówicie, że macie bardzo poważny problem. I co, myślicie, że rzucę wszystko i polecę go rozwiązywać? No to się kurna pomyliliś…

- Ellie zaginęła – przerwała mu gwałtownie Hermiona, nie chcąc tego słuchać. Wystąpiła krok do przodu i spojrzała na Malfoya ze wściekłością. – Więc może przestałbyś się gapić wciąż na swój arystokratyczny tyłek i posłuchał kogoś więcej niż swojego wybujałego ego!

Draco zaniemówił i popatrzył zdezorientowany po towarzyszach, chcąc uzyskać z ich twarzy wyjaśnienie, tego, co przed chwilą powiedziała mu Gryfonka.

- Gdyby okoliczności były inne – Blaise przerwał ciszę, jaka zapadła po szczerym bulwersie dziewczyny. – Biłbym ci obecnie pokłony, że go uciszyłaś – przesłał Hermionie najszczerszy uśmiech, na jaki było go stać. – Draco – zwrócił się ponownie do przyjaciela. – Samuel podejrzewa, że są w to zamieszani „nasi przyjaciele”. 

- Ale jak zaginęła? – zapytał Draco, odzyskawszy mowę i przesyłając Hermionie spojrzenie pod tytułem „Jeszcze się policzymy!”. – Jak to się stało? 

Blaise stęknął niecierpliwie. 

- Wytłumaczę ci to po drodze. Bierz różdżkę. Idziemy. 

Wyszli ponownie na korytarz, gdzie czekała na nich reszta. Blaise przywołał do siebie Samuela i Malfoya i zaczął im wyjaśniać szczegółowe okoliczności zniknięcia Ellie. Hermiona tymczasem odciągnęła Harry’ego na bok i powiedziała:

- Oni pójdą jej szukać, Harry, a ja chcę iść z nimi.

- Skoro ty idziesz, to ja też – odparł natychmiast chłopak. Zamilkła, szukając odpowiedniego słowa, żeby mu podziękować, ale nie znalazła. Tymczasem on kontynuował: - Ale nie chcę, żeby Ginny, Gabrielle i Nadine też szły.

- Świetnie wiesz, że Ginny i tak pójdzie – prychnęła Hermiona cicho. – A Gabrielle i Nadine poprosimy, żeby zostały w apartamencie prefektów… No wiesz, na wszelki wypadek… 

Pokiwał głową, ale oboje wiedzieli, że szanse na to, aby Ellie wróciła do dormitorium są bardzo nikłe. Harry podszedł do trzech Ślizgonów, i zaczął debatować wraz z nimi nad winą Nata i Mike’a w całym zamieszaniu, po czym wspólnie oddelegowali poszczególne osoby do pozostania na miejscu bądź ruszenia z nimi na akcję ratunkową. 

Hermiona natomiast zaczęła analizować wszystkie fakty. Dzisiaj podsłuchała rozmowę, z której aż nazbyt jasno wynikało, że Malfoy jest zamieszany w niezwykle groźną przestępczą grupę uczniowską. Samuel nazwał zagrożenie „naszymi przyjaciółmi”. Oczywiste było tylko jedno – że był to sarkazm. Hermiona wyczuła to w jego głosie. Jeśli „nasi przyjaciele” byli w rzeczywistości owymi bandytami, których rozmowę podsłuchała dziś w pubie, to Malfoy na pewno do niej nie należał. Nigdy nie pozwoliłby skrzywdzić kuzynki. Ale wyraźnie słyszała jego nazwisko…

Otrząsnęła się jak po zimnym prysznicu i postanowiła na jeden wieczór zakopać topór wojenny i zapomnieć na razie o wszystkich podejrzeniach. Znów o nich porozmyśla, gdy znajdą Ellie. Teraz najważniejsze było tylko to, by była cała i zdrowa. Podeszła więc energicznie do chłopaków i razem z nimi podjęła kilka ważnych decyzji. Nie będę przytaczać tu przebiegu całej rozmowy, była bowiem zbyt burzliwa i emocjonalna. Efekt końcowy był taki:

1 – Gabrielle i Nadine pozostaną w apartamencie prefektów na wszelki wypadek. 

2 – Harry i Ginny przeszukają lasek przy Hogsmeade, który dalej będzie nazywany po prostu „laskiem”.

3 – Blaise, Samuel, Draco i Hermiona wejdą do Zakazanego Lasu i nie będą się rozdzielać, a jeśli już, to ktoś zawsze pozostanie z Hermioną. Ostatni szczegół punktu wytargował Harry, niezadowolony, że przyjaciółka wchodzi w niebezpieczeństwo bez niego.

4 – Neville i Luna pójdą razem z resztą, ale pozostaną w miejscu, w którym na ścieżce urwał się ślad Ellie i będą robić za punkt orientacyjny dla zagłębionych w Zakazanym Lesie i lasku kolegów, świecąc w dwie strony różdżkami.

Gdy już wszystko było jasne, Blaise podał Nadine i Gabrielle hasło do apartamentu prefektów i udzielił nawet pozwolenia na poczęstowanie się jego alkoholem, a było to zdecydowanie rzadkie zjawisko. Później, udając beztroskich uczniów, ruszyli korytarzem do najbliższego tajnego wejścia. Zachowywali się tak, jak zwykli zachowywać się starsi uczniowie – Luna i Neville świata poza sobą nie widzieli, Ginny gawędziła z Hermioną, a Harry, Draco, Samuel i Blaise udawali najlepszych kumpli. Hogwartczycy dali się zwieść ich poczynaniom i przechodzili obok niewzruszenie. Może jedynie lekkie poruszenie wywołała pogawędka Harry’ego i Draco, którzy, delikatnie mówiąc, do najlepszych przyjaciół nie należeli, ale obyło się bez większych problemów.

Dyskretnie, niezauważalnie przedostali się do Pokoju Życzeń, w którym pojawił się oczekiwany przez nich tunel, prowadzący do Hogsmeade.

***

Po krótkim i treściwym wyjaśnieniu panu Dumbledore okoliczności, w których zmuszeni byli go odwiedzić, wycofali się i ruszyli na obrzeża Hogsmeade. Minęli pub, w którym odbyła się niepokojąca rozmowa podsłuchana przez Hermionę i doszli wreszcie do miejsca, w którym, jak wyjaśnił wszystkim Blaise, Ellie wykonała ostatnie zadanie. Nim przystąpili do poszukiwań, Hermiona nagle zasłoniła sobie usta dłonią i podbiegła do jednego z drzew.

- Hermiona? – zaniepokoił się Harry, podchodząc do niej. – Co się stało?

Dziewczyna podniosła coś z ziemi i odwróciła się do pozostałych. W jej oczach plątało się przerażenie. Wyciągnęła przed siebie dłoń i wtedy wszyscy to ujrzeli.

Biały szalik Ellie.

________________________

DUMDUMDUM!

Tak moi państwo. Raczyłam wrócić. Rozdział miałam napisany od tygodnia, ale nie było sposobności, bym wstawiła go wcześniej. Zaraz go sprawdzę, dopiszę na początku streszczenie poprzedniej część i publikuję. 

Do końca wakacji zamierzam napisać jeszcze jeden rozdział. A potem? Być może na czas roku szkolnego będę musiała zawiesić bloga, ale o tym kiedy indziej. 

Jak spędzacie wakacje? Ja w pełni Słońca. Wspaniałą mam pogodę, gdzie bym nie była :)

Pozdrawiam i do przeczytania,

Lumossy

_________________

Rozdział 11

Ilość stron: 20

Ilość słów: 7553

PS: Zaległości na Waszych blogach postaram się nadrobić już niedługo.