Miniaturka 2 "Anioł stróż"

Jake Bugg - Broken - polecam włączyć.

Spotkała go, wracając z pracy. Szła właśnie wzdłuż Tamizy, po drugiej stronie rzeki mijając London Eye, a on stał przy murze i zaparłszy się o niego rękoma, wpatrywał się w wodę. Dawno go nie widziała. Zmienił się, włosy mu pociemniały, ale pomimo zarostu wciąż miał w sobie urok platynowego blondyna, którego poznała w szkole. Zawahała się chwilę, ale podeszła i oparła się o mur obok niego. Podniósł głowę i na jej widok w jego zimnych oczach zajaśniały ciepłe iskry. Szybko jednak zgasły.  Uśmiechnęła się i powiedziała cicho:

- Hej, Draco. Miło cię widzieć.

- Ciebie też – powiedział powoli, mierząc ją niespokojnym spojrzeniem.

- Co u ciebie? – zapytała. Naprawdę chciała to wiedzieć. Kiedy ukończyli Hogwart, Draco dosłownie zapadł się pod ziemię.

Wzruszył ramionami.

- Szukałam cię – powiedziała z nutą niepokoju w głosie. – Martwiłam się.

- Chciałem zniknąć – wyjaśnił, ponownie wbijając wzrok w niespokojną taflę Tamizy.

- Draco, zostałeś uniewinniony, udało nam się ujawnić prawdę. Wszyscy uważają cię za bohatera, a…

- Naprawdę nie wiesz, dlaczego chciałem zniknąć? – przerwał, odwracając się do niej.

Zamilkła.

- Chciałem zniknąć, bo bez ciebie nie miałem po co żyć w tamtym świecie.

- Draco…

- Dobrze nam było razem – powiedział gorzko. - Dlaczego odeszłaś?

Pokręciła głową i zacisnęła wargi.

- Nie możemy być razem, Draco. Nie kocham cię.

W jego oczach odbiło się tak wiele uczuć, że Hermiona nie potrafiła ich rozpoznać.

- Ty też mnie nie kochasz – dodała miękko. - Musisz to zrozumieć.

- Nie mogę tego zrozumieć! – podniósł głos, ale nie było w nim złości. Bardziej rozczarowanie. I tęsknota, wielka tęsknota za miłością. – Kiedy byliśmy razem, przeżyłem najlepsze miesiące mojego życia. Wszystko się wyprostowało, zdobyliśmy dowody na moją niewinność, ojca zamknęli w Azkabanie, odnaleźliśmy ciało mojej mamy, pogodziłem się z ciotką Andromedą.  A potem skończyliśmy Hogwart i powiedziałaś, że nie możemy być razem. Wiesz jak się poczułem? Jakby ktoś mnie spoliczkował i przywołał do porządku. Jakby ktoś mi powiedział: „Hej, gościu. Fajnie było, ale teraz może wreszcie wrócimy do tego, na co zasługujesz?”. Wszystko, co dobre w moim życiu przyniosłaś mi ty. A potem to wszystko zabrałaś.

- Nie, Draco – odparła, kręcąc głową i kładąc dłoń na jego policzku. Zakrył ją swoją i przycisnął bliżej. Tak bardzo mu jej brakowało. – Byłam w twoim życiu po to, by dać ci światło. Żeby przywrócić tego Draco, którego zabrała wojna. Udało mi się. Otworzyłeś się, dałeś mi się poznać. Zmieniłeś się. Naprawiłeś z nawiązką zło, które wyrządziłeś i pozwoliłeś mi zobaczyć dobro, którego tak się wstydziłeś. Wydobyłam je z ciebie, pomogłam mu się rozwinąć. I to był koniec mojej misji. Takie dostałam zadanie i jestem szczęśliwa, że udało mi się je wykonać. Ale nigdy cię nie kochałam Draco, a ty nigdy nie kochałeś mnie.

Milczał, zaciskając usta i patrząc jej w oczy.

- Chcę, żebyś był szczęśliwy. Wyznaczyłam ci szlak. Proszę, nie zepsuj tego. Pokochaj Astorię tak, jak nigdy nie pokochasz mnie.

- Astorię? – zapytał ochrypniętym głosem

- Ona cię kocha, Draco. Naprawdę, naprawdę cię kocha.

- Nie – pokręcił głową. – Nie kocha mnie. Gdyby mnie kochała, zrobiłaby dla mnie to, co zrobiłaś ty.

- Nie potrafiła – w oczach Hermiony zaczęły gromadzić się łzy. – Przyszła do mnie pewnego dnia i poprosiła, żebym ci pomogła. To na jej prośbę zaczęłam spędzać z tobą więcej czasu. To ze względu na nią cię zmieniłam.

- Dlaczego?

- Dlaczego wykonałam jej prośbę? Z prostej przyczyny - nie skreślam ludzi z powodu ich czynów.

- A dlaczego ona nie mogła mi pomóc? – Draco zamknął oczy, nie mogąc znieść jej spojrzenia.

- Ponieważ Astoria też potrzebuje pomocy. I teraz ty musisz dać jej to, co ja dałam tobie. Nadzieję – łzy pociekły jej po policzkach, ale nie zabrała ręki. - Zmień ją Draco tak, jak ja zrobiłam to z tobą. Pokaż jej lepsze alternatywy. Kocha cię. Draco, ona kocha cię tak, jak ja nigdy nie pokocham.

Otworzył oczy i zobaczywszy, że płacze, starł jej łzy obiema rękoma. Zabrała dłoń z jego policzka.

- Jeśli chcesz mi się odwdzięczyć, za to, co dla ciebie zrobiłam, bądź szczęśliwy. Tak szczęśliwy, jak ja jestem z Ronem.

- Jesteś szczęśliwa – powtórzył.

- Jeśli mi nie wierzysz, wpadnij do nas i się przekonaj – uśmiechnęła się. – Ale nie pokazuj się bez Astorii.

Wspięła się na palce i pocałowała go w policzek.

- Zacznij żyć, Draco. Żyj tak, jak na to zasługujesz – szczęśliwie.

Odeszła kilka kroków.

- Adres Astorii pewnie znasz – rzuciła przez ramię, uśmiechając się ciepło. – Rusz tyłek i idź do niej. A jak już będziecie zaręczeni, Ron i ja chętnie ugościmy was na kolacji. Powodzenia – mrugnęła do niego, uśmiechnęła się ostatni raz i poszła przed siebie, nie oglądając się wstecz.

Draco odwrócił się z powrotem w stronę wody i pierwszy raz od dawna na jego twarzy zagościł szczery uśmiech. Sięgnął ręką do kieszeni i wyczuł w niej różdżkę. Nie czekał więcej, teleportował się z głuchym trzaskiem. Jego odbicie zniknęło z powierzchni Tamizy, która płynęła dalej, spokojna i majestatyczna, podczas gdy Słońce powoli zachodziło nad Londynem.

Wzeszło natomiast w sercu pewnej dziewczyny, która kilka minut później otworzyła drzwi swojego domu i uniósłszy wzrok, napotkała w stalowym spojrzeniu to, na co czekała całe życie.

Nadzieję. 

____________________

Potraktujcie to jako niespodziankę z okazji zbliżającego się niebezpiecznie początku roku szkolnego. Trzecia gimnazjum, nadchodzę.
Rozdział w najbliższym tygodniu :)

Nie obrażę się, jeśli napiszecie co sądzicie o miniaturce :) Tylko może unikajcie tekstów w stylu: "Zabiję Rona!", czy też "Dupek Ron ukradł Hermionę Malfoyowi!". Byłoby miło w każdym razie.
Pozdrawiaaam kochani do przeczytania <3