Rozdział 12 - W Zakazanym Lesie

W poprzednim rozdziale: Flirty itd. Dwie istotne sprawy: Hermiona myśli, że Draco jest zamieszany w plan skrzywdzenia Gryfonek, a tymczasem on brata się z Potterem, Crowleyem i Zabinim, by dziewczynom ze znienawidzonego domu pomóc. Ironia trochę. A druga ważna kwestia: ktoś porwał Ellie. Co to będzie? Dowiecie się niżej:

PS: ROZDZIAŁ NIESPRAWDZONY.

_________________________

"Lęk oznacza głębokie, mdlące poczucie, że za chwilę stanie się coś strasznego."

Lois Lowry ‘Dawca’

Biały szalik lśnił w bladym świetle księżyca. Hermiona trzymała go w dłoni, kurczowo zaciskając na nim palce.

- To na pewno jej? – zapytał cicho i spokojnie Blaise, podchodząc bliżej.

Hermiona pokiwała głową, a w jej oczach zalśniły łzy. Zacisnęła wargi i jeszcze mocniej chwyciła szalik. Draco wyminął strapionych towarzyszy i podszedł do niej. Spuścił wzrok na jej rękę i kładąc palce na jej palcach, odgiął je delikatnie. Hermiona pozwoliła mu na to, mimo pełnej świadomości tego, kto właśnie trzyma jej dłoń. Draco też przełamał ważne bariery, ale stawka była wysoka. Chodziło o Ellie. Gdy Gryfonka rozluźniła palce, wyjął z jej ręki szalik i obejrzał dokładnie.

- To jej – powiedział poważnie, unosząc spojrzenie na Hermionę. Pokręciła głową bez słowa i odwróciła się od niego.

- Ale na pewno? – wciąż upierał się Blaise, najwyraźniej nie dopuszczając do siebie najgorszych obaw. – Ellie ładniej wygląda w czarnym…

Jego uwaga została jednak zbyta milczeniem. Draco zacisnął mocniej palce na szaliku i przyłożył go do ust. Odwrócił się twardo w stronę Zakazanego Lasu i zawiązawszy sobie szal kuzynki na nadgarstku, powiedział chłodno:

– Nie traćmy czasu, jeśli nie chcemy stracić Ellie – i ruszył w las, a jego śladem, po wymianie strapionych spojrzeń, ruszyli Blaise, Samuel i Hermiona. Ginny odwróciła się do Harry’ego i zagłębili się w lasek przy Hogsmeade. Neville i Luna stanęli plecami do siebie i wyciągnąwszy różdżki do przodu, wystrzelili w dwie strony białe światło.

- Utrzyma się przed pół godziny – oznajmił Neville, a na dźwięk jego głosu wszyscy zatrzymali się i wysłuchali tego, co miał do powiedzenia. – Potem wystrzelimy zielone, a po kolejnych trzydziestu minutach niebieskie i czerwone. Gdy to ostatnie zgaśnie, będziecie musieli wracać. Wtedy znów wystrzelimy białe światło, by oświetlić wam drogę. Jeśli jedni z was znajdą Ellie, poślemy tym drugim patronusa.

- Powodzenia – dodała Luna i każdy ruszył w swoją stronę.

***

Blaise szybko wyprzedził Draco i szedł na czele. Samuel był tuż za nim, a Hermiona pozostała na końcu. Nie podobał jej się fakt, że idzie z trzema Ślizgonami, znacznie bardziej wolałaby, by na miejscu któregoś z nich był Harry. Chłopcy ustalili jednak, że tak będzie najlepiej, więc się nie sprzeczała. Liczył się czas.

Szli już dłuższy czas, bo spomiędzy drzew przestało się przebijać białe światło, a po kilku chwilach zastąpiło je zielone. Niebo było bezchmurne, a pośród pozbawionych liści drzew można było dostrzec blady księżyc. Hermiona mimowolnie wzdrygnęła się na wspomnienie pewnej księżycowej nocy w trzeciej klasie. Ale wtedy było zdecydowanie cieplej. Gdy Hermiona wydychała powietrze, z jej ust wydobywała się para wodna, a jesienne płaszcze znacznie różniły się od lekkiej bluzy, którą miała na sobie, gdy powrócił Syriusz. Temperatura, która tutaj panowała, różniła się zresztą nawet od tej, popołudniowej, gdy Ellie i Blaise zaczynali podchody. Wtenczas poranne chmury ustąpiły słońcu i zrobiło się znacznie cieplej. Wychodząc z Hogwartu, Hermiona miała na sobie jedynie skurzaną kurtkę.

- Cholera jasna – szepnęła, nagle zdając sobie z czegoś sprawę. Ślizgoni natychmiast się do niej odwrócili.

- Co jest, Hermiono? – zapytał Blaise.

- Właśnie sobie uświadomiłam – uniosła wzrok na towarzyszy i kontynuowała szeptem: - Że Ellie wyszła z Hogwartu tylko w dżinsowej kurtce.

Chłopcy popatrzyli po sobie. W oczy aż za nadto rzucały im się ich ciepłe płaszcze. Blaise przerwał niepokojącą, bezradną ciszę i powiedział na tyle pokrzepiająco, na ile było go stać:

- No już, Granger. Znajdziemy ją i dam jej swoją kurtkę.

- Tracimy czas… – zignorowała go Hermiona – Tracimy czas, chłopaki! idziemy już ponad półgodziny, a wciąż nie mamy pojęcia, gdzie ona jest…

- Granger, kurna, przestań szeptać – poprosił Draco dramatycznie. – Podnosisz napięcie.

- Co proponujesz? – spytał Samuel Hermionę, podchodząc bliżej.

- Musimy się rozdzielić.

- Granger, obiecaliśmy Potterowi, że…

- Nie muszę iść sama, Blaise. Podzielmy się na dwójki.

- Okej – rzucił Samuel, widząc, że starsi koledzy z jego domu nie potrafią podjąć ostatecznej decyzji. – Czas nagli. Blaise, chodź ze mną. Draco idzie z Hermioną.

Blaise szybko skinął głową i ruszył w lewo, oddalając się od Hogwartu, a Samuel za nim. Dopiero gdy zniknęli wśród drzew, Hermiona zdała sobie sprawę z oczywistego faktu – jest sama z Malfoyem. Było już jednak za późno na jakiekolwiek wymiany, a poza tym Ellie była dla niej nieporównanie ważniejsza niż Malfoy.

Draco podrapał się w głowę, włożył ręce do kieszeni, westchnął w duchu i rzekł opanowanym, spokojnym głosem:

- No chodź, Granger. Idziemy prosto.

- Dlaczego nie w prawo?

- Bo idąc w prawo szybko trafimy do Hogwartu. Wątpię, żeby ktoś zabierał Ellie bliżej szkoły. Pewnie wywlekli ją głębiej w las – wyjaśnił. Hermiona wzdrygnęła się na jego słowa, ale posłusznie ruszyła za nim.

***

Harry z uwagą oglądał się dookoła. Ellie była bardzo ważna dla Hermiony i zależało mu na tym, by ją odnaleźć. Zresztą chodziło tu o czyjeś życie i nawet, gdyby blondwłosa Krukonka byłaby mu zupełnie obca, wyruszyłby jej z pomocą.

- Ellie ma szczęście, że tylu osobom na niej zależy – powiedziała cicho idąca z nim ramię w ramię Ginny.

- Przyjaźniłyś… Eee… Przyjaźnicie się? – zapytał, w ostatniej chwili poprawiając czas przeszły na teraźniejszy.

- Dobrze nam się rozmawia. Ellie to świetna osoba – westchnęła Ginny, zaklęciem przesuwając leżącą im na drodze kłodę. – Nie wydaje ci się, że ona i ten Zabini mają się ku sobie? – zmieniła temat.

- Może… - zastanowił się Harry. – Ale z drugiej strony, znają się od dzieciństwa. To może być przyjaźń, jak moja z Hermioną.

Zamilkli. Wiatr szumiał pomiędzy drzewami i nieprzyjemnie przeszywał ich ciała.

- Co myślisz o Samuelu? – przerwał ciszę Harry, myśląc o akcji, w jaką wplątał się z Malfoyem, Blaise’em i Crowleyem. Nie wiedział jednak o tym, że Ginny spędziła dziś sporo czasu z Samuelem i że pierwszy raz spojrzała na niego inaczej, niż zwykle. Dziewczyna natomiast mimowolnie się spięła, zastanawiając się, czy Harry wie o ich wspólnej kawie, piwie kremowym, a jeszcze później obiedzie i zakupach, włączając w to wygłupy w przymierzalni. Przypomniała sobie Samuela, robiącego sobie tak zwane jaja przed lustrem i paradującego w długiej, futrzanej sukni i uśmiechnęła się z rozeźleniem.

- Ginny? – Harry przywrócił ją na ziemię.

- Co...? – otrząsnęła się dziewczyna. - A… Sympatyczny gość.

- Myślisz, że mogę mu zaufać? – kontynuował Harry.

- Tak, ale… W jakim sensie „ufać”? – zdziwiła się.

- W każdym. Nieważne – zmieszał się chłopak, a Ginny postanowiła nie drążyć tematu, bo bała się, że wątek zajdzie za daleko. Z jakiegoś powodu nie chciała, żeby za dużo osób dowiedziało się o tym, jak świetnie czuła się dziś z Samuelem.

***

- Malfoy… zatrzymaj się – poprosiła Hermiona i przystanęła. Chłopak odwrócił się do niej z poirytowanym wyrazem twarzy. Niedawno światła z różdżek Neville’a i Luny zmieniły barwę na niebieską, minęła więc równa godzina, od kiedy wyruszyli.  – Słyszysz? – nie czekając na jego odpowiedź, wyciągnęła różdżkę i wycelowała pomiędzy drzewa za nimi. Zdezorientowany zrobił to samo.

- O co ci chodzi? – zapytał, zrównując się z nią ramionami.

Długo nie musiał czekać na odpowiedź. Ledwie skończył wypowiadać zdanie, zza skały wyskoczył nienaturalnie wielkich rozmiarów wilk. Hermiona instynktownie posłała ku niemu zaklęcie i jego szarą sierść zalała krew. Nie utrzymał się na łapach, padł, ale spomiędzy jego zębów wydobywała się spieniona ślina. Warczał przeraźliwie i nim Hermiona zdążyła potraktować go kolejną klątwą, coś wielkiego i ciężkiego uderzyło w nią z lewej strony i przewróciło na plecy. Różdżka wypadła jej z dłoni i zatrzymała się pół metra nad jej głową. Przerażona uniosła wzrok i oddychając ciężko, dostrzegła tuż przed twarzą owłosiony łeb wilka. Ślina kapała mu z ust wprost na jej brodę. Z rozszerzonymi ze strachu źrenicami spróbowała dosięgnąć różdżkę. Potrzebowała zaledwie ułamka sekundy, by zdać sobie sprawę z tego, że nie da rady. Wilk warknął groźnie i rozwarł paszczę. Hermiona z przerażeniem obserwowała jego przekrwione oczy, a strach paraliżował ją od stóp do głów. Właśnie gdy zwierzę miało wbić się w jej szyję, jakaś siła odrzuciła go kilka metrów do tyłu. Hermiona bez zastanowienia poderwała się do góry i chwyciła różdżkę. Zobaczyła obracającego się od niej Malfoya i gdzieś z tyłu głowy przebiegła jej myśl, że ją uratował. Szybko skupiła się jednak na o wiele gorszym problemie – dookoła niej i Ślizgona ustawiły się wilki, których z każdą chwilą przybywało.

- Malfoy, błagam, powiedz mi, że nie mamy przerąbane – poprosiła Hermiona, nie wiedząc nawet, w którego wilka posłać zaklęcie. Było ich krocie.

- Nie mamy przerąbane, Granger – odparł Malfoy, a gdy w polu widzenia nie miał już nic innego oprócz wilków, dokończył ponuro: - Mamy przesrane.

- Super – pokiwała głową, niezadowolona z jego mało pokrzepiającej odpowiedzi. – Nie uda nam się - szepnęła dramatycznie, przywierając plecami do chłopaka i wyciągając różdżkę do przodu.

- Skup się Granger. Popatrz w górę.

- No gałąź.

- To nie jest zwykła gałąź. To nasz ratunek, Granger.

Hermiona przyjrzała jej się dokładniej. Odchodziła od masywnego drzewa, znajdującego się po jej lewej stronie. Pień był jednak idealny do wspinaczki – miał wiele wystających, krótkich konarów, po których można się sprawnie wspiąć. Był jednak jeden poważny problem – pomiędzy nimi a drzewem znajdowało się całkiem sporo zmutowanych, wściekłych wilków.

- Bombarda maxima! – krzyknęła Hermiona, wycelowawszy różdżkę w zwierzęta. Chwyciła Malfoya za rękaw i starając się nie patrzeć na rozerwane w strzępki wilki, podbiegli do drzewa. Dziewczyna dopadła go pierwsza i zaczęła się wspinać, ale nie było to wcale proste. Konary były śliskie od wilgoci i buty nie miały dobrej przyczepności. W końcu dziewczynie udało się usiąść na jednej z grubszych gałęzi. Draco, który wcześniej ją osłaniał, mógł teraz sam wdrapać się na drzewo, podczas gdy Hermiona rzucała w atakujące ich wilki zaklęciami. Gdy Malfoy był już blisko niej, wyciągnęła ku niemu dłoń, przesunęła się i pomogła mu usiąść obok siebie. Odetchnęli, ale na krótko. Wilki skakały pod nimi, jeszcze bardziej rozwścieczone faktem, że uciekł im tak pożywny posiłek.

- Musimy przejść po tej gałęzi, Granger – powiedział Draco. Zagryzła wargę i przyjrzała się wąskiemu kawałkowi drewna, po którym miała się poruszać. Jeśli uda im się dojść wystarczająco blisko drzew rosnących po drugiej stronie małej polanki, na której dopadły ich wilki, będą mogli wejść na kolejną stabilną gałąź i wydostać się z pola rażenia zwierząt.

- Granger, musisz wstać. Nie możesz tego robić w ten sposób – Malfoy powstrzymał ją, gdy zamierzała powolnym, posuwistym ruchem przesunąć się po drzewie na siedząco. – Nie mamy tyle czasu.

Obejrzała się za siebie i z przerażeniem zauważyła, że wilki robią wszystko, by wejść do nich po gałęziach. Malfoy miał rację. Ich jedyną szansą było szybkie przejście. Chwyciła obiema rękami pień i podniosła plecy do góry. Puściła powoli kłodę i wstała, chwiejąc się niebezpiecznie. Wiedziała, że nie będzie w stanie zrobić nawet kroku, bo natychmiast spadnie. Odwróciła głowę do Malfoya, a on, widząc przerażenie w jej oczach, chwycił ją za rękę. Wzięła głęboki oddech i ruszyła przed siebie, ignorując fakt, że zarówno ona, jak i Malfoy, wyłączyli mózgi i zdecydowanie przekraczają dopuszczalne granice. Chęć przeżycia była najwyraźniej silniejsza od jakichkolwiek uprzedzeń, a instynkt samozachowawczy nie pozwalał im puścić swoich dłoni i razem dotarli do następnego drzewa. W samą porę, bo wilki właśnie weszły na gałąź, która przeprowadziła prefektów na drugą stronę. Spojrzeli na siebie i bez słów zrozumieli, co powinni zrobić. Przeleźli szybko na kolejne drzewo i chwytając się kolejnych gałęzi i skoczyli w dół, czym zmylili wilki, gromadzące się tłumnie na gałęziach. Pobiegli przed siebie, ale nie minęło dużo czasu, gdy zwierzęta pognały za nimi. W pewnym momencie Hermiona zwolniła i pociągnąwszy Draco za nadgarstek, przeskoczyła głaz leżący po ich lewej stronie. Szczęśliwie tuż pod nim znajdował się dół, w którym się skulili, twarzami do siebie. Położenie to nie było zbyt przyjemne, tym bardziej, że adrenalina powoli opadała i Hermiona zaczęła zdawać sobie sprawę z faktu, że robiła z Malfoyem całkowicie nieprzyzwoite w ich relacji rzeczy. Na szczęście wilki przebiegły obok nich jak gdyby nigdy nic i po kilku chwilach mogli się wychylić. Hermiona oparła się plecami o kamień, który okazał się ich ratunkiem i przyłożyła dłonie do czoła.

- Co to było? – zapytała Ślizgona, który uspokajał właśnie oddech, kucając naprzeciwko niej.

- Wilki – odparł krótko.

- One nie zachowywały się normalnie, Malfoy.

- Ktoś rzucił na nie zaklęcie – powiedział szorstko.

- Nie znam żadnego zaklęcia, które powoduje wzrost wilków i ich żądzę krwi.

- Oczywiście, że nie znasz – mruknął Draco, podnosząc się na nogi. – Używają go Śmierciożercy.

Hermiona postanowiła nie ciągnąć dłużej tego wątku. Spróbowała wstać, ale wykończone mięśnie odmówiły jej posłuszeństwa. Wyciągnęła więc głowę i rozejrzała dookoła niespokojnie. Po wilkach na szczęście nie było już śladu, ale zagłębili się w las do tego stopnia, że spomiędzy drzew nie przebijało się  światło różdżki Luny.

- Granger? – zapytał nagle Malfoy. Odwróciła się do niego z przestrachem, bojąc się, że nadchodzi nowe zagrożenie i odruchowo zacisnęła place na różdżce. – Spokojnie. Chyba znalazłem Ellie.

***

Gabrielle i Nadine nie skorzystały z pozwolenia skosztowania dóbr barku alkoholowego w salonie apartamentu prefektów naczelnych i Blaise’a Zabiniego z prostego powodu – nie lubiły napojów procentowych i unikały ich jak ognia. Wcisnęły się razem na ciasnawy fotel przed kominkiem i patrząc w ogień rozmawiały o tym, jak dobry był dzisiejszy dzień i jak zła jest jego końcówka.

- Napijmy się czegoś – zaproponowała Gabrielle po jakimś czasie.

- Tu jest tylko alkohol… - Nadine machnęła ręką w stronę obszernego barku. – Oni nie piją nic normalnego.

- Och, jakąś wodę muszą mieć!

- No tak, wciąż zapominam, że pełnisz w naszej relacji funkcję niepoprawnej optymistki – westchnęła Nadine. – Co proponujesz?

- Wyskoczyć do kuchni, skrzaty chętnie nas czymś poczęstują.

- Kuszące – przyznała Nadine i wstała z fotela. Zajęło jej to całkiem sporo czasu, bo nie był on za duży i ledwo mieścił dwie Gryfonki, a wydostanie się z tej zakleszczonej pułapki mogło uchodzić za niemały  wyczyn. – To idę.

Gabrielle natychmiast wstała za nią i zmarszczyła brwi.

- Chyba idziemy.

- Nie ma mowy – zaprotestowała natychmiast przyjaciółka.

- Bo co? – zirytowała się Gabrielle i skrzyżowała dłonie na piersi.

- Hm, pomyślmy – powiedziała sarkastycznie Nadine i rozpoczęła wyliczanie, nie spuszczając przyjaciółki z oczu. – Po pierwsze, nie możesz chodzić nocą po szkole, zważywszy na to, co ostatnio ci się przytrafiło. Po drugie, ktoś tu musi zostać, na wypadek, gdyby wróciła Ellie.

Gabrielle nachmurzyła się i przysiadła z powrotem na fotel. O ile z pierwszym argumentem mogłaby się spierać i miałaby nawet szansę na wygranie tej potyczki,  o tyle drugi był nie do podważenia.

- Poproś o jakieś ciasto. I kakao, koniecznie weź kakao.

- Zrobi się, szefie – przyjaciółka puściła do niej oko i wyszła z apartamentu.

Jeśli jest coś, co musicie wiedzieć o Gabrielle, to jest to fakt, że miała absolutny talent do wpadania w tarapaty, nawet jeśli leżała po prostu w łóżku, piła kakao, czy szła korytarzami Hogwartu. Tę cechę posiadał również Harry i być może to właśnie to ich do siebie przyciągało. W każdym razie macie moje słowo – Gabrielle po prostu sobie siedziała, kiedy okno w pokoju Blaise’a otworzyło się z takim impetem, że drzwi prawie wyleciały z nawiasów. Dziewczyna momentalnie odwróciła się z przerażeniem w oczach i wyciągnęła różdżkę w stronę zamieszania. Nikogo jednak nie zauważyła. Wstała i powoli, drobnymi krokami, podeszła do drzwi. Firanka wirowała we wszystkie strony, a wiatr hulał po pomieszczeniu i znacznie obniżał jego temperaturę. Gabrielle przystanęła w progu i rozejrzała się dookoła, bojąc się wejść do środka. Na podłodze, tuż pod swoimi stopami, dostrzegła kopertę z zamaszystym „Zabini” napisanym na wierzchu. Podniosła ją i niepewnie obejrzała.

Czytanie cudzej korespondencji było bardzo niegrzeczne i świetnie zdawała sobie z tego sprawę. Ale sposób, w jaki dostarczono list do Blaise’a był niepokojący i Gabrielle była pewna, że chodzi o Ellie. Dlatego też bez większych wyrzutów sumienia wyjęła z koperty pognieciony i brudny pergamin. Gdy tylko to zrobiła, okno samo się zamknęło, wiatr ustał i pokój wyglądał tak, jak zwykle. Dziewczyna zamrugała oczami i z niezrozumieniem przeniosła wzrok na list.

„Zapamiętajcie sobie, Ty i Malfoy, że za wchodzenie nam w drogę kara będzie sroga. To tylko ostrzeżenie. Swoją paniusię znajdziecie w Zakazanym Lesie, na północ od Jaskini Wilków. Trzymajcie się z daleka od naszych interesów, a być może mała dożyje następnego roku.”

***

Hermiona przemogła się i wstała na nogi, czując przeszywający ból w prawej nodze. Podeszła cicho i powoli do Malfoya i spojrzała we wskazanym przez niego kierunku. W odległości kilku metrów od nich, nieco niżej pomiędzy drzewami, dało się dostrzec blond włosy, rozrzucone na czarnej ziemi. Bez słowa przeszli przez krzaki i kucnęli nad dziewczyną. Obrócili ją na plecy i Draco szybko przyłożył palce do jej tętnicy.

- Żyje – powiedział z ulgą. – Jest nieprzytomna.

- Musimy ją stąd zabrać – Hermiona wstała i ignorując ból w prawej łydce, zaczęła rozglądać się dookoła, a Malfoy zdjął kurtkę i przykrył nią kuzynkę.

- Granger… usiądź.

- Nie, Malfoy! – zaczęła krążyć nerwowe kółka, ale szybko musiała przestać, przez przeszywający ból w nodze i kilku innych miejscach. -  Musimy…

- Granger, ogarnij się i posłuchaj mnie. Wyjmij apteczkę, wiem, że ją masz.

Zatrzymała się w miejscu, zbita z tropu jego prośbą i posłusznie usiadła obok niego. Wyjęła z wewnętrznej kieszeni kurtki torebkę, tę samą, z którą podróżowała podczas szukania horkruksów i wyjęła z niej podręczny zestaw bandaży, plastrów i środków dezynfekcji. Dopiero gdy podała ją Ślizgonowi, zdała sobie sprawę z tego, że ma dużą, źle wyglądającą ranę na nodze, a po dłoni ścieka jej krew. Przyjrzała się Malfoyowi i zauważyła podobne obrażenia na jego przedramieniu i obojczyku. Oszołomiona patrzyła, jak Draco ostrożnie ogląda ciało Ellie w poszukiwaniu ran, ale poza zadrapaniami nic nie znalazł. Odwrócił się do Hermiony i starając się nie używać chorej ręki, wylał na gazę środek dezynfekujący.

- Co chcesz zrobić? – zapytała, widząc, jak zbliża się do jej nogi.

- Muszę oczyścić ci ranę – odpowiedział spokojnie. – Może zapiec - dodał

Hermiona przyjrzała się ranie dogłębniej i zdała sobie sprawę, że jest to ślad po ugryzieniu. Wilk całkowicie podarł swoimi zębami dolną część spodni i wgryzł się w skórę do mięsa. Gdy Malfoy zaczął dezynfekować ranę, nawet nie syknęła, choć dopiero wtedy ból dał o sobie znać z całą mocą i był naprawdę nie do zniesienia. Przyglądała się w milczeniu, jak Ślizgon delikatnie, ale stanowczo obchodzi się z jej nogą. Przemył ją i zabandażował.

- Podaj dłoń – poprosił, wyciągając rękę. Niepewnie wykonała jego polecenie. Na samym środku wewnętrznej części dłoni widniała duża szrama, najpewniej skutek ich niebezpiecznej wspinaczki po drzewach. Obserwowała, jak Draco opatruje ranę i musiała przyznać, że robił to bardzo profesjonalnie, a jego ciepły dotyk koił ból. Pod jego wpływem zaczęła się również uspokajać. Gdy skończył, niechętnie zabrała swoją dłoń z jego i spojrzała na niego z wdzięcznością.

- Dziękuję – powiedziała cicho. Nie odpowiedział. Zawsze czuł się niezręcznie gdy ktoś mu dziękował. Przygotował kolejną porcję środka dezynfekującego i gazę. – Kiedy to ci się stało? – zapytała. Wilk wgryzł mu się w przedramię, gdy Granger wspinała się na drzewo, a on ją osłaniał, ale nie maił zamiaru jej tego mówić.

- Potrzebuję twojej pomocy – rzekł zamiast tego. – Zdezynfekuję sobie ranę, a ty przygotuj bandaż. A potem schowaj wszystko do apteczki i podłóż ją Ellie pod głowę.

Hermiona posłusznie wykonywała jego prośby, podczas gdy on się opatrzył i napił wody, którą znalazł w torbie.

- Jaki mamy plan? – zapytała Hermiona, siadając pod najbliższym drzewem. Wyprostowała zranioną nogę, a drugą ugięła w kolanie i oparła o nie podbródek.

- Nie mamy planu, Granger – odparł, przysiadając bokiem na kamieniu pomiędzy nią a Ellie. Widziała jego profil, niespokojne spojrzenia rzucane w stronę kuzynki i w tę stronę lasu, z której nadbiegły wilki. – Sytuacja jest beznadziejna.

- Możemy użyć na niej zaklęcia swobodnego zwisu – zaczęła Hermiona, zmuszając zmęczony mózg do wysiłku. Malfoy podniósł głowę lekko do góry i pokręcił nią przecząco, zaciskając wargi. Przeniósł wzrok na jej nogę i powiedział:

- Nie ujdziesz daleko. Już teraz masz problemy z poruszaniem się, a ból będzie się tylko wzmagał. Ja mam chorą rękę i nie dam rady cię podprowadzać, a pamiętajmy, że jeszcze ktoś musiałby utrzymywać Ellie zaklęciem.

- W takim razie będziemy tu po prostu siedzieć? – upewniła się Hermiona z niedowierzaniem. Zmarszczył brwi i zapatrzył się w nieokreślony punkt pomiędzy drzewami.

- Granger? – zapytał po chwili, spoglądając na nią badawczo. – Umiesz wyczarować patronusa?

- Umiem.

- Powiadom Blaise’a i Pottera o sytuacji, muszą nas znaleźć.

- Zaraz, zaraz – Hermiona zabrała brodę z kolana i wyprostowała nogę. – Dlaczego ja? – była naprawdę wyczerpana nerwami, ucieczką i wspinaczką. Nie wiedziała, czy da radę przywołać teraz jakieś miłe wspomnienie, na tyle mocne, by stworzyć patronusa.

Draco natomiast zgrzytnął zębami, poirytowany głupimi pytaniami swojej towarzyszki.

- Bo nie umiem. Masz mnie Granger! Brawo. Możesz czuć się lepsza.

Teraz to ona się zdenerwowała. Wyciągnęła w jego stronę palec i pogroziła mu ostrzegawczo.

- Nie jestem tobą. Nie czuję się lepsza tylko dlatego, że umiem coś, czego inni nie umieją. Współczuję ci, Malfoy – zamilkła na chwilę, po czym kontynuowała, nie spuszczając karcącego spojrzenia ze Ślizgona. Zauważył, że to tylko przykrywka. Naprawdę było jej go żal. - Jeśli nie umiesz wyczarować patronusa, pewnie nie masz żadnych szczęśliwych wspomnień. Expecto patronum! – zawołała i z jej różdżki wyskoczyła piękna wydra. Okręciła się dookoła niej i pognała w las pomiędzy drzewami. Hermiona uśmiechnęła się lekko na jej widok. Była tak dumna z tego zaklęcia…

Draco miał ochotę zapytać ją, o czym pomyślała, wyczarowując patronusa, ale w porę przypomniał sobie, że się nienawidzą i to byłoby nadużycie. A poza tym był na nią zły. Zirytowała go twierdzeniem, że nie ma żadnych na tyle szczęśliwych wspomnień. Okej, może i nie miał, ale wytykanie mu tego nie było zbyt taktowne. Postanowił jednak nie drążyć dalej tego tematu. Nie miał zamiaru się z nią kłócić przy Ellie, która może i jest nieprzytomna, ale kto wie, czy ich nie słucha. Nie zdziwiłby się, po tej skubanej dziewczynie wszystkiego można się było spodziewać.

Na swoje nieszczęście, nie docenił gadatliwości Hermiony, która potrafiła znieść wiele rzeczy, ale nie bezsensowne siedzenie i czekanie na pomoc. Niestety w nielicznej grupie (liczba sztuk dwa) w jakiej się znalazła, tylko jedna osoba była zdatna do rozmowy, a był to osobnik absolutnie beznadziejny i nienadający się do konwersacji. Jednak nie w stylu Hermiony było marudzenie, postanowiła więc przezwyciężyć przeciwności losu i pogadać z tym mrukliwym, cholernym Ślizgonem.

- Od kiedy jesteś taki dobry w pierwszej pomocy? – zapytała.

Popatrzył na nią poirytowany. Co jej miał odpowiedzieć? Że od kiedy w jego domu zjawiały się tłumy rannych więźniów Czarnego Pana, to właśnie on potajemnie ich opatrywał? Że niejednokrotnie zawijał bandaże na ciele matki, skatowanej przez któregoś Śmierciożercę? Czy że gdyby sam nie udzielił sobie pomocy, nikt by tego nie zrobił?

Wybrał bezpieczniejszą opcję:

- A ty od kiedy jesteś taka wygadana?

- Cóż, generalnie od zawsze.

- Granger, pozwól, że Ci przypomnę – nienawidzimy się. Nie mam zamiaru z tobą rozmawiać, a już na pewno nie na takie tematy.

- Co jest złego w  „takich” tematach? – nie poddawała się Hermiona. Malfoy wzniósł oczy do nieba i nie udzielił odpowiedzi. – Co ty? – zaniepokoiła się dziewczyna, widząc, że nie doczeka się chociażby pogróżki i standardowego potoku obelg. – Nawet kłócić się ze mną nie będziesz?

- Nie przy niej – wskazał palcem Ellie.

- Już się przy niej kłóciliśmy – przypomniała mu uprzejmie Hermiona.

- Właśnie dlatego więcej nie będziemy tego robić – wyjaśnił.

- No weź, kłótnia jak każda inna…

- Tak? A wiesz, do kogo Ellie miała potem pretensje? Do mnie.

- Jaki biedny – zironizowała Hermiona. – Ale poważnie, Malfoy. Musimy się pokłócić, żeby pozostać w normie. Za bardzo sobie dzisiaj pomagaliśmy.

- Święte słowa – przyznał aż za ochoczo Draco. - Zastanawiam się wciąż, dlaczego ściągnąłem z ciebie tamtego wilka.

Łypnęła na niego wrogim spojrzeniem spode łba i warknęła:

- Też ci uratowałam życie, idioto.

- Możesz mi to teraz wypomnieć i już prawie będziemy pokłóceni.

- No okej. URATOWAŁAM CI ŻYCIE MALFOY!

- No i już. Pokłóciliśmy się. Zadowolona?

- Nie.

- Jesteś wymagającą kobietą, Granger. Ale jestem w nastroju i mogę spełnić twoje zachcianki. Czego ci potrzeba?

- Jedzenia – odparła błyskawicznie. Skrzywił się i zjechał ją karcącym spojrzeniem od stóp do głów.

- Nie powinnaś tyle jeść.

- Czyżby? Wydaje mi się, Malfoy, że mężczyźni wolą bardziej kształtne kobiety.

- O tak, to na pewno – pokiwał głową z aprobatą. – Ale wiesz, jaki jest twój największy problem, Granger?

- Ty – przerwała mu natychmiast, kiwając głową z powagą. Obciął ją karcącym wzrokiem i sprostował:

- Nie. Przypominasz kaloryfer.

- Taki szczupły?

- Taki pofałdowany.

Hermiona prychnęła, nie mogąc znaleźć riposty i kipiała ze złości na widok zadowolonego z wygranej potyczki Ślizgona. Siedział przy Ellie, opierając ramiona na lekko ugiętych nogach i śmiał się z niej kpiąco.

- Gdyby nie fakt, że zaraz za tobą jest Ellie, potraktowałabym cię jakąś klątwą – poinformowała go, dając mu do zrozumienia, jak wielkie ma szczęście.

- To wbrew zasadom kłótni, a ty zasad nie łamiesz.

- Po pierwsze – od kiedy zaklęcia są nielegalne w kłótniach? A po drugie – nie uwierzysz nawet jak często łamię zasady.

- Nie uwierzę, masz rację. Podaj jakiś przykład.

Hermiona zastanowiła się chwilę, podpierając zdrową ręką brodę. Po chwili uśmiechnęła się i powiedziała z satysfakcją:

- Na przykład jak użyłyśmy z Ellie kominka bez zgody McGonagall, żeby odwiedzić Bellatrix na cmentarzu.

- Wow – zagwizdał Draco z autentycznym zdumieniem. - Nie sądziłem, że jesteś na tyle… Chwila – obrócił się do Hermiony i wyciągnął obie dłonie przed siebie, jakby odpychając informację, którą właśnie usłyszał. - CO?!

Cholera, on nic nie wie – pomyślała Hermiona, nerwowo zagryzając wargę i bardziej stwierdziła, niż zapytała:

- Nie powiedziała ci.

- Najwyraźniej nie – powiedział, starając się nie zabić i tak nieprzytomnej kuzynki.

- Ale dlaczego się tak wściekasz? – zapytała Hermiona z niezrozumieniem. – Pojechała tam, żeby jej wybaczyć.

- To niebezpieczne – uciął krótko i skończył z nią rozmawiać. Obiecał sobie natomiast, że rozprawi się z Ellie, gdy tylko ta się obudzi.

Jedną z bardziej irytujących rzeczy w charakterze Draco była chorobliwa potrzeba ochrony bliskich mu osób, która nasilała się niespodziewanie i prowadziła do wielu kłótni. Szczególnie z Ellie, która za wszelką cenę dążyła do niezależności, a dzierżący nad nią pieczę kuzyn tylko jej w tym przeszkadzał.

***

Gdy piękna niebieska wydra przemknęła koło nich i zagrodziła im drogę, tracili już nadzieję, że uda im się odnaleźć Ellie. Na widok patronusa przystanęli i niecierpliwie, ale i z nadzieją czekali na to, co ma im do powiedzenia.

- Znaleźliśmy Ellie – odezwała się głosem Hermiony. – Jest nieprzytomna. Ja i Malfoy jesteśmy ranni i nie damy rady zabrać jej do Hogwartu. Czekamy na pomoc. Jesteśmy w miejscu, gdzie wilki polują. Uważajcie na nie, ktoś zrobił im pranie mózgu.

Gdy rozmyła się w powietrzu, Samuel wypuścił z ulgą powietrze. Blaise natomiast miał wiele powodów, by nie okazywać optymizmu i podzielił się nimi z towarzyszem:

- Ellie jest nieprzytomna. Mogła dostać jakąś klątwą, po której się nigdy nie obudzi. Hermiona i Draco są ranni, a skoro nie mogą jej przetransportować do szkoły nawet za zaklęciem swobodnego zwisu (nie rób takiej miny, Crowley, Granger na pewno o tym pomyślała, jest diabelnie inteligentna) to musi być z nimi bardzo źle. Miejsce gdzie wilki polują? Już pomijając fakt, że nie mam pojęcia gdzie to jest, to, jak usłyszeliśmy, powariowały. Pewnie to one ich zraniły. Zarąbiście.

- Popadanie w tragizm nie jest do ciebie podobne – zauważył trafnie Samuel, poprawiając kurtkę na ramionach. – Masz na szczęście mnie. Wiem, gdzie polują wilki. To niedaleko ich jaskini. – Klepnął Blaise’a w ramię i dodał pokrzepiająco: - Weź głęboki oddech i idziemy.

Właśnie gdy Blaise zaczął się motywować do dalszego działania, przywołując w pamięci wkurzoną twarz Ellie (wtedy lubił ją najbardziej), zza drzewa wybiegły trzy zdyszane Gryfonki i jeden zdyszany Gryfon.

- Znalazłyśmy was – ucieszyła się Gabrielle.

- Juhu – dodała mało entuzjastycznie Nadine. – A teraz, Gabie, wytłumacz mi, dlaczego w ogóle ich szukałyśmy zamiast pić kakao.

- I skąd wiesz, gdzie jest  Ellie? – dopytała Ginny, chwytając się pod boki i próbując wyregulować oddech.

Ale Gabrielle uniknęła odpowiedzi na oba pytania, ponieważ Harry widząc Samuela i Blaise’a razem, szybko skojarzył fakty:

-Dlaczego do cholery zostawiliście Hermionę samą z Malfoyem?! – i od razu przystąpił do ataku.

- Yyy, bo… – Ślizgoni wymienili spanikowane spojrzenia. W sumie dopiero teraz zdali sobie sprawę, że pozostawili tych dwoje zupełnie samych, a przecież nie powinni, chociażby nie wiadomo jak tragiczne były okoliczności.

- Przecież oni się mogli pozabijać! – zdenerwował się Harry.

- Więc ich znajdźmy – widząc, że Blaise chce się odezwać, Gabrielle postanowiła uciąć dyskusję. Włożyła rękę do kieszeni i wyczuła w niej kopertę. – Gdy Nadine poszła do kuchni po kakao, otworzyło się okno od twojego pokoju, Blaise. Poprawka – ktoś otworzył je zaklęciem. Do środka razem z wiatrem i zimnem wpadła ta koperta – wyciągnęła rękę i podała mu ją. – Przeczytałam, ale nie przepraszam, że to zrobiłam, bo to był mądry ruch.

Blaise zmarszczył nos i wziął nieufnie list. Wyjął go szybko z koperty i przeczytał na jednym oddechu. Wraz z każdą literą wyraz jego twarzy diametralnie się zmieniał. Zdenerwowany schował niedbale list z powrotem do koperty i warknął do reszty:

- Ruszmy się.

***

Teraz może cofnę się nieco w czasie i wytłumaczę wam, jakim cudem Gabrielle wybiegając z dormitorium prefektów znalazła się nagle w Zakazanym Lesie z Nadine, Harrym i Ginny. Nie zrobiłam tego wcześniej, bo o tym zapomniałam, a teraz nie chce mi się cofać. Jestem niestety dość leniwa. Mam jednak nadzieję, że wysilicie nieco wyobraźnię, zagniecie czasoprzestrzeń i dacie radę cofnąć się razem ze mną.

Otóż gdy spanikowana Gabrielle odczytała list, schowała go z powrotem do koperty, a tę włożyła do kieszeni. Następnie, niewiele myśląc (u osób mających talent do wpadania w tarapaty to częsta przypadłość), wybiegła z apartamentu i niemal zderzyła się z przyjaciółką, która niosła całkiem sporo wałówki. Po burzliwej wymianie zdań, w której Gabrielle w kółko krzyczała, że wie, gdzie jest Ellie i muszą natychmiast ostrzec Blaise’a, Nadine doszła do wniosku, że nie wydusi ze spanikowanej przyjaciółki nic więcej i jedyne, co może zrobić, to iść z nią. Odesłała więc dwa kubki kakao, ciepłe bułeczki, ciasto, krówki i inne pyszne wyroby skrzatów do salonu, przywołała kurtkę dla siebie i Gabrielle i wyszły z zamku jednym z ukrytych wyjść.  

Wspominałam już, że jestem leniwa? Tak, wspomniałam. I w ramach bycia owym leniem, pominę tutaj wszystko, co robiły zanim natrafiły na Neville’a i Lunę. Napomknę tylko krótko, że Gabrielle dziarsko i szybko szła do przodu, a za nią biegła zdyszana Nadine, starając się wycisnąć z przyjaciółki jakiekolwiek informacje o tym, co się właściwie stało. No dobrze, ale skończyłam na Neville’ u i Lunie.

- To wy! – zawołała z ulgą Gabrielle. – Muszę natychmiast dostać się do Blaise’a!

Luna i Neville wymienili nerwowe spojrzenia.

- Coś się stało? Ellie wróciła do dormitorium?

- Nie, ale ja wiem gdzie ona jest. Muszę znaleźć Blaise’a.

Nadine popatrzyła na starszych Gryfonów z nadzieją, że przemówią do rozsądku zwariowanej przyjaciółce, ale zanim cokolwiek powiedziała, zza drzew wyszła część ekipy poszukiwawczej.

- Gabrielle! – zawołała Harry, a dziewczyna odwróciła się do niego z nadzieją w oczach.

- Harry! – powiedziała z ulgą i uspokoiła się. - Musimy iść do Zakazanego Lasu, mają Ellie!

Chłopak zmarszczył brwi, ale nie tracił czasu. Poprosił Lunę i Neville’a, by poszli do zamku i zawiadomili profesorów, a sam wraz z Ginny, Nadine i Gabrielle ruszył do Zakazanego Lasu.

Już? Wszystko jasne? Wspaniale. Wróćmy zatem do wydarzeń, które opisywałam wcześniej. Podczas naszej retrospekcji Harry wraz z towarzyszkami oraz Blaise i Samuel dotarli do miejsca, w którym Hermionę i Draco zaskoczyły wilki.

- Byli tu – powiedział pewnie Samuel, wpatrując się w górę.

- Skąd wiesz? – zapytała Ginny, podchodząc do niego i szukając wzrokiem miejsca, na które patrzył.

- Przeszli po tej gałęzi na drugą stronę – chłopak wyciągnął palec i pokazywał w powietrzu ich trasę. – A potem przeskoczyli na któreś z tamtych drzew. Uciekli wilkom, biegnąć tam.

- Super – powiedział Harry, siląc się, by w jego głosie nie było ani grama ironii. – A skąd to wiesz?

- Wystarczy przyjrzeć się uważnie – odparł spokojnie Samuel i ruszył przodem. Reszta popatrzyła po sobie, ale nikt nie miał lepszego pomysłu na odnalezienie przyjaciół (no, może w niektórych przypadkach „przyjaciel” to za dużo powiedziane, ale „znajomy” brzmi tak obco. O „wrogu” nie wspominając), powędrowali więc za Ślizgonem.

***

Tymczasem Hermiona doszła do przykrego wniosku, że milczenie jest w obecnym położeniu rzeczą niezbędną. Malfoy nieźle się zestresował, gdy mu powiedziała, że były na cmentarzu. Kasował Ellie poirytowanym spojrzeniem, ale Hermiona była pewna, że ukrywa się w nim więcej troski niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Obserwowanie troszczącego się o kogoś Ślizgona było ciekawym zajęciem i dziewczyna oddała się mu bez reszty. Pierwszy raz zdała sobie sprawę z tego, że nawet tak bezwzględny i egoistyczny dupek jak Malfoy potrzebuje kogoś, o kogo mógłby walczyć. Myśl, że Draco kogokolwiek kocha zawsze wydawała jej się abstrakcyjna, a tymczasem na własne oczy była świadkiem, jak bardzo każdy człowiek potrzebuje miłości. Poczuła nawet coś w rodzaju współczucia, kiedy zdała sobie sprawę, że Malfoyowi nie będzie dane żyć z kobietą, którą pokocha. Jego ojciec pewnie już wybrał mu żonę.

Ale to na szczęście nie było jej zmartwienie. A przynajmniej tak wtedy myślała.

- Ktoś tam jest! – rozległ się nagle głos, który wyrwał Malfoya z letargu. Wstał i wyciągnął różdżkę w stronę, z której dobiegało wołanie. Hermiona wykrzywiła w tamtą stronę głowę, ale to było wszystko co mogła zrobić, ponieważ ból w nodze nie pozwalał jej już nawet nią poruszyć, a co dopiero wstać. Dojrzała pomiędzy drzewami rude włosy i zanim zdała sobie sprawę, że to Ginny, ktoś krzyknął:

- To oni! – i spora grupka osób pobiegła w ich kierunku.

Pierwszy dopadł Hermionę Harry. Ukucnął przy niej i przytulił. Hermiona zaplotła ręce dookoła niego i wtuliła się w jego ramię.

- Harry – powiedziała i rozpłakała się.

- Już dobrze – szepnął i pocałował ją w czoło. – Już wszystko jest dobrze.

Odsunęła się od niego i wytarła łzy. Uśmiechnęła się i zabrała ręce z jego ramion.

- Nic ci nie jest? – zapytał niespokojnie.

- Nie mogę chodzić – powiedziała Hermiona. – A poza tym nic.

Spojrzał na jej zranioną dłoń, nie mówił jednak nic więcej. Wstał i odwrócił się w stronę Ellie, którą otaczał właśnie krąg trzech zaniepokojonych dziewczyn. Blaise i Samuel natomiast pomagali Malfoyowi wstać. Po chwili dołączył do nich Harry i zaczęli rozmawiać przyciszonymi głosami.

Ginny oderwała spojrzenie od Ellie i przeniosła je na Hermionę. Uśmiechnęła się i w kilku susach pokonała odległość, jaka je dzieliła.

- Nie pytam, czy wszystko w porządku, bo widzę, że nie – powiedziała. – Ale cholera, dlaczego my wcześniej nie zawiadomiliśmy profesorów?

Hermiona parsknęła śmiechem i wzruszyła ramionami. Zdecydowanie uwielbiała racjonalne podejście do życia swojej przyjaciółki.

- Nie mam bladego pojęcia – powiedziała. – Chyba po prostu wszyscy za bardzo byliśmy zajęci tym, żeby jej pomóc.

Ginny westchnęła potakująco i opowiedziała przyjaciółce, dlaczego właściwie się tu znalazła. Nie pominęła nawet listu, który otrzymał Blaise.

- Nie wiem, co w nim było – ściszyła głos. – Ale Zabini nieźle się wystraszył.

Hermiona w odwecie podzieliła się z Ginny przypuszczeniami, że w szkole działa zorganizowana grupa przestępcza (Tak, dokładnie tak to nazwała. Nasza perfekcyjna Hermiona i jej ambitne słownictwo.) do której może należeć Malfoy.

- To musiała być pomyłka – zaprzeczyła Ginny. – Malfoy w życiu nie skrzywdziłby Ellie.

- Właśnie wiem – westchnęła Hermiona. – I właśnie dlatego nic nie rozumiem. W szkole mamy dwa takie gangi, czy co?

- To mało prawdopodobne. Moim zdaniem mamy tu do czynienia tylko z jednymi typkami, ale za to sprytnymi. I niebezpiecznymi.

Hermiona westchnęła i pokręciła głową.

- Nie gadajmy o tym w takim położeniu. Jest trochę… strasznie.

- Masz rację – zgodziła się Ginny. - Lepiej się ruszmy.

***

Piętnaście minut później towarzystwo jako tako się ogarnęło. Harry, Draco, Samuel i Blaise umówili się na spotkanie następnego dnia, by omówić wszystkie niepokojące zagrania Nata i Mike’a. A tymczasem nie pozostało im nic innego, jak tylko ruszyć naprzód, do Hogwartu. Hermiona objęła ramionami Harry’ego i Ginny i z ich pomocą udało jej się wstać. Blaise wziął Ellie w ramiona, ignorując  komentarz Draco, że przecież można ją przenieść zaklęciem.

- Musimy się pospieszyć – Hermiona szczerze się ucieszyła, że wraz z przyjaciółmi może poruszać się w miarę sprawnie, choć o zawrotnym tempie mowy nie było. – Mam całą masę zaległości w nauce!

Ginny wywróciła oczami i spojrzała znacząco na Harry’ego.

- Odpisz ode mnie – zaproponował chłopak.

- Ja? Od ciebie? – zdziwiła się Hermiona.

- Zabrzmiało absurdalnie – przyznała Ginny, a Harry zmroził ją wzrokiem. Odpowiedziała mu błyskotliwym uśmiechem. Hermiona wywróciła oczami z politowaniem.

- Dotychczas kłótnie nie były waszą domeną – zauważyła błyskotliwie.

- Wciąż nie są – odparł Harry.

- Jak to nie? – zdziwiła się Ginny.

- Cicho! – zawołał Blaise, zatrzymując się nagle. – Słyszę coś!

Zamarli w pół kroku, niepewni co robić – chować się czy też może biec. Nie musieli jednak odpowiadać na to pytanie – zza krzaków wyskoczyła bowiem profesor McGonagall we własnej osobie i próbując nabrać oddech, powiedziała oskarżycielsko, ale z wyraźną ulgą:

- Przysięgam na Hogwart, że jeśli jeszcze raz zrobicie mi taki numer, każdy z was będzie miał tyle zadań domowych z transmutacji, że do końca życie nie zdąży mi ich oddać!

___________________________

I tą oto groźną groźbą kończymy rozdział dwunasty. Od biedy można się w nim doszukać trochę dramione, powinniście więc być zachwyceni *ekhem, to była sugestia, ekhem* Komentujcie ile pragniecie *hm, w sumie to też była sugestia* wyżyjcie się. 

Na pierwszego września zaplanowałam kolejny post, będą to bowiem pierwsze urodziny bloga. Z rozdziałem do tego czasu się nie wyrobię, ale na małą miniaturkę możecie liczyć :)

No, to dajcie znać jak Wam się podoba (lub nie) rozdział <3

___________

Rozdział 12

Ilość stron: 15

Ilość słów: 6025